[2344] efferātus (ecferātus), a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. 1. effero), I) verwildert, wild, gentes, Cic.: mores ritusque efferatiores, Liv.: (sunt enim) multa ecferata et immania; quaedam autem humanitatis quoque habent primam speciem, Cic. Tusc. 4, 32. – II) wild = grimmig, unsinnig, saevitia, Val. Max.: efferati gaudio milites, Amm.: affectus efferatissimi, Sen.: canes etiam in homines efferatissimi, Iul. Val. 3, 18 (29). p. 137, 10 K.