Online-Bibliothek

Eerste Akt

[7] Buten is disig Wäder. Dat Glas steiht wohrschienlich leeg. Bohle un Jülf sitt't tomidden de Stuuv an den Disch, de een an de rechte, de anner an de linke Sied, smöökt, hebbt de langen Been mit de hogen Schipperstäveln wied ünnern Disch stäken, dat se meist dormit Kollischoon kriegt, un de Handen deep in de Taschen wrangelt. De ool Kastenklock tackt, sünst is allens still.

BOHLE na en Wiel. Jä –

JÜLF wedder na en Wiel. Jä –

BOHLE wedder na en Wiel. Nu is Moder dood.

JÜLF wedder na en Wiel, hett utkäken. Is se.

BOHLE. Weer jo oold. Keen Wunner.

JÜLF. Fixe Oolsch weer dat noch. Jä –

BOHLE. Nu is se dood.

JÜLF. Dat's en Büx.

BOHLE. Kummt nich wedder.

JÜLF. Sall s' woll laten.

BOHLE. Jä –

JÜLF. Jä –

Se smöökt, kiekt na See. Seggt wedder en Wiel nix.

BOHLE wiest mit de Piep na See. Treckt en Fierdagswäder up.

JÜLF. Jo – dat Glas fallt.

BOHLE. Ohm-Buur wull jo kamen.

JÜLF. Denn laat em man lopen, sünst loppt he bi de Ebb un den Daak in enen Priel, odder de sollen See kummt em oevern Hals.

BOHLE. Un denn is he ook dood.

JÜLF na en Wiel. Is riek. Hett Geld. Koent wi arven.

BOHLE. Moder ehr eenzig Broder un hett keen Kind.

JÜLF. Keen Kind – hett he nich – nee! Na en Wiel. Kann he aver noch krigen.

BOHLE. Bi sien sösstig Johren? Un Widdmann –

JÜLF. Hm – na – is noch en stävigen Keerl – Ohm- Buur – is he. Kann noch wedder frien.[7]

BOHLE drömerig. Och – Schiet – Laat em!

JÜLF. Is aver'n lustigen Vagel – bringt to supen mit.

BOHLE. Jo, schaad – wenn he nich kummt!

JÜLF. Kummt woll noch!

BOHLE. Bi dat Wäder? Bi so'n Daak? So mall is Ohm-Buur nich.

JÜLF. Is vör'n Düvel nich bang. Hadd Schipper warden künnt. Is'n Baas, is he, Ohm-Buur.

BOHLE drömerig. Moder ehr Broder – jä!

JÜLF na en Wiel. Jä – Moder ehr – is he ook. Uns' Moder weer ok en Baas van Wiev – weer se.

BOHLE. Jo, wat hett se dat hier allens hollen, sider Vader bläven is in den groten Noordwest –

JÜLF. Wi weren jo noch föfteihn- un sössteihnjoehrige Dalvs –

BOHLE. Hett se allens alleen torechträten und - kleit – Moder –

JÜLF na en Wiel. Uns ook.

BOHLE. Hett se! En Baas weer se – Moder –

JÜLF. As ehr Broder Ohm-Buur. De hett ook dat Geld.

BOHLE. Hett Moder nich hatt.

JÜLF. Nee, is jo van de Olen ruutsmäten –

BOHLE. Jo, wiel se den lütten Halligmann wull – hier – unsen Vader –

JÜLF. Sünst – hadd se ook mehr hatt – uns' Moder – jä –

BOHLE na en Wiel. Hm – jä – Wat ik seggen wull – Wat meenst – wat wi twee woll likers up de Welt woeren, wenn Moders unsen Vader nich namen hadd?

JÜLF. Jä, Minsch – wenn – dat's en Fraag. Musst den Paster maal fragen. De sprickt mit'n leven Gott, un de weet jo allens.

BOHLE. Meenst dat?

JÜLF. Jo, meen ik.

Smöökt un swiegt.

BOHLE na en Wiel. Jä – Moders is jo nu dood –

JÜLF ook so. Jä – is se –

BOHLE. Nu sitt't wi twee hier alleen up de Hallig.

JÜLF. Jä, sitt't wi.

BOHLE. Jä – ik – ik maak mi so mien Gedanken.

JÜLF. Jä, ik ook – maak ik mi – mien ook – ik –

BOHLE kickt em an. Du ook?

JÜLF kickt em an. Jo – do ik – wenn doch Moder dood is –[8]

BOHLE. Und denn seggst nix, Minsch?

JÜLF. Hest jo ook nix seggt, Minsch.

BOHLE. Nu aver doch.

JÜLF. Jä, ik jo ook.

Se smöökt un swiegt.

BOHLE na en Wiel. Ik meen man –

JÜLF kickt em an, töövt en Wiel, un as de anner nich mehr seggt, maakt he enen Pipentog und seggt. Jo, ik ook –

BOHLE kickt em an. Wat meenst?

JÜLF. Wull ik di ook fragen. Seggst dat jo nich.

BOHLE na en Wiel. Ik meen man – Moder is nu dood –

JÜLF. Moder is dood –

BOHLE. Kummt nich wedder –

JÜLF. Liggt jo int Sark.

BOHLE. Un de dood is –

JÜLF. – is dood – Jä – dat's en Büx!

BOHLE ritt sik tosaam. Nu is aver hier keen.

JÜLF doesig. Wat? Hier? Hier sünd wi twee jo.

BOHLE. Och, Tüünkraam, meen ik jo gor nich.

JÜLF. Denn segg dat doch, Droehnbüdel.

BOHLE. Ik meen, Moder –

JÜLF. De is dood.

BOHLE. Jo, aver'n twede Moder hebbt wi nich.

JÜLF. Nä, een givt't man.

BOHLE. Na, dat wull ik man seggen – dat!

JÜLF. Och, Minsch, glöövst, ik kann en twede maken?

BOHLE. Tüünbüdel –

JÜLF. Droehnsack –

BOHLE. Hest jo gor keen Ahnung, wat – wat – ik meen – ik –

JÜLF. Ahnung – hm – Ik hebb eenmaal in mien Läven en Ahnung hatt, un dor – dor He verfallt wedder in sien Gedanken.

BOHLE. So. Eenmaal hest al en Ahnung hatt – So –

JÜLF. Hebb ik ook. In School noch.

BOHLE. Och, Minsch, so lang her. Is jo nich mehr wohr.

JÜLF. Wat? Dat sall – nich wohr sien sall dat? – Hm – na –

BOHLE. Ik meen ganz wat anners – meen ik.[9]

JÜLF. Denn segg't. Radels raad ik nich, kummt doch jümmer wat anners bi ruut, as wat ik raden do. Se smöökt un swiegt.

BOHLE. Jä, ik meen man, dat Moder nu dood is –

JÜLF. Meen ik ook – dood –

BOHLE. Un nu sitt't wi twee hier alleen up de Hallig – dat meen ik.

JÜLF. Öch, Minsch, dor 's doch nix bi! Kaken kann ik doch. Un dat anner kriegt wi so biwäglang ook noch fardig.

BOHLE. Jo – aver de Wasch –

JÜLF. Koent wi doch ook – bäten waschen – ruff – ruff! –

BOHLE. Un de tweien Hemden un Büxen – un Strümp – un –

JÜLF. Maakt wi sünndags heel. Hebbt jo doch wider nix to doon.

BOHLE. Jo – aver – ik meen –

Smöökt. Swigend.

JÜLF. Jä – jä –

BOHLE. Dat Moder nu dood is –

JÜLF. – is richtig! Is dood! Laat ehr. Weer oold noog. Tachentig Johren – dammi! Un up'n Posten bet up't lest.

BOHLE. Weer se ook. Haut up'n Disch. Verdammi noch maal, dat du Torfkopp nich versteihst, wat ik meen! Steiht up un geiht up un daal.

JÜLF kickt em groot an. Ik – di nich –?

BOHLE. Nee! Deist ook nich. Ik räd jümmerto. Aver du deist, as geiht di dat nix an.

JÜLF. Hest noch keen Woord seggt, Tüünbüdel. Wat meenst denn?

BOHLE bi em, haut up'n Disch. Hier mutt wedder en Fru int Huus un up de Hallig. Ik bün de Öllst. Dat segg ik!

JÜLF mit en langsaam Begripen. Öch – so – en – Wiev sall hier her – Jä, hest al en twede Moder?

BOHLE. Givt dat nich. Mutt en anner sien.

JÜLF. Jä, wenn dat man wat ward! Is nich so licht to. Hierher –? Welkeen meenst denn, de hier hergeiht un uns' Huus wohrt?

BOHLE. Jä, ümsünst deit dat keen.

JÜLF. Nä, ümsünst is nich maal de Dood.

BOHLE. Aver dor mutt sik doch een finden laten, de so'n Deenst annähmen deit – Dat meen ik doch –

JÜLF deepdenkern. Jä, Minsch, dat's nich so licht.

BOHLE. Och, wat süll dat woll! Man mutt bloot eerst anfangen. Ohm-Buur mutt uns een besorgen.[10]

JÜLF haalt deep Puust. O Minsch – jo – Ohm- Buur! – Dor hebb ik noch gor nich an dacht!

BOHLE. Och, du Klütenkopp, ehrer man di wat kloormaakt hett, dat duurt bet anner Johr Nijohr – Bi't Glas. Dat Glas is fullen.

JÜLF wiest mit de Piep na buten. Ward disig! Höör! Dor sleit al de Nävelklock van Bakenhöörn.

Buten van feern ward van Tied to Tied en Klock anslagen.

BOHLE. Ik meen, Ohm-Buur süll noch kamen.

JÜLF. Jo, ik ook. Water is al heet in Koek.

BOHLE. De Ebb is aver hast vörbi. Mutt sik ranhollen.

JÜLF. Och, de hett den Düvel in'n Balg. Is nich bang – Ohm-Buur – Buten pingelt miteens de Huusdoerklock, un dor trampt een oever de Däl.

OHM-BUUR WESSEL WESSELS kummt rin, en grote Handtasch in de Hand, Wiendrinkergesicht, lustig. Goden Dag ook, ji beiden Seeleuven! Dag, grote Dalv! Dag, lütte Dalv! Na, To Jülf. hest kakendig Water? –

JÜLF steiht up. Is en Büx, Ohm-Buur.

OHM kickt rüm, rückt rüm. Nee, rückt noch nich na Wievslüüd. Hebbt noch kenen annern Besöök hatt – wat?

BOHLE. Wi – Besöök –? Woor süll de herkamen? Wievslüüd –?

OHM. Jä, jä, jä, ik meen man – Packt ut de Handtasch en Buddel Konjak un sünst noch en Buddel. Hier hebbt wi wat to supen, Jungs, sünst dröögt wi hüüt namiddag tosaam as dodige Herings up de Lien. Jülf – du weesst Bescheed, mien sötes Wallfischküken – wat – weesst nich –?

JÜLF nimmt de Buddels. Jo, jo, Ohm-Buur.

OHM smitt en groot Stück Fleesch in Papier hen up den Disch. Un hier hebbt ji maal'n fixen Ossenbraden, Jungs! Van de ewige Gradenlutscheri mööt't ji jo bilütten de reinen Lutschbengels warden un junge Sticklegrintjes in'n Buuk krigen.

JÜLF faat't dat Stück an. Oha, Ohm –

OHM. Legg man daal! Is al good! Weet al Bescheed. Sorg man för Natt, för Dröög hett de verdöömte Daak al sorgt.

JÜLF stafft mit Buddels un Fleesch ruut na links.

OHM bi Bohle, de an'n Finster steiht. Du seggst jo gor nix, Wallrossbäbi. Is di wat oever de Lebber lopen? Hm?

BOHLE dreiht sik na'n Disch. Magst en Piep, Ohm- Buur?

OHM kriggt sien Zegarrentasch ruut. Ik mag kenen Stinkbroesel, nähm lever 'n orndlichen Stinkstaken!

Se sett't sik an'n Disch.
[11]

OHM sitt achtern an de Langsied. Jä –

BOHLE sitt up sien ole Städ, Been lang ünnern Disch. Jä –

OHM. Weesst du, Bohle, du büst jo de Öllst van mien Süster ehr Küken. Ik glööv, du büst ook de Klöökst. Wat?

BOHLE weet nich recht, wo he dat düden sall, in Benautheit. Jä – öllst bün ik – bün ik sach –

OHM kriggt ut de Handtasch enen roden Wievsünnerrock un bollt em breed utenanner hoog. Kiek, wat is dat?

BOHLE mit apen Mund. Dat – dat –

OHM lacht. Hebb ik mi doch meist dacht. De grote Dalv kennt noch kenen roden Ünnerrock!

BOHLE. Och, Ohm-Buur, nu laat doch – Wat süll ik woll nich! Aver – wat soelt wi dormit? Koent wi doch nich drägen.

OHM. Nä, hebb man keen Bang, dat du so'n püken roden Ünnerrock mit dinen Traanstäven verstinkern süllst. Is dat nich en püke rode Farv, Bohle, wat?

BOHLE benaut. Hä –

OHM. Lücht't de nich in de Ogen as de leve Avend- un Morgensünn? Direkt int Hart, dorch Buscheruntje un Hemd un Fell un Ribben un allens hendörch? Is dat nich en roden Ünnerrock, de enen olen Kalkutschenhahn noch dull un enen olen Bull noch wedder jung maken kann? Jung, segg! Is dat nich en dreemaalepüükten roden Ünnerrock, de enen bet in'n groten Töhn kiddeln deit – so mit enen Ruck un Tuck van'n Gävel bet in'n Stävel – wat?

BOHLE de mit en doesig Mien dat Tüügstück ankickt. Jä, Ohm-Buur – jä, Ohm-Buur – wat – wat soelt wi dormit? Dor koent wi doch keen Fischen mit fangen. Hä! hä!

OHM. Nee, mien Soehn, dor soelt twee Wallrossküken mit fungen warden. Nu weesst dat.

BOHLE. Och, Ohm-Buur, de riet't em jo bloot twei.

OHM kickt em an. Kann angahn. Woer keen Schaden. Wenn s' bloot up biten doot.

JÜLF kummt mit de dampen Groggläs rin.

OHM. So. Nu smiet bloot keen hen. Nu fall bloot nich oever dien egen Fischkutter-Fööt – höörst! Jümmer suutje, för dat Snuutje is de leve Grog bestimmt! –

JÜLF stellt de Glas up'n Disch.

OHM. He steiht! Rückt. Jungs, rüükt ji nix?

BOHLE mit brede Näslöcker. Hm! – Dat's en Grog, Ohm-Buur![12]

JÜLF stolt. Hebb ik maakt!

OHM pröövt. Dat's en Ohm-Buur-Grog, ji Wallrossküken! De sall ju maal de Seel kiddeln, dat ji de Engeln in'n Himmel Halleluja singen höört! Drinkt. Ah! Hest good maakt, Jülf!

JÜLF sett't sik ook wedder. Will ik menen. Ik verstah mien Saak!

OHM leggt sik torügg in den Stohl. Jä, jä, jä, wat ik nu aver seggen wull –

JÜLF kriggt den Ünnerrock int Oog. Wat's denn dat?

OHM. Dien Slaaprock, mien Jung – hä?

JÜLF. Slaap ook sünner Rock – slaap ik – hä!

BOHLE. Soelt wi Wallfischen infangen – hä!

OHM. Wallrossen, Seepeer, mien Soehn, hebb ik seggt! Musst de Fang nich so dorchenanner smiten.

BOHLE UN JÜLF drinkt ook, aver sinnig. Hä! hä!

OHM. Jä, wat ik seggen wull –

BOHLE. Büst denn good oevert Watt kamen?

OHM. As du sühst, mien Küken. Meenst, ik bün mien Geist? Nä, so'n dennigen Geist hebb ik nich.

JÜLF. Nu kummt de Flood. Givt Wind.

OHM kickt na Doer. Jä, ik meen, ji wöörden noch mehr Besöök krigen.

BOHLE. Mehr? Nu noch? Dat Water stiggt al. Un de Nävelklock sleit van Bakenhöörn.

OHM. Jä, Kinnerslüüd, nu höört maal to. Maakt maal de Loepels up so wied as de Karkendoer up'n Sünndag un de Grootdoer up'n Austdag. Ik will ju maal wat verteilen. Un dat's nich so licht to för so'n poor Halligleuven.

BOHLE drinkt. Halligleuven is good –!

JÜLF ook so. Is dat! Baller man loos!

OHM. Jue Moder, wat mien leve Süster weer, is jo nu dood.

BOHLE. Hebb ik ook al seggt.

JÜLF. Dat's en Büx – is dat!

OHM. Un nu sitt't ji beiden Dwallhamels un Modersoehns hier alleen up jue Hallig. Un in de Bibel steiht al, dat dat nich good is, dat de Mann alleen is.

JÜLF. Wi sünd jo twee.

OHM. Noch slimmer. Dat geiht up de Duur nich.

BOHLE. Hebb ik ook al seggt.

OHM. Is jo woll nich moeglich! Dat hest du ook al seggt?[13]

BOHLE to Jülf. Hebb ik dat nich, Jülf?

JÜLF. Jo, hett he. Mutt wedder en Fru up de Hallig, hett he seggt. Ik aver meen: En twede Moder givt dat nich. Un kaken kann ik ook.

BOHLE. Jo, aver dat's nich allens –

OHM. Nee, sühst, mien Küken, dat meen ik ook. Wenn ji beiden Dalvs hier veer Wäken so alleen, so moderselenalleen huust, denn frät't ju upt lest Lüüs un Flöh up.

BOHLE. Na, Ohm-Buur –

JÜLF. Waschen kann ik ook. Vanwägen Lüüs un Flöh –

BOHLE. Verdammi noch maal –

OHM. Hier mutt wedder en roden Ünnerrock upt Eiland, Jungs, un den hebb ik hier glieks mitbrocht. Fählt bloot noch dat Wiev dorto.

BOHLE. Hebb ik ook al dacht, Ohm-Buur.

JÜLF. Hier kummt keen Deern her up uns' Hallig.

OHM. Aver en Oolsch, mien Küken.

BOHLE mit grote Ogen. Oolsch, seggst?

JÜLF. Hä – de Oolsch – de is doch nich gor poolsch?

OHM. Nä, de Oolsch is ditschkatoolsch. Drinkt. Proost! Up de Oolsch! Sett't af. Maak mi noch enen, Jülf, mien lütten Jung, höörst!

JÜLF nimmt dat Grogglas un stafft ruut.

BOHLE nieschirig. Hest al en Fru för uns, Ohm- Buur?

OHM plietsch, knippt een Oog to, beluurt em. Jo, hebb ik, mien Lütten.

BOHLE de meist barsten deit vör Nieglichkeit. Ohm-Buur – is – is dat en junge? Is dat – is dat en smucke?

OHM behollt em int Oog. Nä, mien Soehn, en ganz olen Schruvendamper.

BOHLE heel ut sinen Droom brocht. Och – en ole –

OHM grient. Jo, wat haddst du denn dacht?

BOHLE benaut. O, ik – ik hadd nix dacht – ik –

OHM. Mien Bohle, mien Soehn, ik höör dien Gedroehn! Du haddst di dacht, denn geev dat wat to'n pussiren? Wat?

BOHLE mit en Handgebärd. Denk ik gor nich an, Ohm-Buur – pussiren – Wat is dat? Kenn ik gor nich! Ph!

OHM. Dat kannst annerwoorns, mien Soehn. Aver nich in'n Huus'. Sünst givt dat Stried. Twee Hahns un een Höhn, dat givt nix, mien Soehn.[14]

BOHLE. Vanwägen Hahns! Ik bün doch de Öllst!

OHM. Jo, een Johr. Dat markt man ju beiden aver nich an. Een is so groot üm so breed un so stiev un so droehnig un so dwalsch as de anner. Ji künnen för Twäschen dorchgahn.

BOHLE. Ik bün aver jümmer de Vernünftigst. Ik hebb ook in School alltied baven minen Broder säten.

OHM. Jo, twee Pletzen up de ünnerst Benk. Späl di bloot nich up.

JÜLF kummt wedder mit dat frische Grogglas rin. Spalt he sik up?

BOHLE muulsch. Snack! Verdammi!

OHM pröövt. Hm! – Jä – wat ik seggen wull –

JÜLF sett't sik wedder.

OHM. Richtig! Bi de Oolsch weren wi.

BOHLE. Oold, best seggt, is se?

OHM. Jo, oold as olmig Holt! Enen Tähn hett se man noch. Up een Been hutt't se. Un mit een Oog kickt se jümmer up dat anner.

BOHLE maakt en vertwivelt Gesicht. So'n Oevel –

JÜLF. Hett s' kenen Puckel, Ohm-Buur?

OHM. Richtig! Hadd ik meist vergäten. Dat best vergitt man jümmers. Jo! Enen Puckel hett s' ook noch. Kannst dinen Buscheruntje an upbummeln. Aver düchtig is se. Arbeiden kann se. Fixe Oolsch is dat.

BOHLE kickt up den roden Ünnerrock. Un de sall den smucken Ünnerrock antrecken? Dat Oevel?

JÜLF mit en Handgebärd. Wenn s' doch düchtig is. Laat ehr.

OHM. Un wat de düchtig is! En Widdfru is se. Veer Mannslüüd hett s' hatt. Un all sünd s' doodgahn. Aver de Oolsch lävt.

BOHLE. O verdammi noch maal!

JÜLF mit grote Jungsogen. Veer Mannslüüd? Kann sik denn en Fru veermaal verheiraden?

OHM. Wat se dat kann? – Och, Jung, wat büst du doesig!

BOHLE den en Licht upgeiht. Un denn mit'n Puckel un'n Grelloog un'n Huttbeen? Ha! ha! ha! Ohm- Buur, du wullt uns wat up de Mau binden.

JÜLF kummt ook dorachter. Ha! ha! ha! Ohm-Buur is en Baas!

OHM lacht mit. Proost, Jungs! Verdammi noch maal, nu ward mi aver bilütten huddelig. Steiht up. De gode Fru wull hüüt oevert Wadd bi Ebbtied maal bi ju inkiken. Se ward sik doch nich in den Daak verbiestert hebben?!

Buten fangt de Wind an to fleiten. De Daak vertreckt sik.

BOHLE. Mit dat Huttbeen un dat Glippoog – woer keen Wunner.[15]

JÜLF. De Wind kummt up. De Daak weiht weg. De Flood stiggt.

BOHLE bi't Finster. Nu kummt keen mehr oevert Wadd. Sünst is he verratzt. Ook so'n düchtige Oolsch. Halloh! Dor is al een! Dat is de Paster! Wat will de denn bis uns?

JÜLF kummt hoog. De Paster?

OHM. Jo, Jung, maak gau noch enen Grog trecht för den Paster. De hett en kiddelige Näs. De kann nich rüken, wenn anner Lüüd alleen Grog drinkt.

JÜLF na Doer.

PASTER mit Seestäveln an, swarten Rock doroever un Oilrock, kummt rin. Goden Dag, up de Hallig alltohoop! Givt all de Hand.

DE ANNERN ook so. Dag, Herr Paster!

JÜLF geiht ruut.

BOHLE schuvt den Paster Jülf sinen Stohl hen. Will Herr Paster so good wäsen un sitten gahn!

PASTER leggt den Oilrock af. Dat ward frisch!

BOHLE. Givt'n stiven Noordwesttosüüd, Herr Paster!

PASTER mit brede Näslöcker. Hier rückt dat schöön na Grog. Marke: Wessel Wessels ut Olendiek.

OHM. Herr Paster hett en fine Näs. Dat mutt man em taten.

PASTER hett sik sett't. Mutt man as Paster ook hebben. Wenn man för de minschliche Seel to sorgen hett, kummt dat mehrstendeels up'n finen Rüker an. Na dat, wat de Lüüd seggt, kann man nich gahn. De leegt alltohoop. Aver de mehrsten hebbt densülven Geruch.

OHM. So?

PASTER. Jo. Ik meen, dat sünd mehrstendeels Swienjacks.

OHM lacht. Dat hebbt S' jem good seggt, Herr Paster. Kriggt sien Zegarrentasch ruut. Smöökt de Herr Paster en Zegarr?

PASTER nimmt. Ik dank ook!

BOHLE. Herr Paster, de Grog kummt ook gliek!

PASTER. Nähm ik ook mit Dank an, mien Soehn! Segg maal, büst du nich de Öllst, de Bohle van Rickmers sien beiden Soehns?

BOHLE. Jo, bün ik, Herr Paster.

PASTER. Jä, ik kenn ju beiden siecht utenanner, is een so groot un so stuur as de anner. Un nu sitt't ji hier alleen up de Hallig, sider de leve Gott jue gode Moder to sik namen hett?

BOHLE. Jo, sitt't wi, Herr Paster. Aver Ohm-Buur meen –[16]

OHM. Jo, ik meen nu man, Herr Paster, hier mutt wedder en Fru her, sünst givt dat hier keen Ordnung nich. De beiden Jungs verkaamt mi jo sünst ünner de Ogen.

PASTER rookt, kickt Ohm-Buur an un kickt Bohle an. Mutt dat sach. Aver – Buur Wessels, wat för'n Fru sall dat wäsen?

OHM. En Widdfru hebb ik al dorför, Herr Paster, Maike Harder, den Muurmann Jan Harder ut Niebrügg sien Widdfru.

PASTER. So, so! Dat lett sik hören. Dat is denn jo al en öllere Fru, de mit so'n poor junge Keerls ümtogahn versteiht.

OHM. Jo, Herr Paster, is dat.

JÜLF kummt mit den Grog un sett't em den Paster hen. Herr Paster –

PASTER rückt un pröövt. Ik dank di, mien Soehn!

JÜLF dwalsch. Och – dorför nich, Herr Paster! Geiht ant Finster un smöökt un kickt ut.

PASTER hett drunken, mit en deep Puusthalen vull Tofrädenheit. Egentlich kaam ik hüüt egens dorför her na't Lüttjeoog.

OHM. Wägen den Grog, Herr Paster?

PASTER grient fien. Nä, mien gode Ulenspegel ut Olendiek. Ik meen wägen de Fru, de hier hermutt.

OHM. Dorüm bün ik ook hier, Herr Paster. Un ik meen, de Fru süll ook al hier sien. Hadd mi seggt, se wull hüüt to Ebbtied oevert Wadd na't Lüttjeoog kamen un sik den Kraam hier ankiken.

De Wind fleit't scharper.

PASTER. So, so! Un se is nich kamen. Hm! Kickt na Klock.

OHM wiest den Ünnerrock. Un ik hadd ehr doch gliek so'n smucken roden Ünnerrock mitbrocht, dat se wat Warms up'n Liev' hett hier up de windige Hallig.

PASTER kickt den Rock un denn den Ohm an. Wo oold is de Fru?

OHM treckt de Schullern. Deit mi leed, ik hebb ehren Dööpschien noch nich sehn. Is den Muurmann Harder sien Widdfru ut Niebrügg.

PASTER. Kenn ik nich. Widdfru – hm – dat givt ole un junge – Ik wull hier geern en vernünftige He sprickt dat Woord heel langsaam mit enen Blick up den Ohm. Fru herhebben.

OHM. Dat de vernünftig is, dor stah ik för in, Herr Paster!

PASTER to Bohle, de em doesig ansturrt. Bohle Rickmers, hest du denn noch nich an dacht, di en Fru to nähmen?

BOHLE mit en breed Grinen. Nä, Herr Paster.[17]

PASTER to Jülf. Du ook nich, Jülf?

JÜLF ook so. Nä, Herr Paster.

OHM. Herr Paster, ehrer de beiden Wallrossküken to en Fru kaamt, ehrer leggt de Hahn Eier.

PASTER grient, drinkt, smöökt. Hm! Selig sünd, de dor geistlich arm sünd, denn jem höört dat Himmelriek!

JÜLF. Ward en harden Wind!

OHM. Sünd Se mit de Bood alleen hier, Herr Paster?

PASTER. Jo, dat schaadt nich. Ik hebb Tied. Ik tööv, bet dat afflaut.

BOHLE. Sünst nähmt wi Se mit, wenn wi Ohm-Buur na Huus seilt, Herr Paster.

PASTER. Danke, mien Soehn, en Halligpaster mutt alleen seilen koenen.

OHM leggt den roden Ünnerrock bisied. Dat de Oolsch nich kamen is! Jo, jo – so sünd aver de Wiver! O, o! Düsse Wiver! –

JÜLF hett al en poormaal scharp ut dat Finster na Sied utkäken, nu nimmt he den Kiker un kickt to.

BOHLE. Wat hest, Jülf?

JÜLF. Dor steiht en Fru up de Seehundskliff un winkt. De hett sik verlopen. Un nu stiggt dat Water üm de Kliff.

OHM jumpt hoog. Wat? Un dat seggt de Bengel, as wenn dor en ool Heringstünn stünn! Ritt em den Kiker weg.

PASTER UN BOHLE ook ant Finster.

BOHLE. Kann ik so sehn, dat dor een steiht. De Daak is jo weg.

OHM givt den Paster den Kiker. Dat is se. Dat is de Fru, de hett sik in den Daak verlopen.

BOHLE. Och, de Oolsch mit den Puckel –

JÜLF. Un de Glippogen –

BOHLE. Un dat Huttbeen –

JÜLF. Un de veer doden Mannslüüd –

BOHLE. De laat man nu ook versupen.

JÜLF. So'n Scharnoekel! Wat loppt s' denn biester?

OHM. Jungs, sünd ji besapen? Ji woelt de Fru doch nich versupen laten?

PASTER leggt den Kiker hen. Dat ward höögste Tied, dat de Fru Hülp kriggt, sünst – He treckt den Oilrock an.

OHM. Woelt ji beiden Slefen maal maken!

BOHLE wrantig. Pöh! Üm so'n Oolsch!

JÜLF ook so. Un de is noch poolsch! Wat loppt se denn dor rüm![18]

BOHLE. Laat ehr man swemmen!

JÜLF. Odder flegen. So'n Hexen koent all flegen.

PASTER mit en Borenstimm. Rickmers Jungs, sall jue Paster alleen loos mit de Bood?

BOHLE. Och, Herr Paster, so'n scheve Oolsch –! Langt langsaam na Oilrock un Süüdwester.

PASTER. Scheev odder graad, Minsch is Minsch! Uns' Herrgott hett de scheven un de graden maakt. Rickmers Jungs, sall jue Paster alleen ruut in de Brandung un sien Läven för en anner upt Spill setten?

BOHLE maakt gauer. Nee, Herr Paster, wenn't sien mutt!

JÜLF hett gau Oilrock un Süüdwester oever. Denn soelt ji maal sehn, wat Rickmers Jungs koent, Herr Paster!

PASTER ruut. Dat wull ik man menen!

BOHLE UN JÜLF em na.

OHM in de Doer. Ik holl wieldess dat Water heet für den Grog! Dreiht sik üm un trampt ärgerlich up. Dat mi nu ook düsse swarte Schandarm dortwüschen kamen mutt!