Online-Bibliothek

Föfte Akt

[55] Avends; up de Späldäl fallt ut de Koek de Lichtschien van de Lamp. Buten huult de Fröhjohrsstorm. Dat Dunnern van en'n Tog, de vorbifohrt is, vertreckt sik in de Feern.

BAHNWERTER kummt na en Wiel achtern mit de Handlücht rin, kickt na Koek rin. Stine! – – – Stine! – – Verdori, woor stickt dat Wiev denn! Geiht na Koek rin, man höört em en Doer upmaken un ropen. Stine! – Stine! Denn kummt he mit de Lamp ut de Koek, de he up den Disch stellt. De is doch nich weggahn, wieldeß ik den Tog – Geiht in de Slaapstuuv mit de Handlücht.

Buten in de Koek klappt en Doer.

FRU kickt ut de Koek rin. Wat is denn loos? Wat roppst du na mi?

BAHNWERTER kummt trügg un bringt de Handlücht na den Fluur ruut. Gottsdunner, Wiev, wenn du achtern wäst büst, wat givst' mi denn keen Antwoord!

FRU. Wat wullt du denn? Wat sall ik?

BAHNWERTER sett't sik up de Avenbenk. Nix sallst'! Ik wull weten, woornäven du stäken deest. Wenn du achtern wäst büst, haddst' jo ook man wat seggen kunnt.

FRU mit en minnachtig Koppgebärd. Pah! Mit di ward dat ook van Dag to Dag leger! Nu kann ik al nich mehr na achtern gahn, denn kriggst' al Bang. Nimmt sik en Handarbeid un sett't sik up dat Sofa an den Disch. Upt lest waagst du di sülvst nich mehr alleen in'n Düüstern na achtern, denn kann ik noch jedes maal mitgahn. O Gott! meist künn man lachen, wenn't nich to verrückt woer.

BAHNWERTER. Welkeen seggt di, dat ik bang bün? Laat dat Gestichel, sünst is glieks wedder de Krakeel in de Gang! Ik hebb keen Lust mehr, jümmer un jümmer wedder Krach to maken. In di bringt man jo doch keen Vernunft rin.

FRU. För de Vernunft bedank ik mi ook, de mi so'n Keerl, as du de leste Tied büst, bibringen will.

Buten blafft en Hund.

BAHNWERTER. Wat hett denn de Hund to blaffen?[56]

FRU. Den maakt woll ook de Storm dull.

BAHNWERTER stütt't den Kopp up beide Handen un kickt vör sik daal.

De Hund blafft wedder.

BAHNWERTER horkt up.

FRU de dat markt, will em dorvan afbringen. Ward nich lang duurn bi den Storm, denn sitt wedder Leitungsdraht tosaam, denn kannst' morgen bi Daag wedder in een Tuur weg up den Mast rumkladdern.

De Hund blafft noch.

BAHNWERTER. Wat blafft de Hund denn bloot?

FRU. Gott! Laat doch den Hund! As wenn de nich ofteens maal blafft. Is vörhen nich al en Telegramm kamen wägen de Leitungen morgen fröh?

BAHNWERTER. Jo, dat liggt dor up de Komood. Aver wat hett denn de dummerhaftige Hund?! Steiht up.

FRU. Minsch, laat doch den Hund blaffen so väl, as he will. Dor hest' di doch sünst nich um quält.

BAHNWERTER geiht na Koek, man höört em de Doer na buten upmaken un rutropen. Karo! Karo! Wullt' still sien! Kusch di!

FRU horkt mit gespannte Mien. Wat de Hund dat vellicht widdert hett, dat dor een –

BAHNWERTER stött 'n gräsigen Schri ut.

De Doer buten ballert to.

BAHNWERTER kummt mit'n verfeerten Gesichtsutdruck un bäverige Kneen, de Ogen wied upräten, wedder trügg un sackt up de Avenbenk.

FRU is ook in Enn kamen. Minsch, wat is di? Wat bölkst' denn?

BAHNWERTER wiest na achtern. De Bahn – de Bahn – meester –

FRU neger ran. Wat is? Büst' narrsch?!

BAHNWERTER ünner Hirnen. In de lütten Fuhren – de Maan keek jüst dorch de Wulken – dor stunn he – de Uniform – dat witte Gesicht – – Giv – giv mi 'n Koem – 'n Koem mutt ik hebben!

FRU up de ehr Gesicht en veniensch Utdruck träden is, geiht na Koek un haalt em Buddel un Koemglas. Mann, dat ward mit di würklich to slimm! Denn mutt ik doch den Dokter maal fragen.[57]

BAHNWERTER ritt ehr Buddel un Glas weg, em bävert de Handen. Giv her!

FRU nimmt em wedder af. Och wat! Di fleegt jo de Handen, dat du allens vörbigüttst. Laat mi man. Schenkt in.

BAHNWERTER drinkt girig. Noch en'n! O – mi früst –

FRU schenkt noch en'n in. Dat's aver noog – Mehr kriggst' nich. Dat Supen süllst' man lever ganz laten.

BAHNWERTER. O – mi is, as hadd ik les in'n Liev. Drinkt un schuddert sik. Ik wull, ik woer dood!

FRU sett't de Buddel in de Koek, kummt trügg, steiht bi em. Wat hest du di denn bloot dor trechtkäken?!

BAHNWERTER. Ik hebb em düüdlich sehn! In'n Maanschien. De Uniform – de blanken Knööp – dat witte Gesicht – Wo kummt in'n Düüstern sünst en Bahnuniform in de lütten Fuhren – Dat is he.

FRU. O Mann – wat will he denn van di? Du kannst en'n jo grugelig maken! Wat süll denn de dode Bahnmeester hier rumtospöken hebben?

BAHNWERTER mit'n schuun Blick. Ik weet nich. He stunn dor. He keek hierher. He luurt up mi. Oeverher luurt he up mi. He günnt mi dat Läven nich. He günnt mi di nich. He hett di hebben wullt. Nu sall ik ook doodgahn. Umt Huus slickt he jede Nacht. Wenn man den Aden anhollt, kann man sien lisen Schräd hören. Tupp – tupp! Tupp – tupp! geiht dat jümmer rund um dat Huus rum. Un bi Daag – Giv mi noch'n Koem! Mi früst noch so.

FRU langt na Koek rin un givt em noch en'n Koem. Wat is denn bi Daag? Hest' em denn bi Daag ook al sehn?

BAHNWERTER drinkt. Sehn? – sehn? Dat jüst nich. Aver mi is jümmer, he mutt dorch de Finstern rinkiken, wenn ik hier alleen bün. Mi is jümmer, as stünn he buten up de anner Sied van de Streck achter de grote dicke Fuhr, un jedes Maal, wenn de Tog vörbisuust, denn – denn is mi, as keek he um den Stamm rum.

FRU steiht bi em. Dat kummt dorvan!

BAHNWERTER schuult ehr an. Wat meenst'?

FRU brutaal, jedes Woord mit Betonung. Du hest em duun maakt un in den Kanaal stött![58]

BAHNWERTER kummt in Enn, sien Ogen sünd wied upräten, he langt mit de Handen na ehr, fallt aver slapp up de Benk trügg. Wa – wa – wat – seggst – du –?

FRU. Dat is de Wohrheit. Vor mi verstickst' di nich mehr. Du hest em in den Kanaal stött!

BAHNWERTER hiemt. O – du – Aas –!

FRU. Kann sien, dat ik dat bün. Wat sall man hier buten mank de Fuhren anners warden as slecht odder dull!

BAHNWERTER kriggt ehr faat. Wat hest du ut mi maakt, du Beest van Wiev! Wat hest du ut mi maakt!

FRU. Laat mi loos! Wullt du mi ook noch doodmaken?

BAHNWERTER sackt mit Wenen in sik tosaam. O – Wiev – Wiev – Wiev –

FRU krüüzt de Arms oever de Bost. Hä! Dorto hest' Kraasch hatt, den dunen Keerl dat Över daaltostöten, aver nu mit dien Daad alleen fardig warden, dat kannst' nich. Nu kriggt di de Dode ünner, wenn – wenn ik di nich help.

BAHNWERTER kickt hoog. Stine – du warst mi nich angäven –

FRU. Wenn du deist, wat ik will –

BAHNWERTER mit sturre Ogen. Wenn ik do – wat – du – wullt –

FRU. Glöövst', ik hebb Lust, as'n Mörder sien Wätfru rumtolopen?

BAHNWERTER schuddert in sik tosaam. Mör – der –

FRU. Dat woer, weet de Düvel keen Vergnügen! Aver van di tribeliren laat ik mi ook nich mehr. Dat is ut.

BAHNWERTER. Denn so – denn so – hest du mi nu in de Hand –

FRU. Dat sall dien Schaden nich sien.

BAHNWERTER faat't ehr miteens mit verfeerte Ogen an'n Arm. Dor geiht een buten! Is de Doer dicht?

FRU. Minsch, dat is de Storm.

BAHNWERTER. Dor faat't een an de Doer. Dor geiht een umt Huus. Stine!

FRU. Hest' de Doer na Koek ook tomaakt?

BAHNWERTER lüstert mit banghaftige Ogen na achtern. Jo – jo – Höörst' dat nich? dat is he. Nu kummt he. Nu is he an de Doer. He kann nich rin.

Buten kloppt wat ant Finster.
[59]

BAHNWERTER kummt mit'n gräsigen Schri in Enn.

FRU hett sik ook verfeert, steiht bi de Koekendoer un weet nich, wat se doon sall.

HOLTVAAGT buten. Hallo! Maakt doch maal up!

FRU geiht na achtern. Kumm to di, Mann! Dat is Ohm Holtvaagt. Wat jaagt de uns denn noch so'n Schreck in! Wat will de denn noch so laat? Geiht in den Wachruum un lett den Holtvaagt rin.

HOLTVAAGT kummt rin. Goden Avend ook!

BAHNWERTER matt, givt em de Hand. Goden Avend, Holtvaagt!

HOLTVAAGT. Na, wat sittst du denn dor as so'n Hümpel Jemmerlichkeit?

BAHNWERTER will sik tosaamriten, maakt 'n Grimaß. O – ik – ik. Mi is nix.

HOLTVAAGT kickt de Fru an, de na Koek ringeiht. Hebbt ji ju al wedder bi de Plünnen hatt? Kinnerslüüd, nu ward't aver sach Tied, dat ji wägen den Kraam oevereen kaamt. Sünst givt dat doch noch en leeg Enn. Stellt Flint un Stock bisied.

FRU kummt wedder trügg un sett't sik to ehr Handarbeid an'n Disch. Kannst di beruhigen, Ohm. Hier is nix wäst. Wi hebbt bloot 'n Schreck krägen, as du ankloppen deedst. Um de Tied is man sik doch ken'n Besöök mehr vermoden.

HOLTVAAGT sett't sik to den Bahnwerter up de Avenbenk. Wat hebbt ji denn beide Doeren dicht? Sünd ji bang vör Deev? Ik muß ruut na den Poggendiek, sünst klaut se mi oever Nacht bi dat Wäder wedder'n Wagen vull Holt weg. Ik gah na den D-Tog nochmaal langs. De Storm geiht jo ook bannig tokehr. De brickt mi wedder'n Barg daal. To den Bahnwerter, sleit em upt Knee. Na, ool Jung, will di de Piep vanavend nich smecken? Du maakst jo'n Gesicht, as wenn du in de Höll käken haddst!

BAHNWERTER is in'n Dutt schaten. In – de Höll – jo – jo hm – tjä – na – Ik segg –

HOLTVAAGT. Wat ji beiden ju hier so bilütten trechttimmert hebbt, dat lett ook al so binah na en Stück Höll.

FRU. Mien Schuld is't nich. Den Larm maakt he. Wenn't na mi geiht, weer allens in Fräden afgahn.[60]

BAHNWERTER kickt na de Klock un steiht langsaam up. Na di sall dat jo nu gahn. Nu sprick man nich mehr doroever. Geiht na Koek rin.

HOLTVAAGT kickt de Fru an. Wat? Na di sall dat nu gahn? Will he de Büx uttrecken?

FRU. Och, de tüünt jo bloot. Denk di man nix dorbi.

HOLTVAAGT. Jä, Kinners, up een Enn mutt dat ruut. Een Weg mutt sik finden laten.

Buten Signaalklocken.

BAHNWERTER kummt trügg, nimmt sien Mütz un geiht in den Wachruum na achtern, woornäven he sik de Handlücht anstickt. Jo, de findt sik ook sach. Hest ganz recht in, Holtvaagt. Un de Büx bruuk ik dorbi ook nich uttotrecken.

HOLTVAAGT. Meenst' dat, ool Jung? Na, denn man to. Is ju de grote Insicht hüüt avend bi all dat Wäder kamen?

BAHNWERTER kummt mit sien Lücht in de Hand na Stuuv rin, steiht un kickt mit grote Ogen van en'n to'n annern. Is dat woll. Hm – tjä – na – Wat ik noch seggen wull – Faat't sik an'n Kopp. Tjä – wat denn –

FRU. Nu droetel man nich lang! Dat ward Tied. Wenn noch wat seggen wullt, kannst' dat jo naasten seggen, wenn de D-Tog vörbi is.

BAHNWERTER kickt ehr groot an. Kann ik jo – hm – tjä – na – Kickt den Holtvaagt an un geiht mit langsame, swore Schräd ruut.

HOLTVAAGT steiht up un geiht na de Fru an den Disch. De kummt mi snaaksch vör. Wat is hier wedder loos wäst? Ruut mit de Spraak. Sünst segg ik dat.

FRU. Nix is loos wäst. Wenn du mehr weeßt, vertell man.

HOLTVAAGT. Un wat hadd de Lühring hier so laat in'n Düüstern rumtosnüffeln?

FRU deit verwunnert. Wat? Lühring? Ik hebb ken'n Lühring sehn.

HOLTVAAGT. Deern, dat Legen laat na. Ik hebb em hier achtern in de lütten Fuhren to faten krägen. As he mi to sehn kreeg, kneep he ut. De Held de! Ik hebb em en Jackvull tolaavt, wenn ik em[61] noch een Maal hier rumlopen finden wöörd. Nu is he in'n Düüstern kamen, to de Tied weer he mi sach nich vermoden. De Tied, de Jörs bi de lesten beiden Toeg to deon hett, de hett he woll mit di achtern –

FRU. Laat mi doch mit den Keerl in Fräden! Ik hebb keen Ahnung. Wat weet ik van den sien Hansbunkentoeg!

HOLTVAAGT. Dat du so drook sien magst im mi dat int Gesicht rinlegen, Deern! Jörs kunn man dat jo an de witte Näs ansehn, dat ji wedder oever jichtens wat tosaam wäst sünd.

FRU. Na, wenn dat den weten wullt: He hett sik so gräsig uprägt, wiel he glööv, achtern in de lütten Fuhren den Bahnmeester sehn to hebben.

HOLTVAAGT. Is doch de Moeglichkeit!

Buten föhrt de Tog vörbi. De Klock blivt stahn.

HOLTVAAGT. Hett de verdreihte Windhund, de Lühring, doch dat ook noch fardig brocht! – Na, de kann sik to verlaten, he is dat leste Maal hier wäst. Dat ward he sik up sin'n Nahuusweg ook alleen seggen. Ik hebb em mien Menung al düüdlich to verstahn gäven.

FRU kickt hoog. Woso? Wat best du em –? Markt dat de Klock steiht. Nanu? De Klock is stahn bläven? De hebb ik doch gistern eerst uptrocken?

HOLTVAAGT. Wenn de Klock stahn blivt, geiht en Minschenseel ut de Tied in de Ewigkeit.

FRU steiht up un stött de Klock wedder an. Snack! Is woll van den D-Tog kamen. Wat hest' mit Lühring hatt?

HOLTVAAGT. Seggst du mi allens, wat du mit em hest?

FRU sitt wedder. Ik hebb nix mit em.

HOLTVAAGT. Na, denn ik ook nich. Warst jo hast gewohr warden, wenn he enes Daags up Reisen gahn is.

FRU. Fang doch bloot keen Geschichten an, Ohm. Hüüt avend sünd wi beiden uns graad maal enig woorden.

HOLTVAAGT. Dor seeg he nich na ut. Kickt sik um. Aver wat droetelt he denn dor buten so lang rum in den Storm?

FRU kickt up. Hebb ik ook al dacht. Is doch sünst mit düssen lesten Tog jümmer so gau fardig.[62]

HOLTVAAGT blivt mit'n Ruck midden in de Stuuv stahn, kickt de Klock an, kickt de Fru an: en swarte Ahnung is as en düüstere Wulk oever em fullen. Stine –

FRU leggt de Handarbeid up den Disch, ook oever ehr kummt dat, se kickt em mit grote Ogen an. Wat is di, Ohm?

HOLTVAAGT dreiht sik knasch um un geiht gau achtern ruut. Ik will maal sehn, woor he afblivt.

FRU kickt em na, steiht langsaam up, ehr Bussen fangt an to bülgen. Wat – wat is dat –

HOLTVAAGT roppt buten. Jörs! Jörs!

FRU lüstert mit grote, banghafte Ogen, geiht langsaam an'n Disch lang. O Gott – wat is bloot? Wat kummt he nich?

HOLTVAAGT stört mit'n verfeert Gesicht achtern rin, de Storm hett em dat Hoor terpluust, he tummelt gegen den Doerrahm. Stine –

FRU schriet up. Ohm – wat is –

HOLTVAAGT mit swore Schräd up ehr to. Dien Mann hett sik ünner den D-Tog smäten.

FRU sackt em mit'n Schri in de Arms. Nee, nee, nee!

HOLTVAAGT holt ehr. He liggt oeverfohrt up de Streck. Begrippt sik un ritt ehr an de Arms hoog. Kumm ruut un kiek di dien Wark an!

FRU wehrt sik. Ik kann nich! Laat mi, Ohm! Ik kann nich!

HOLTVAAGT treckt ehr mit sik. De mit den Düvel spält, mutt ook de Höll in'n Koop nähmen! Achtern mit ehr ruut.

De Storm huult dorch de apenen Doeren in de Stuuv un blast de Lamp ut. Oever de düüstere Späldäl geiht de Vörhang gau daal.