1. quis , quid, Pron. interrog., I) in ... ... gehörst du an? Ter.: quis homo est? wer da? Ter.: quis tu? wer da? ... ... quod poposcerint? Cic. Verr. 3, 34: quis est omnium eis moribus, quin divitiis et sumptibus, ...
2. quis , qua od. quae, quid, Pronom. ... ... subst.: potest quis, cum divinationem habeat, errare aliquando, Cic.: si quis quid rumore acceperit, uti ad magistratum deferat nec cum quo alio communicet ... ... ne quid nimis, Ter. – II) adi.: iam quis forsitan hostis haesura in nostro tela gerit latere, ...
3. quīs = quibus, s. 1. quī /.
1. quiēs , ētis, f., die Ruhe, ... ... die Nacht, opica quies, Stat.: trahere quietem, Prop. (= trahere noctem b. Verg ... ... die Ruhe = das Schweigen, Stillschweigen, atrox clamor et repente quies, Tac. ann. 1 ...
2. quiēs , ētis, Adi., vorklass. Nbf. v. quietus, ruhig, Licin. Macer b. Prisc. 6, 58. Naev. bell. Punic. lib. 2. fr. 1 (bei Prisc. 6, 58).
ec-quis , ecquid , Pron. ... ... irgend jemand, -irgend etwas? ecquis in aedibus est? Plaut.: heus ecquis hic est? ist irgend jemand ... ... ecqui, zB. ecquis alius Sosia intust, Plaut.: velim respondeat, ecquis Latini nominis populus defecerit ...
equīso , ōnis, m. (equus), der Wärter u. Zureiter von Pferden, ... ... 8, 1; de deo Socr. 5; apol. 87: übtr., nautici equisones, Schiffer, Varro sat. Men. 276.
līquis , e = obliquus, Gromat. vet. 100, 1 sq. u. 414, 20 sq.
sī-quis , qua, quid, s. si u. quis.
... u. adi. (alius quis), eig. = alius nescio quis, d.h. dieser ... ... allein: α) subst.: is aliquis, dieser Jemand, Cic.: quisquis est ille, si modo ... ... , de od. mit dem Genet., aliquis ex vobis, Cic.: aliquis ex iis, Petron.: aliquis de tuis, ...
... quiescens somno, Curt.: cenatus quiescebat, Cic.: casa, in qua quiescebat, Nep.: habitus corporis ... ... quid faciam, praescribe. Treb. ›Quiescas‹. Hor.: Ne faciam, inquis, omnino versus? Hor. – ... ... / Synkop. Perf.-Formen quierunt, quierim, quierint, quiessem, quiesse, s. Georges Lexik. ...
quis-que , quidque u. adi. quaeque, quodque, ... ... iubeas, Liv.: viri in vestibulo suarum quisque aedium stabant, Curt.: aber quisque se, Cic.: pro se quisque, jeder ohne Unterschied, Cic. ... ... beim Superl., um die Allgemeinheit auszudrücken, doctissimus quisque, der Gelehrteste, d.i. die Gelehrtesten ...
re-quiēs , quiētis, f., die Ruhe, Rast ... ... übh.: non labor meus, non requies, Cic.: curarum, Cic.: pugnae, Verg.: ad requiem animi ... ... gravidae, Gratt. cyn.: dare aliquam requiem senectuti meae, Suet. – nec requies (est), quin, Verg. georg. ...
quis-nam , quid-nam, Pron. interrog., wer denn ... ... mortui? Cic.: auch getrennt quis ea est nam optuma? Plaut. – quidnam (adverb.), was ... ... Ter. – das fragende num noch vorgesetzt, num quisnam praeterea? ist denn noch sonst jemand? Cic.: num quidnam ...
2. in-quiēs , ētis, unruhig, nox, ... ... , ein unruhiger Kopf, Sall. fr. u. Tac.: moribus inquies, Tac.: nec animo tantum, verum etiam corpore ipso ad libidinem inquies et petulans, Apul. met. 2, 16. – / Abl. ...
1. in-quiēs , ētis, f., die Unruhe, nocturna, Plin. 14, 142: labor vigiliarum et inquies, anstrengende u. rastlose Nachtstudien, Gell. 19, 9, 5: infantis ...
ne quis u. ne qui , s. 1. quis u. 1. quī.
quis-quis , quaequae, quidquid (quicquid) und adi. quodquod, I) ... ... . de fin. 5, 24. p. 645 2 ), quocumque in loco quisquis est, Cic.: quatenus ... ... auch unerlaubte Weise, Suet. – / a) quisquis gen. fem. Plaut. u.a. vorkl. ...
quis-quam , quaequam, quidquam oder quicquam, ... ... . de or. 1, 134 Sorof mit Müller nihil quisquam): nec quisquam unus, und kein einziger, Liv. 2, 9 ... ... – m. Genet., nostrûm quisquam, Plaut. Amph. 1099: vestrûm quisquam, Liv. 3, 68, ...
quis-piam , quaepiam, quodpiam u. subst. quidpiam ... ... , -eines, irgend etwas, quispiam deus, Ter.: quaepiam cohors, Caes.: si cuipiam pecuniam ademit, ... ... . Ter. eun. 462. – II) mancher, innocens est quispiam, Cic. – / Plur. ist ...
Buchempfehlung
Die Geschichte des Gaius Sempronius Gracchus, der 123 v. Chr. Volkstribun wurde.
62 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Romantik! Das ist auch – aber eben nicht nur – eine Epoche. Wenn wir heute etwas romantisch finden oder nennen, schwingt darin die Sehnsucht und die Leidenschaft der jungen Autoren, die seit dem Ausklang des 18. Jahrhundert ihre Gefühlswelt gegen die von der Aufklärung geforderte Vernunft verteidigt haben. So sind vor 200 Jahren wundervolle Erzählungen entstanden. Sie handeln von der Suche nach einer verlorengegangenen Welt des Wunderbaren, sind melancholisch oder mythisch oder märchenhaft, jedenfalls aber romantisch - damals wie heute. Nach den erfolgreichen beiden ersten Bänden hat Michael Holzinger sieben weitere Meistererzählungen der Romantik zu einen dritten Band zusammengefasst.
456 Seiten, 16.80 Euro