[1387] ōrātus, ūs, m. (oro), das Bitten, illarum oratu, Plaut. Cas. 775: oratu tuo, Cic. Flacc. 92. – mutui oratus vicissitudo, Sidon. epist. 9, 14, 1: magnis oratibus, Coripp. laud. Iust. 2, 4.
Heiligenlexikon-1858: Oratus, S. (2) · Oratus, S. (1)