[351] 1. intentātus, a, um (in u. tento), I) unangetastet, v. Pers., Hor. carm. 1, 5, 13. Sen. Med. 61. – II) übtr., unangetastet, unberührt, unversucht, iter, ungebahnter, Tac.: haec intentata manebat sors rerum, Verg.: cur certaminis huius intentata mihi fortuna relinquitur? Ov.: videbis nihil humanae audaciae intentatum, Sen.