imperite
[91] imperītē, Adv. (imperitus), ungeschickt, einfältig, nec imp., Cic.: imperite absurdeque [91] fictum, Cic.: pauca ex Gorgia Platonis imp. excerpta, Quint.: quid potuit dici imperitius, quam etc., Cic. Balb. 20: cum est illud imperitissime dictum de populis fundis, ibid. 27.