Online-Bibliothek

Twede Akt

[14] An densülven Dag hen na Klock teihn. Buten en grisen Winterdag. De Fru sitt bi't Finster un maakt ut Tweernsfaden en ni Uphengsel an den Bahnmeester sien Bild. Wenn se dormit fardig is, bummelt se dat wedder an de Wand. Dat Telefoon klingelt.

FRU geiht ran. Ja – hier! – – Ja, schön. Zehn fünfundvierzig! Schrivt de Tallen mit Kried up de Tafel. Ja, ich sag mein Mann Bescheid! Lacht. Jo – jo –'n Morgen, Herr Lühring! Albern Gehuuchel. Aver jo doch – dat mark ik doch glieks! – – – Nee, is noch nich wedder hier! – – – O Gott! Nee! Glöövt Se würklich – – – Och du leve Gott, dat woer jo to gräsig! Wat seggt nu bloot de arme Fru! – – – Jo – jo – jo doch! Wannehr ik na Stadd kaam? – Jä, dat kann ik Se – aver jo, vellicht hüüt noch, ik mutt Kaffe hebben. – – – Och, so Klock fiev gah ik wedder trügg. – – Lacht. Gewiß – jo dat doot S' man! – Jo – djüüs ook, Herr Lühring! Hengt an un blivt in Gedanken stahn.

HOLTVAAGT kummt dorch de Koekendoer rin; he is en kreftigen Sößtiger mit'n smucken witten Vullbort un en godes, leves, fründliches Ooldmannsgesicht, Jägerkledung un Flint. Goden Morgen ook!

FRU fohrt tosaam un juucht up.

HOLTVAAGT stellt de Flint bisied un smitt de Mütz up de Avenbenk. Nanu, steihst so deep in Gedanken as Haas in'n Koornfeld, dat du mi nich hest achtern rinkamen höört?

FRU. O Gott – hebb ik mi verjaagt!

HOLTVAAGT warmt sik de Handen an'n Aven. Wat för'n Ort Immen summst di denn al so tidig in'n Kopp, dat du nix höörst un sühst? Wat?

FRU. O nee ook, Ohm, du kummst jümmer so lisen ansläken! Rein as de Foß, de in'n Höhnerstall will.

HOLTVAAGT. Ja, mien Deern, ik gah up Sockenfööt, dat mutt so sien. Wat meenst', wat dat för'n Tostand in mien Revier woer,[15] wenn ik alltied un jümmers up Ballerschöh rumstappen wull, dat man mi al en halve Miel weg ankamen hören kunn! Woornäven is denn dien Barrjärenschuver vanmorgen? De is doch sünst to düß Tied to Huus.

FRU. De is na de Kanaalbrügg. Denk die bloot: de Bahnmeester ward söcht, de is gistern Avend nich wedder na Huus kamen. Un nu glöövt man, he is in'n Düüstern in'n Kanaal bi de Brügg lopen.

HOLTVAAGT fleit't. Wat süll he woll; de kennt doch de Streck as sin'n Geldbüdel. Wat hett he denn noch to Nachttied an'n Kanaal to söken hatt? Wat? Odder is he maal wedder bi di wäst? Segg!

FRU brutt. Bi uns is he wäst, – jo! – nich bloot bi mi!

HOLTVAAGT. Na, hebb di man nich so! De Föss loopt nich na ole Biethunden, man na saftige Höhner. Ha! ha! ha!

FRU. Dat is – weet Gott! – nich to'n Lachen, Ohm. Dat kann en böse Geschichte afgäven, wenn de Bahnmeester würklich in'n Kanaal fullen is.

HOLTVAAGT. Och – welkeen weet, woornäven de Nachtlooschi funden hett, as he von hier weggahn is! Ward woll ünnerwägens an en anner Schörtenband fasthaakt sien. Dat is di en ganzen Grisen, de Bahnmeester, den is ook jede Wiverrock in'n Wägen, he mutt jem all verneihn.

FRU. Snack! Ik laat nix up em kamen. He is en to netten Minschen.

HOLTVAAGT. Dat wöörd ik ook sach seggen, wenn ik du sien künn.

FRU de nich verstahn will. Un wenn de gode Mann nu würklich versapen sien süll – o nee! –

HOLTVAAGT. – denn bruukt he sik siendaag nich wedder to besupen.

FRU. Weeßt du dat denn ook al?

HOLTVAAGT. Wat?

FRU. Dat he besapen wäst is.

HOLTVAAGT. Besapen is he wäst! Nickkoppt langsaam un nadenkern. Jawoll! Dorbi kann man denn jo ook licht in de Kuul geraden. Besapen Föss loopt sik licht fast. Denn haddst em man den Grog nich so stark maken süllt, mien Deern.[16]

FRU. Ik hebb em den Grog nich anröögt, dat is min'n Mann sien Schuld.

HOLTVAAGT. So! Dien Gnattsche is ook to Huus wäst!

FRU de sik nu nich mehr hollen kann, bätsch. Jä, wat glöövst du denn?

HOLTVAAGT. Ik dach, de woer na Stadd wäst. Foss slickt doch sünst nich in'n Stall, wenn de ool Biethund to Huus is.

FRU mit wütige Ogen. Wat dat Gestichel bloot sall! Jaulich. Dor is mi gor nich na to Mood! Dat kannst' mi toglöven!

HOLTVAAGT. Sticheln? Ik? Ik bün keen Sniderbuck, de anner Lüüd wat ant Tüüg to flicken hett. Ik bün bloot en ool Holtbuck, de de Lüüd mennigmaal vör'n Doetz stöten deit, wenn se em up unäven Wägen in de Richt kaamt.

FRU. Ik bün nich up unäven Wägen!

HOLTVAAGT. Segg ik dat, mien Deern?

FRU. Nee, aver dat meenst' so.

HOLTVAAGT. Den Dunner! Wat mien Süsterdochter fix is: de kann Gedanken läsen!

FRU huult loos. O Gott – nee ook! –

HOLTVAAGT. So! Nu ror man! Un wenn du nu doch maal bi dat natte Kapitel büst, denn will ik di dat man maal liekut seggen, dat mi dat al lang nich na de Mütz wäst is, dat de Bahnmeester hier in din'n Gnattsche sien Revier rumstriken deed. Un jümmers to en Tied, wenn dien Olen na Stadd weer.

FRU wütig ünner Tranen. Dat is nich wohr un is nich wohr! Nu kumm du mi ook noch mit den olen Quatsch! Dat sünd all Loegens, gemene, stinkige Loegens! As wenn ik wat mit den goden Bahnmeester – O Gott nee! Dat kann ik gor nich seggen!

HOLTVAAGT. Hest du din'n Ohm Holtvaagt al siendaag maal bi Loegens tofaten krägen? – – Segg! – Hm? – Nee, mien Deern, mit so'n Schietkraam holl ik mi nich up, dat laat ik de Goern un de Wiver, de wat to verstäken hebbt.

FRU. Ik hebb nix to verstäken!

HOLTVAAGT. Vör mi wenigstens nich.

FRU. Denn büst du dat ook woll wäst, de min'n Mann den Kopp verkielt hett?![17]

HOLTVAAGT. Ik? Din'n Barrjärenschuver den Gnatzkopp noch mehr verkielen? O Gott? Dat süll mi infallen! De is woll alleen dorachter kamen. Hett en bäten lang duurt; aver dicke Köpp sünd wat taag, wenn't en richtigen Begriep gellen deit. Nu is he den Foß van Bahnmeester tolest doch noch alleen up de Spoor kamen.

FRU mit Snuckern. O Gott nee! De gode Mann is vellicht in'n Dood lopen, un hier wardt nix as Slechtigkeiten oever em snackt! Aver ik will nu nix mehr hören! Geiht na Koek un ballert de Doer to.

HOLTVAAGT grient ehr na. Tööv, du Kroet, di will ik kranzheistern! Langt na Mütz un Flint.

BOTTERWIEV kummt mit de Kiep up'n Puckel un en groten Näsdrüppel an de Näs van achtern rin; se is en kreftige Fru Anfang föftig, de en lude, groelige Ort to spräken hett, as wenn se mit Dove to doon hadd. 'n Morgen in de Bood alltohoop!

HOLTVAAGT nimmt de Flint oever. 'n Morgen, Botterhex! Dat bün ik man.

BOTTERWIEV. Ah! Ole Holtbuck, sünd Se dat? Wat hebbt Se denn hier to söken?

HOLTVAAGT. Ik hebb hier up Se töövt, dat Se mi nich in mien Revier oever'n Padd to krupen kaamt, sünst hebb ik den ganzen Dag keen Glück. Helpt ehr de Kiep van'n Puckel.

BOTTERWIEV lacht un warmt sik de Handen an'n Aven. Aach, Se ool Pussierhamel, Se moegt ook bloot noch junge Deerns in de Backen knipen.

HOLTVAAGT knippt ehr wooranners.

BOTTERWIEV kriescht up un langt em en'n oevern Puckel. Aas!

HOLTVAAGT wohrt sik weg na de Achterdoer. Un denn wull ik Se ook noch fragen, wat Se dat aller – allernieste noch nich weet't? Hä?

BOTTERWIEV nieschirig. Dat Niest? Och so, dat mit den Bahnmeester. Dat hebb ik al ünnen in Hunnertsößteihn höört. De sall jo woll oever Nacht verlaren gahn sien. Ha, ha! 'keen weet, in wat för'n Puch de backen bläven is. Den kenn ik. Weet't Se denn al mehr doroever?[18]

HOLTVAAGT. Jo, dat wull ik ook graad vertellen.

BOTTERWIEV gespannt. Na –?

HOLTVAAGT. Den Bahnmeester hebbt se warraftig hüüt morgen in'n Kanaal funden –

BOTTERWIEV. O nee, is woll nich moeglich! Versapen is he?

HOLTVAAGT. Nee, dat nich. Upt les is he fastfraren. Un nu hebbt s' em loosiest un an'n Füür updaut, un dorbi Deit, as wenn he nisen mutt.

BOTTERWIEV in Spannung. Un dorbi –

HOLTVAAGT. Proost! segg ik. Un dorbi is he heel un deel to Water woorden.

BOTTERWIEV kreiht. Och, ole Loegenbüdel!

HOLTVAAGT. Nu will ik Se bloot noch een Deel seggen, dat is aver nich lagen.

BOTTERWIEV. Wat denn?

HOLTVAAGT. Wenn Se sik nich de ganze Botter in de Kiep versolten woelt, denn mööt't Se, ehrer Se dat Dook afnähmt, sik den schönen groten Näsdrüppel van de Näs wischen. Gau achtern ruut.

BOTTERWIEV kreiht em na. Quäl di man um din'n egen Rüssel, ole Holtbuck! Denn wischt se sik mit de Schört ünner kreftiges Snuven de Näs.

FRU kummt wedder ut de Koek trügg. Goden Morgen ook, Meiersch, büst du dat?

BOTTERWIEV. Goden Morgen, mien Deern! Jo, dat bün ik den ganzen Dag! Den olen Loegenbüdel hebb ik ruutpüüstert.

FRU. Dat is man good! De hett mi wedder bloot de Ohren vullqueest.

BOTTERWIEV. De ool Snüffel! De mutt ook sien dummerhaftige Näs in jeden Putt stäken. Dat segg ik di, mien Deern: Din'n Ohm sien Gesangbook much ik ook lever wäsen as sien Fru. O Gott, düsse Mannslüüd, dat's en Takeltüüg! Jä, un wat ik seggen wull, mien Deern: Wat is denn dat nu bloot mit den Bahnmeester? Segg?

FRU. Jo, segg man: Wat dat is? Ik weet ook nich, wat is. He is gistern avend hier in'n Stickendüüstern weggahn, un mien Mann hett em noch bet an de ole Eek –

BOTTERWIEV. Sooo! Dien Olen is ook to Huus wäst![19]

FRU. Jo, gewiß weer de to Huus, un de hett em denn jo ook bloot Besinnt sik gau un seggt wat anners. – de hett em denn jo ook noch bet an de ole Eek langsbrocht. Ik kann mi würklich gor nich den ken, dat em wat passiert sien künn.

BOTTERWIEV. Och, Deern, glööv doch so wat nich! De is ünnerwägens noch in jichtens en anner Quartier geraden. Wenn dien Olen to Huus wäst is, denn hett he sien Vergnögen sach noch up en anner Flagg socht.

FRU. Du denkst ook bloot jümmer slecht van de Mannslüüd.

BOTTERWIEV knippt een Oog to. Weeßt du, mien söte Deern, dien Bahnmeester mag jo en goden, netten Minschen sien un mienwägen en Keerl as dat best Pund Botter, aver ik segg: ook so glitschig un backig. Wenn he an en'n Wiverrock kummt, denn blivt he doran sitten.

FRU. Och, snack doch nich, Meiersch!

BOTTERWIEV. Nu nee, nee, ik will den Bahnmeester nix anklackern, o – jo nich! Ik bring an veer Johren de Botter bi em, un he is en to netten Minschen. Aver wenn he en Fruunsminsch to faten krigen kann, denn is em dat eendoont, welkeen dat is. Eenmaal bün ik em bi de ole Eek alleen oevern Padd lopen – na, ik kann di seggen, ik hadd mien leve Nood. Un ik bün doch würklich keen junge Deern mehr –

FRU lacht. O Gott, Meiersch –

BOTTERWIEV. – wenn ik ook jüst keen Arvtenschüüchel bün un noch jümmer mien godes Gewicht hebb; – aver ik hebb doch mien föftig up de Nack. Dat weer em aver likers all nich in'n Wägen, he kunn mi nich ruhig vörbi laten. So is he.

FRU. O Meiersch, wat tüünst du di dor trecht!

BOTTERWIEV. Glöövst' dat nich, mien Deern? Na, denn nich! Aver mußt man nich denken, dat dien Doer de eenzigst is, in de he maal geern rinkiken deit. Ik will man bloot nix seggen, aver ik weet ook noch anner.

FRU geiht na Koek. Nu holl di man nich so lang bi den Bahnmeester up, krieg man de Botter ruut.

BOTTERWIEV wischt sik gau noch maal de Näs un nimmt dat Laken van de Kiep. Wat ik di segg, mien Deern, dor kannst' up stahn. Is jo aver ook keen Wunner biden Mann; al veer Johren hett he en kranke, quinige Fru tohuus sitten. Dor kann man denn jo nich väl to seggen.[20]

FRU kummt mit'n Töller trügg. Nee, is ook bäter, man seggt nich to väl, sünst künn man sik licht maal de Tung verbrennen.

BOTTERWIEV leggt ehr dree Stücken Botter up den Töller. Mien söte Deern, nu hebb di man nich so mit din'n Bahnmeester, he hett di doch ofteens dorch mi Bescheed schickt.

FRU. Wat du di aver Leegs dorbi dacht hest, is nich.

BOTTERWIEV knippt een Oog to un kickt ehr van de Sied mit en veniensch Grinen an. O jo nich! Ik hebb mi jümmer dat best dorbi för ju dacht, mien Deern, dor kannst' di to verlaten.

FRU. Snackeri is so al in de Gang. Min'n Mann hebbt se ook al den Kopp verkielt.

BOTTERWIEV. I, wat du seggst! Din'n Gnattsche, seggst du? Wat seggt de denn?? Hett de sik wat marken laten? Ward de eifersüchtig?

FRU. Jo, mit een Maal!

BOTTERWIEV lacht. O Gott, Deern, nu mutt ik aver lachen. Dat mutt jo hellschen spaßig utsehn, wenn de en'n Eifersüchtigen spält.

FRU. Spaßig is dat graad nich. He füng ook an, oever den Jung to sticheln.

BOTTERWIEV. Nee, wat du seggst! Oever den Jung – juun lütten Arthur, seggst du? Wo kummt he denn dor up, nu dat dat Goer dood is?

FRU treckt de Schullern. Jä, wenn ik dat wüß?

BOTTERWIEV. Na, Deern, du warst mi doch nich in Verdacht hebhebben? O nee! Ik wöörd mi jo lever de Tung afbiten. Ik hebb em doch dorto oeverrädt, dat he bi di anbäten hett. Ik ward em doch nu nich – o nee! Aver weeßt' wat, Deern, welkeen em uphißt hebben künn? De öle spitznäsige Schasseeupseher, den du maal bannig hest affohren laten.

FRU. Meiersch, du büst slau as de Düvel. Dat's ook wohr. Dat kunn sien. An dat Aas hebb ik noch gor nich dacht.

BOTTERWIEV. Jä, dor hest' aver sülvst schuld. Wat büst' ook glieks so brutt gegen em wäst.

FRU. Ik kann dat ool spitznäsig Beest nu maal nich utstahn. Un as he mi dor bi den olen Doornstruuk bi de Schasseehuuk um de Knäp faten deed, hebb ik em en'n ant Muul langt, dat he vör Schreck sin'n Prüüntje oeverslaken hett. Dat hett he mi böös oevelnahmen.[21]

BOTTERWIEV. Dat haddst ook klöker maken kunnt.

FRU. Jo, ik hebb mi naasten ook seggt, aver –

BOTTERWIEV. Tööv man, wenn ik dat ruutkrieg, dat de din'n Olen uphißt hett, denn maak ik sien Karlien up em giftig. Dat givt en Theater. De geiht em glieks mit den Bessenstäl to Liev. De döscht em to'n Pannkoken, wenn se dull ward. Un din'n Gnattsche, den laat mi man ook eerst in de Handen krigen! Den will ik inwickeln, dat he siendaag keen Infell un keen Utfell wedderkriggt.

FRU. O ha, Meiersch, fang bloot keen Geschichten an!

BOTTERWIEV. Och, Deern, laat mi man maken! Ik kenn mien Lüüd as mien Botterkiep. Nimmt mit de Fru ehr Hülp de Kiep up den Puckel. Aver wat ik noch seggen wull, mien söte Deern: De nie Telegrafist up'n Bahnhoff, de hübsche, swarte meen ik – wo heet de man noch?

FRU. Lühring meenst' woll.

BOTTERWIEV. Jo, richtig, Lühring! Na, weeßt', de hett dat ook al bannig good up di.

FRU. Och, wat he man hett! Du rückst ook oeverher Botter, ook woornäven keen is, Meiersch.

BOTTERWIEV knippt een Oog to. Nu segg du mi, wat Botter is, Deern! De Lühring hett mi al en Lock in'n Liev fraagt na di.

FRU. Un du hest em sach nich oevel beraden, kann ik mi denken.

BOTTERWIEV. Gott, Deern, ik ward di doch nich toweddern sien! Du weeßt doch, wenn ik di up de Ort to Gefallen sien kann –! Du künnst sünst jo hier mank de Fuhren versoren un versuurn. Kickt na de Klock. Deubel! Nu mutt ik aver lopen, sünst kaam ik bet Middag nich mehr bi de Beckersch an, dor givt dat hüüt Bohnensupp mit Schinkenknaken. De dörv ik mi nich vör de Näs wegfräten laten. 'dschüüß ook, mien Deern! Un wenn ik Lühring draap, denn kann ik schöön gröten – wat?

FRU lacht. Dat kannst' sach doon. 'dschüüß ook, Meiersch!

BOTTERWIEV achtern ruut.

FRU dreiht sik um un will na Koek.

BOTTERWIEV kummt trügg. Höör maal, mien Deern, wat ik noch seggen wull: Sall ik nix bi den Bahnmeester bestellen?

FRU. O Gott, Meiersch, wi weet't jo noch gor nich, wat mit em is –[22]

BOTTERWIEV. Och, wat sall mit em sien! De is lang bi Huus un hett sien Olsch al de Jack vull lagen! Aver wenn du nix to bestellen hest –

FRU. Nee, nee, loop man to! Denk an de Bohnensupp!

BOTTERWIEV. Na – mi sall't eendoont sien! Ruut.

FRU geiht na Koek mit de Botter.

BOTTERWIEV kickt nochmaal achtern rin. Wat ik noch seggen wull, mien söte Deern: Du weeßt doch, dat du vörrig Maal ook al nich betahlt hest?

FRU ut de Koek. Jo, jo! Ik hebb ook hüüt keen lütt Geld.

BOTTERWIEV. Denn sünd dat nu veer Mark twintig – höörst'?

FRU as baven. Jo, is good. Schriev man up!

BOTTERWIEV. Na, ik meen man! Wedder ruut.

FRU kummt wedder rin, geiht an'n Aven un blivt in Gedanken stahn.

Buten geiht de Doer.

FRU. Dat's he! Se geiht ant Finster.

BAHNWERTER kummt rin mit Deenstmantel, Mütz, Handschen un Stock. Hä! En asige Küll hüüt morgen! As'n Iestappen bün ik! Treckt af un kummt an'n Aven.

FRU. Na, wat is denn nu?

BAHNWERTER. Jä, wat is! Dat's en trurigen Kraam! 't is so good as gewiß, dat he bi de Brügg in'n Kanaal fullen is.

FRU sackt up de Avenbenk. O Gott! Hebb ik mi dat nich dacht! Hebbt se em denn al funden?

BAHNWERTER. Dat nich! He liggt jo ünner dat dünne Ies. Mien Latern un sien Mütz legen upt Ies, de hebbt se al mit Stakens ranhaalt. Man kunn ganz düüdlich sehn, woor he an dat steile Oever daalsuust is. O Gott nee! Mi is ganz flau woorden. Wenn ik ahnt hadd, dat he so duun woer, denn woer ik sach doch wider mit em gahn.

FRU unner Tranen. Dat hebb ik di jo gliek seggt! – O Gott, nee! Dat hebb ik mi jo dacht, dat hebb ik jo gliek seggt – o nee – o nee –!

BAHNWERTER. Jä, ik – ik – mi deit dat jo ook bannig leed! So'n goden Mann! – Dat givt nu gewiß noch en groot Gefraag un Gedo! Mi hebbt s' al meist dumm un doesig fraagt![23]

FRU wischt de Ogen. Is jo ook keen Wunner! Keen Minsch kann dat jo ook begripen, wo dat angahn kann!

BAHNWERTER. Jä, du warst ook noch fraagt warden. Denn nimm di man in acht. Keen Woord, dat he besapen wäst is. Ik hebb der ook nix van seggt.

FRU steiht up. Ik segg allens, wat wohr is!

BAHNWERTER. Dat deist du nich! Dormit is he nich wedder lävig to maken. Un denn hadd ik dat ook seggen mußt. Du nimmst di tosaam un swiggst doroever, sünst künn uns dat äklich begriesmulen.

FRU. Wat wohr is, mutt man seggen.

BAHNWERTER. Tüünkraam! Wenn man oeverher jümmer de ganze Wohrheit an'n Dag gäven wull – – o ha! wat dat woll för'n Kuddelmuddel in de Welt geev!

FRU. Glöövst du denn, dat sik de Lüüd dor keen Gedanken oever maakt, wenn de Mann, de de Streck as sien Westentasch kennt, bi Nacht in'n Kanaal fallt! Dor ward so lang fraagt, bet dat ruut is, un denn sitt't wi noch slimmer an, as wenn wi dat nu glieks angäven wöörden.

BAHNWERTER. Ik glööv, du büst dien Lävdaag noch keenmaal so up de Wohrheit versäten wäst as nu!

FRU. Mit Loegen hebb ik mi sünst ook graad nich befaat't.

BAHNWERTER. O jo nich!

FRU. Kannst du mi dat vellicht bewisen?

BAHNWERTER. O ha! Dat künn 'n langtoegschen Kraam warden, wenn wi uns doroever dat Striden kregen. Ik meen aver: Di muß dat doch ganz besünners an'n Harten liggen, dat man den Doden nich noch naseggt, he hett sik bi uns besapen.

FRU. Worum mi denn besünners? Ik hebb em nich duun maakt!

BAHNWERTER. Ik vellicht?

FRU. Jo, du! Welkeen sünst?

BAHNWERTER faat't ehr fast an'n Arm. Wo kannst du so wat seggen?

FRU. Wiel dat so is! Laat mi loos! Ritt sik loos. Du hest em besapen maakt! Dat segg ik nochmaal un noch hunnert Maal.

BAHNWERTER. Ik segg di dat in'n Goden: Uennerstah di nich un laat so'n dumm Tüüg luudmärig warden, denn geiht di dat maal en Stunn siecht! De Bahnmeester hett jümmer geern sin'n Grog drunken. Du hest em jo ook faken en'n anröögt, wenn ik nich tohuus weer.[24]

FRU. De weren aver ook miendaag nich so, dat en Minsch dorvan so duun warden kunn. Du hest em aver duun hebben wullt.

BAHNWERTER. Un worum hebb ik dat wullt?

FRU. Dat he in'n Kanaal lopen süll!

BAHNWERTER. O Gott! So verrückt kann ook bloot en Wiev sien! Un worüm süll ik wullt hebben, dat mien gode Bahnmeester versupen süll?

FRU. Wiel du Torfkopp eifersüchtig büst.

BAHNWERTER. Un wo sall ik dorto kamen, up min'n goden Bahnmeester eifersüchtig to sien?

FRU dreiht sik na'n Finster af. Jä, dat weet ik nich. Dat is dien Saak.

BAHNWERTER. So! Sühst woll, Schütt, nu weeßt' mit'n Maal doch nich wider. Wenn du aver nix weeßt, denn holl ook din'n Snavel. All dien Gesabbel maakt den Bahnmeester nu doch nich wedder lävig.

FRU. Jichtens en ool Klatschmuul hett di den Kopp verkielt – dat is de Grund.

BAHNWERTER. Wo kummst du dor up? Hest du keen good Geweten?

FRU huult. Dat hebb ik nu dorvan, dat ik up den Bahnmeester höört hebb un di heiraadt hebb!

BAHNWERTER. Dat glööv ik di, dat he dat daan hett!

FRU. Du süllst di noch hüüt dorför bedanken.

BAHNWERTER. Do ik ook! Sünst hadd ik mien Lävdaag nich so'n smucke Fru krägen; dat weet ik! Hm – tjä – na – Ik weer jo ook ganz narrsch vör Freid doroever, sünst woer ook de Jung nich so bannig gau kamen.

FRU wütig ünner Tranen. Du sullst di wat schamen, dat du so doroever spräken magst!

BAHNWERTER. Do ik ook!

FRU. Dat hett man dorvan, wenn man good to en'n Minschen is!

BAHNWERTER. Ook noch! Nu laat man dat Getüün! Laat uns man fröhstücken; ik hebb Hunger.

FRU. Fröhstücken? Ken'n Happen krieg ik daal!

BAHNWERTER. Aver ik! Un'n Koem mutt ik mi ook to Liev slaan, dat ik binnen wedder updau. Mi is Liev un Seel tosaamfraren bi de Rumstaheri an'n Kanaal.[25]

FRU in de Koek.

BAHNWERTER geiht na't Sofa un will sik achter den Disch setten, dorbi süht he, dat den Bahnmeester sien Bild wedder an de Wand bummelt. Nanu! Hangt he al wedder dor? He nimmt dat Bild un smitt dat in en Komodenschuuv.

FRU kummt mit Fröhstück ut de Koek. Wat sall denn dat?

BAHNWERTER sett't sik. En Schilderi ahn Glas süht schofel ut. Mi sall keen naseggen, dat ik för min'n goden Bahnmeester sien Bild nich maal en anstennig Glas oever hadd. He schenkt'n Koem in un fangt an to fröhstücken. Hm – tjä – na –

FRU sett't sik an'n Aven. Ik ät nix!

BAHNMEESTER schenkt wedder in. Denn kickst' to!

FRU. Wenn du so biblivst, kriggst du de Buddel hüüt sach noch leddig. Sünst hest du en'n namen.

BAHNWERTER. Tellst du? Na, denn tell man to! Wat kann dat slechte Läven nütten, wenn de Minsch doch enes Daags so scheddrig afsusen mutt! Drinkt un schenkt wedder in. So, nu noch en'n, denn sall't noog wäsen; denn ward mi wedder anners. Itt.

FRU. Ik kann jümmer noch nicht begripen, dat du nich bet an de Schassee mitgahn büst, denn haddst' em sach torädt, dat he de Schassee gahn woer.

BAHNWERTER. Bün ik doch.

FRU. Wat? Du hest seggt: bet an de ole Eek.

BAHNWERTER drinkt. So? Dat kann ook sien. So twüschen ole Eek un Schassee is dat wäst, do säd he, ik süll man wedder na Huus gahn, du kreegst sünst Langewiel in'n Bedd. Jawoll, so säd he. Schenkt in. He hadd oeverall'n Barg dumm Tüüg up de Tung, as dat so'n Dunen an sik hett. Ik glööv, he wull sik dat ook nich so ankamen laten, wo duun he weer.

FRU. Wat hett he denn allens seggt?

BAHNWERTER drinkt. Ha – wat weet ik! Allerhand smucke Saken. Wenn he nich besapen wäst woer, hadd he sik sach wohrt, mi van so'n Kraam to vertellen.

FRU. Van wat denn?

BAHNWERTER bitt sik up de Unnerlipp. Och – van allerhand Schietkraam! Will wedder inschenken.

FRU. Ik denk, du wullt nich mehr drinken?[26]

BAHNWERTER haut den Proppen wedder fast. Och so – jo! Hm – tjä – na –

FRU. Dat is to schrecklich! Ik kann dat noch gor nich faten. Jeden Dag ward ik denken, de gode Man mutt maal wedder in de Doer kamen.

BAHNWERTER is ant Finster träden, fohrt verfeert trügg. Dor is he jo!

FRU bi em. Welkeen?

BAHNWERTER stiev vör Schreck. De Bahn – meester –

FRU kickt ruut. Minsch, dat is jo de Landbreefdräger. Maakt dat de Koem?

BAHNWERTER kummt wedder in Verfaat. Dammi! Ik bün doch nich duun? Lacht. Den Spaaß mutt ik em vertellen. Geiht achtern ruut.

FRU kickt em na. Ik glööv, de dode Bahnmeester spöökt al.