[1347] onager u. onagrus, ī, m. (959;957;945;947;961;959;962;), I) der wilde Esel, Waldesel (rein lat. asinus ferus, s. Amm. 23, 4, 7), Nomin. gew. onager, Cels. 2, 18. p. 64, 20 D. Mart. 13, 97, 1 u. 100, 1. Vulg. Iob 6, 5 u. Sirach. 13, 23. Ven. Fort. carm. 7, 4, 22: Nom. Plur. onagri, Cic. ad Att. 6, 1, 25: Nomin. onagrus, Varro r. r. 2, 6, 3: andere Kasus, Verg. georg. 3, 409. Plin. 8, 170 u. 174 sq. Capit. Gord. 33, 1: zur Maultierzucht gebraucht, Colum. 6, 37, 3. Petron. 38, 4: onagrorum est mugilare, Suet. fr. 161. p. 248, 2 R. (vgl. Anthol. Lat. 762, 53 R. = 233, 53 M.). – II) (onager) übtr., eine Kriegsmaschine, mit der Steine abgeschossen wurden, Veget. mil. 2, 10; 4, 22 u.a. Amm. 23, 4, 7.