incantator

[137] incantātor, ōris, m. (incanto), der Zauberer, Tert. de idol. 9. Porphyr. Hor. ep. 2, 2, 209. Augustin. serm. 376, 4; quaest. in genes. 2. qu. 22 u. 23. Vulg. deut. 18, 11 u.a. Isid. orig. 8, 9, 15. Schol. Bern. Verg. ecl. 8, 71.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 137.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: