horreārius , iī, m. (horreum), der Magazinaufseher, -verwalter, ... ... bei Marini Atti p. 484 (wo abgek. HOR. LEG. = horrearius legionis): bildl., horr. dominicus, Augustin. serm. 269, 15.
horreāticus , a, um (horreum), zum Magazine gehörig, Magazin-, species, die aufgespeicherten Früchte, Cod. Theod. 11, 14, 3.
1. com-pīlo , āvī, ātum, āre (com u. ... ... ausplündern, berauben, alqm, Cic.: aedes, Plaut.: fana, hortos, Cic.: horrea, ICt.: templa omnibus ornamentis compilata, Liv. – b) ausbeuten, ...
refercio , fersī, fertum, īre (re u. farcio), ... ... vollstopfen, vollfüllen, anfüllen, I) eig.: cloacas corporibus, Cic.: horrea, Plin. pan.: ipse cibo plurimo referciebatur (stopfte sich voll), Lampr. ...
verbālis , e (verbum), I) zum Worte gehörig, Wort-, horrea, Fulg. myth. 1. praef. p. 18 M.: undae mulierum, Wortschwall, ibid. p. 23. – II) insbes., zum Zeitworte ( Verbum ) ...
ex-horreo , ēre, aufschaudern, sich entsetzen vor etwas, exhorret aestus, Col. poët. 10, 154: quid exhorreat, Augustin. de civ. dei 21, 6, 1. p. 499, 21 ...
labefacto , āvī, ātum, āre (Intens. v. labefacio), ... ... etw. wankend machen, erschüttern, I) eig.: signum vectibus, Cic.: horrea bellicis machinis labefactata et inflammata, Suet.: labefactatus rigor auri, zerrinnen gemacht, ...
prae-clūdo , clūsī, clūsum, ere (prae u. claudo), I) verschließen, versperren, portas (alci), Caes.: fores, Prop.: horrea, Suet.: ruinā aedificiorum praeclusa via, Suet.: maria bello quasi tempestate, Flor. ...
portuēnsis (in Inschrn. auch portensis), e (portus), ... ... Cod. Theod. 14, 4, 9. Corp. inscr. Lat. 6, 1759: horrea, Getreidespeicher im Hafen zu Ostia, Cod. Theod. 14, 23, 1 ...
piperātārius , a, um (piperatus), mit Pfeffer versehen, horrea, Hieron. in Euseb. chron. ad ann. XCII p. Chr.
exprobrābilis , e (exprobro), I) aktiv = schmähsüchtig, ... ... verächtlich, Vulg. prov. 25, 10: nec tam exprobrabile est nesciri quod horreat quam patesci quod urat, Ven. Fort. praef. § 3 Leo.
... ut aut cupiant (sc. reo) aut abhorreant, Cic. de or. 2, 185: postquam abhorrere eos videt, Auct ... ... haud abhorrens, Hoffnung der Ausführbarkeit, Liv.: temeritas tanta, ut non procul abhorreat ab insania, Cic.: longe ab ista suspicione abhorrere debet, Cic.: a ...
que (altind. ca, griech. τέ), dem folgenden ... ... zweiten que ein ac od. atque, zB. posuitque domos ac horrea fecit, Verg. georg. 1, 182 (vgl. 3, ...
cupio , īvī od. iī, ītum, ere (vgl. ... ... genere mentes iudicum permovet impellitque, ut metuant aut sperent aut cupiant aut abhorreant, Cic.: vocatum enim interrogat, velletne ad Masinissam reverti? cum effusis gaudio lacrimis ...
vinco , vīcī, victum, ere ( gotisch weihan, ... ... .: multa saecula durando, überdauern (v. einem Baum), Verg.: annus proventu horrea vincit, überlastet, Verg.: vincens horrea messis, Manil. – b) über eine Örtl. hinausgelangen, ...
rumpo , rūpī, ruptum, ere (Wz. reup, rup, ... ... adamantem, sprengen, Plin.: nubem, zerteilen, spalten, Lucr. – ruperunt horrea messes, machten bersten (vor Fülle), Verg.: cantu rumpent arbusta cicadae, ...
vīcus , ī, m., ( nach Varro LL. 5, 145 ... ... Bauernhof, ad me scribis te vicum vendituram, Cic.: quid vici prosunt aut horrea? Hor. – / arch. Nomin. veicus, Corp. inscr. Lat. ...
horreo , uī, ēre (altind. h šyati, starrt ... ... Angst), quemadmodum accepturi sitis, Cic.: ut, quorsus eruptura sit (ista dominatio), horreamus, Cic.: eo plus horreo, ne etc., Liv.: horret animus, ne quid ...
stupeo , uī, ēre (zu Wz. *stup-, schlagen, ... ... . Acc., donum exitiale Minervae, anstaunen, erstaunen über usw., Verg.: plena horrea, Plin. pan.: superbi regis delicias, Mart.: omnia (v. einer Pers ...
crypta , ae, f. (κρύπτη), ... ... das Gewölbe, Vitr. 6, 5 (8), 2 (neben horrea u. apothecae). – c) ein langes, enges unterirdisches Gewölbe, die ...
Buchempfehlung
Die Fledermaus ist eine berühmtesten Operetten von Johann Strauß, sie wird regelmäßig an großen internationalen Opernhäusern inszeniert. Der eingängig ironische Ton des Librettos von Carl Haffner hat großen Anteil an dem bis heute währenden Erfolg.
74 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro