[1414] ōsor, ōris, m. (odi), der Hasser (vgl. Isid. orig. 10, 197. Paul. ex Fest. 196, 5), uxoris. Plaut. asin. 859: mulierum, Plaut. Poen. prol. 74: sanguinis humani, Auson. epist. 4, 24: regii nominis, Pacat. pan. 20, 5: suos osores vel detractores, Augustin. de civ. dei 5, 19. p. 229, 18 D.2: Ggstz., osores et amatores quorundam hominum deos fingere, Apul. de deo Socr. 12: osor quoque nec amicus virtutum sit necesse est, Apul. de Plat. 2, 22.