equus (ecus), ī, m. (altind. áçva-ḥ ... ... , ein Streitroß, Verg. u. Tac.: equus ferus, Iustin.: equus indomitus, nicht zugerittenes, Plaut., Hor. ... ... cedere, Hieron. epist. 60, 17 extr. – equus ligneus scherzh. = Schiff (wie bei ...
aequus (aecus), a, um, Adj. m. Compar ... ... od. declivis, pronus), locus, qui est ad libellam aequus, Varr.: aequus et planus locus, Cic.: in aequum locum se demittere ... ... genehm, Verg.: ipsis est aër avibus non aequus, nicht heilsam, Verg. – m. in ...
coquus (cocus), ī, m. (coquo), der ... ... Plaut.: c. inutilis, Plaut.: coquus vilissimum antiquis mancipium et aestimatione et usu, Liv. – coquorum ars ... ... bei Quint. 6, 3, 47. – In älterer Zeit der coquus auch zugleich Bäcker, ...
aiquus , a, um, archaist. = aequus, w.s.
arquus , s. arcus.
in-īquus , a, um (in und aequus), I) in sich selbst ungleich, uneben, schief, abschüssig, ... ... Salv. adv. avar. 3, 4, 17. – subst., α) inīquus, ī, m., der Unbillige ...
ēloquus , a, um (eloquor), redend, Ggstz. reloquus, Varro LL. 6, 57.
quoquus = coquus, im Wortspiele Ciceros bei Quint. 6, 3, 47.
hirquus , ī, s. hircus.
antīquus , a, um (andere Schreibart für anticus v. ante), ... ... Ter.: nemo est mihi te amicus antiquior, Cic.: tuus antiquissimus amicus, Cic.: antiquus Butes, der langjährige (treue) Diener, Verg.: deus (Götterbildsäule) ...
reliquus (relicuus), a, um (relinquo), zurückgelassen, übriggeblieben, übrig, ... ... ) im allg.: si qua spes reliqua est, Cic.: familia, ex qua reliquus est Rufus, zurückgeblieben, noch übrig ist, Cic. – subst., ...
oblīquus (oblīcus), a, um (zu Wz. leiq ... ... eig.: motus corporis pronus, obliquus, supinus, Cic.: obl. crura, Plin.: obl. fenestrae, ... ... obl. invidia, Verg. Aen. 11. 337: Cato adversus potentes semper obliquus, Flor. 4, 2, 9. – ...
reloquus , a, um (reloquor, Not. Tir. 26, 15 a), zurück-, gegenredend, entgegnend, Ggstz. eloquus, Varro LL. 6, 57.
dēliquus , a, um, s. dēlicuus.
subsequus , a, um (subsequor), nachfolgend, probatio, Oros. 1, 1, 7. – Nbf. subsicuus, Iul. Val. 2, 16 (2, 5. p. 78, 26 K.).
cōnsequus , s. cōnsecuus.
propinquus , a, um (prope), nahe, I) ... ... , Cic.: cognatione propinquā coniunctus, Nep., sibi iuncti, Suet.: consanguinitate propinquus, verschwistert, Verg.: affinitates et propinquae iam cognationes, Liv.: m. Dat., propinquus principi sanguis, Tac.: ...
longinquus , a, um (longus), lang, weit, ... ... , Caes. – externus hostis atque longinquus, Cic.: l. nationes, Caes. – prägn., l. ... ... b) entfernt-, auswärts lebend, auswärtig, fremd, homo alienigena et longinquus, Cic.: piscis, Ov. – c) ...
pedisequus (altlat. pedisecus), a, um (*peda = ... ... 20, 3. – / Die Schreibung pedisequus auch in den besten Inschrn., zB. Corp. inscr. Lat. ... ... vgl. Jahn spec. epigr. p. 57; dagegen entbehrt die Schreibung pedissequus jeder Begründung nach Klotz ...
vāniloquus , a, um (vanus u. loquor), der Eitles schwatzt, I) lügenhaft, Plaut. Amph. 379. Ambros. epist. 63, 7. Oros. 1. prol. § 9. Vulg. Tit. 1, 10. – II) ...
Buchempfehlung
Autobiografisches aus dem besonderen Verhältnis der Autorin zu Franz Grillparzer, der sie vor ihrem großen Erfolg immerwieder zum weiteren Schreiben ermutigt hatte.
40 Seiten, 3.80 Euro