[2950] gōbius (cōbius), ī, m. (κωβιός, s. Prisc. 1, 26 u. 6, 70), ein Fisch, Grundel, Gründling, Ov. hal. 130. Mart. 13, 88, 2. – in Prosa gew. Nbf. gōbio (cōbio), ōnis, m., Col. 8, 17, 12. Plin. 9, 175. Iuven. 11, 37: gobiones pisces, Cael. Aur. de morb. acut. 1, 17, 176 u. 2, 24, 139.