[784] baluca (gew. balluca), ae, f., latin. Nbf. v. balux (w. s.), Cod. Theod. 10, 19, 3 u. 4. Cod. Iust. 11, 7, 1. Veget. mul. 1, 20, 3. Vgl. Gloss. ›balluca, γήδιον χρυσοῦ ἀκαθάριστον‹ od. ›ἀχώνευτος γη ἡ το χρυσίον εκβάλλουσα‹. – / Abl. Plur. baluceis, Fronto ep. ad M. Caes. 5, 23. p. 82, 25 N.