[2006] dēlātio, ōnis, f. (defero), die Angabe, a) übh.: doctus exploratorum delatione recens captorum, Amm. 16, 11, 9. – b) als publiz. t. t., das Angeben, die Denunziation, delationem nominis postulare, Cic.: inter postulationem et nominis delationem uxor a Dolabella discessit, Cic.: qui sibi delationem nominis et capitis periculum ostentaret, Cic.: dimittere (fallen lassen) eius causae delationem, Tac. – absol., socius delationis, Tac.: dare alci delationem, Cic., od. delationis[2006] partes, Tac.: delationem subire, Tac.: Plur., passim delationes, Tac.: crebris apud Neronem delationibus famosi, Tac.: delationes factitare, Tac.: fugerent vastatas delationibus terras, Plin. pan.