Online-Bibliothek

Twede Akt

[19] En gode Stund later up densülven Namiddag.

OHM kummt links vörn rintostörmen, lett de Doer apen. So! Dat Water kaakt. Se kaamt. Nu ruut mit den roden Ünnerrock! Hengt em oever en Stohllöhn, rivt sik die Handen. Nu geiht dat richtige Theater eerst loos. Un de Preester – hm – na –

FRU MAIKE HARDER, DE PASTER, BOHLE UN JÜLF kaamt links vörn rin.

OHM. Dag ook, Fru Mai – Fru Harder! Givt ehr de Hand. Hadden Se sik in den Daak verbiestert?

MAIKE kickt sik gau üm. Dag ook! Jo, hadd ik meist. Nu bün ik jo upt Dröge. Aver – künn ik mi nich en bäten dröög antrecken? Bün doch natt woorden. Rock un Strümp –

PASTER, BOHLE, JÜLF treckt wieldess de Oilröck af.

OHM givt Maike den roden Ünnerrock. Hier – dat koent S' glieks behollen.

MAIKE. Välen Dank ook!

OHM. Dor nich för! Ritt de Doer na rechts up. Un hier is mien selig Süster ehr Kamer wäst. Dor steiht ehr Laad, dor findt Se sach noch dröge Strümp. Dat anner dröögt wi buten in de Koek. Heet Water is ook al. Also –

MAIKE geiht mit Grinen rechts af.

PASTER putzt sien Brill.

BOHLE UN JÜLF staht as twee Pahlen, weet't nich, wat se seggen un doon soelt.

PASTER steiht achtern ant Finster, kickt ut. Nu is de Kliff al ünner Water. Gott Loff un Dank, dat wi düt Stück Arbeid schafft hebbt!

BOHLE steiht mit Jülf mehr na vörn, stött em an. Hest du'n Puckel sehn?

JÜLF schüddkoppt. Un du'n Huttbeen?

BOHLE. Un'n Glippoog?

JÜLF as baven. Un man enen Tähn?

OHM to den Paster. Jo, Herr Paster, aver wenn Se nich tofellig hier sünd, mutt de gode Fru versacken un versupen – un denn[20] noch in Soltwater. Brrr! De beiden Slefen weren doch – weet Gott! – to dickdrävsch.

PASTER kickt de beiden Bröder an. Tofall givt dat nich, Buur Wessels. Allens ward so schaven van en wise Hand.

OHM. Jo, dat Schuven is jo upstunds oeverher Mood. To de beiden Dalvs. Jungs, nu aver maal ran an den Grog! Dat Water kaakt buten as de See bi Storm. Uns' Herr Paster un Fru Harder mööt't doch wat Warms int Liev hebben.

JÜLF. Jä, is'n Büx! Ruut.

BOHLE bi de Doer, wiest mit den Dumen na de anner Doer. Ohm, sall dat de Oolsch sien?

OHM. Dat is se. Wiss un wohr – mit beide Been.

BOHLE. Jä, dat haddst jo man glieks seggen kunnt. So een haalt wi ook ut den stievsten Noordweststorm. Jülf na.

PASTER leggt den Ohm de Hand up de Schuller. En Widdfru mag dat sien, Buur Wessels –

OHM. Is dat ook, Herr Paster, wiss un wohr!

PASTER. Jä, aver – wat de nu för twee so'n junge Seeleuven ook vernünftig noog is – dat weet ik nich.

OHM. Wat süll se woll nich, Herr Paster!

PASTER. Dorto müss se minnstens sösstig Johren oold sien. Un dat ward de dor Wiest na de Kamer. tokamen Johren noch lang nich.

OHM mit en plietsch Gesicht. Jä, Herr Paster, ik hebb ehren Dööpschien nich sehn. Dorför kann ik nich instahn. Wenn man na't Utsehn geiht –

PASTER. – denn müss man insehn, dat de to jung, is för so'n Posten hier.

OHM. Och, Herr Paster, to jung kann man nu doch wohrhaftigen Gott nich seggen. Un seht S' maal: sösstig bün ik ook al; aver heiraden will ik noch elken Dag.

PASTER. Se woelt noch wedder frien?

OHM. Mutt ik. Wägen minen Hoff. Mit mien eerste quinige Fru hebb ik keen Arven hatt. Welkeen sall minen olen Wessel-Hoff maal arven?

PASTER hett sik sett't. Se hebbt jo doch hier twee Süstersoehns.

OHM. De beiden Wallrossküken? Och du gröne Grütt! De koent woll enen Kutter seilen un en Kurr hiven un Fisch uteneen smiten; aver wat verstaht de van Ploog un Kohschiet? De peddt sik bloot in Peerappeln un Kohfladens de Stäveln schitig un[21] verkleit un verseit mi minen schönen Hoff väl gauer, as ik en ingelschleddern Büx updräg.

PASTER. Un Se glöövt, dat Se mit sösstig Jobren noch – Arven kriegt?

OHM smitt sik in de Bost. Dat will ik menen, Herr Paster.

PASTER kickt em scharp an. Buur Wessels, seggt Se maal, glöövt Se ook so fast an unsen Herrgott as an sik sülvst?

OHM mit en benaut Grinen. Äh – Herr Paster – dat will ik menen! Uns' Herrgott hett noch kenen Wessel-Buurn verlaten. Weet't Se, wat oever uns' grote Doer steiht: Uns' Herrgott weet Raad to elkeen Daad! Un de ool Sara hett noch mit nägentig Johren enen fixen Jung krägen, van den nu all de Jidden afstammt, wat sall he mi nich noch to enen Arven verhelpen koenen bi sösstig Johren?!

PASTER. Ik kenn ook noch 'n Spröök: Geiht't noch so leeg, uns' Herrgott weet de Wäg!

OHM hollt den Blick ut. Denn so verstaht wi uns, Herr Paster. Dat is ook heel un deel mien Menen.

PASTER leggt de Hand up den Disch. Ik ward up dat Lüttjeoog alltied en waken Oog smiten.

OHM grient. Dat doot S' man, Herr Paster, do ik ook.

PASTER. Man kann nich weten, wat in so'n unbedarvte Bengels stickt.

OHM. Nix Leegs, Herr Paster, dat hebbt se van jem ehren Vader.

PASTER mit Bedüdung. Heel richtig, van de Wessels-Sied hebbt se dat nich. De Wessels-Buurn hebbt dat achter de Ohren – fuustdick.

OHM grient em van de Sied an. Sünd aver bloots grise Hoor.

PASTER. Jo, Buur Wessels, Se sünd aver ook en ganzen Grisen.

OHM lacht. Dat hebbt S' em good seggt, Herr Paster!

BOHLE UN JÜLF kaamt mit dampen Groggläs rin.

OHM. Dat sünd jo bloot veer, Jungs. Sall Fru Harder tokiken?

JÜLF. Ik meen, de mag kenen Grog. Ik hebb en Tass Kafee för ehr maakt.

PASTER. Hest du richtig maakt, mien Soehn. Dor sünd de unbedarvten Rickmers de nägenkloken Wessels maal wedder oever wäst.

OHM. Sühst woll, mien Küken, nu hest di maal wedder mit all dien Doesigkeit en Loff verdeent.

JÜLF kickt doesig, sett't de Glas hen un stappt ruut. – is 'n Büx![22]

BOHLE steiht un weet nich, wat he mit Arms un Been anfangen sall, as he sien Groggläs hensett't hett.

OHM. Na, du weesst woll nu nich, wat du mit dien Pedders un Grappsers anfangen saust, mien Jung? Krieg man enen Stohl her för Fru Harder. Hier an mien Sied. Jo?

BOHLE deit dat, stellt den Stohl aver verkehrt.

OHM. Nä, annersrüm, Doesbattel! Meenst, de Fru sall dor up riden?!

BOHLE dreiht den Stohl anners. Och so – ik –

OHM. So. – Un nu sett di man dor an de Kant un holl dien Stipers an di, sünst peddst ehr gliek den eersten Dag en Reeg Töhnen af.

BOHLE. Och, Ohm-Buur, ik –

OHM. Legg man daal, Fischerfööt sünd keen Versfööt. Weesst, wat Versfööt sünd, mien Jung?

BOHLE. Nee, Ohm-Buur – Versfööt –?

OHM. Dor loopt de Gedichten up dorch de ganze Welt un kriegt keen Liekdöörn dorbi.

PASTER lacht vör sik hen.

BOHLE. Du wullt mi bloot för'n Buurn hebben, Ohm-Buur.

OHM. Herr Paster, Se sünd mien Tüüg. Nu gäv ik so'n groten Sleef noch Ünnerricht in Literatuur, un he kummt mi so. Dat sünd de Rickmers, as se lievt un lävt un leevt.

MAIKE kummt mit ehr natt Tüüg in'n roden Ünnerrock rechts in de Doer.

JÜLF mit en Kaffetass links; as he dat Wiev to sehn kriggt, smitt he batz de Tass hen un steiht mit apen Mund un sturrt ehr an.

PASTER lacht.

OHM springt to, dreiht Jülf rüm, stött de Schoeren ut de Doer. Dat bedüüdt Glück, mien Jung! Nu haal gau en anner Tass un bring dien Kaffekann gliek mit. Höörst?

BOHLE. Dat's en Tapps – is dat!

MAIKE. Herr Paster, dat schaneert woll nich. Ik bring mien natt Tüüg även na Koek. Jo?

OHM. Jo, doot S' dat; bloot nähmt S' sik vör Jülf sien Fööt in acht un laat't S' sik nich von em de ganze Kaffeekann up de Töhnen smiten.

MAIKE geiht mit ehr Tüüg links ruut. Ik weet mit so'n Fööt Bescheed.

BOHLE kickt ehr na.

PASTER stött den Ohm an un wiest up Bohle.[23]

OHM. Bohle, mien Küken, segg maal: »Proost, Herr Paster!«

BOHLE dreiht sik üm, nimmt sien Glas. Proost, Herr Paster!

ALL drinkt.

PASTER kickt na Klock. Jä, för mi ward't Tied to seilen.

Buten klerrt wat, un Maike kriescht up.

OHM kümmt in End un stört't na Doer. Hebb ik dat nich seggt! Dat givt en Mallöör! De dwalsche Bengel smitt de gode Fru glieks de ganze Koek an'n Hals! Ruut.

PASTER steiht up. Bohle Rickmers, du büst de Öllst.

BOHLE. Jo, Herr Paster, bün ik ook.

PASTER. Du kummst dorför up, wenn de Fru hier herkummt, dat dat Huus rein blivt.

BOHLE de em doesig ankickt. Dor sall se jo för sorgen, Herr Paster.

PASTER. Ik meen, dat hier keen dumme Toeg vörkaamt.

BOHLE. Och, Se meent mit Jülf sien Tappsigkeit. Dor pass ik för up. Hebbt Se jo sehn: Üm en hangen Hoor lett he de Fru in Water fallen. Wenn ik nich togräpen hadd, weer s' oever un oever natt woorden.

PASTER treckt sinen Oilrock an. Pass du man up, mien Soehn!

BOHLE. He kriggt enen am Muul, wenn he to tappsig is, Herr Paster.

PASTER. Na, na, man nich gliek so groff.

BOHLE. Anners helpt dat nich, Herr Paster.

OHM mit en Grogglas in de Hand kummt mit Maike links rin. Hebb ik dat nich seggt. Smitt he ehr de ganze Kaffekann vör de Fööt. Nu mutt Fru Maike doch Grog drinken, denn de ganze Kaffe is jo nu in – de Koek. Woelt Se al seilen, Herr Paster?

PASTER sett't den Süüdwester up, givt elkenen de Hand. Mit Gott, leve Lüüd! Geiht ruut.

BOHLE em na, van den Ohm mit en Schööv achteran stött.

OHM. So, Fru Maike, nu eerstmaal Proost!

MAIKE stött an. Proost, Buur Wessels. Nippt, sett't sik up den Paster sinen Stohl.

OHM up sinen olen Stohl. Wat seggt Se to de twee Wallrossküken?

MAIKE. Och, dat sünd twee gode Jungs. Mit de ward ik fardig.

OHM. Fru Maike, Se doot mi dat to Gefallen, wenn Se sik de beiden Dalvs annähmt. Un ut de Welt sünd Se jo hier ook nich. Un för ewig sall't jo ook nich sien.[24]

MAIKE. Du leve Tied, welkeen denkt an ewig!?

OHM. Seggt Se maal, Fru Harder, weet't Se nich en Fru för mi, de to mi passt?

MAIKE. Se wullen wedder heiraden, Buur Wessels?

OHM. Mutt ik, wägen den Arven för minen Hoff.

MAIKE lacht. O Gott! Nu mutt ik aver lachen!

OHM. Seh ik so ut?

MAIKE. Se sünd doch sach an de sösstig –

OHM. Seh ik so ut?

MAIKE pruust't. Och nee, Buur Wessels, un denn glöövt Se noch an Arven?

OHM kickt ehr mit drulligen Eernst an. Seh ik so ut?

MAIKE. Och, Se maakt jo bloot dumm Tüüg!

OHM kickt ehr scharp an. Nee, dat mit dat Heiraden un den Arven is mi Dodeneernst, Fru Maike. Ik mutt enen Arven hebben för minen Hoff! He sprickt elk Woord scharp un langsaam ut. Ik mutt, Fru Maike! En poor dwalsche Schullengriper un Tungenkniper kann ik minen schönen Hoff nich in de Handen gäven.

MAIKE hett em fast ansehn, springt miteens up, strickt sik an den Rock daal, kickt rüm. Den Kraam will ik hier sach stüürn!

OHM drinkt ehr to. Gode Fohrt, Fru Maike! Un mien Fru?

MAIKE bi't Finster. Findt sik ook upt End, Buur Wessels.

OHM dreiht sik na ehr rüm. Meent Se dat?

MAIKE. Och, worüm nich?! Een van uns' rieksten Marschbuurn un noch so'n stävigen Keerl –

OHM smitt sik in de Bost. Bün ik dat nich – wat?

MAIKE mit'n schelmschen Sidenblick. De sogor noch up'n Arven töövt.

OHM. De mutt dorher, mag't kamen, as't kamen will, Fru Maike. Drinkt Jülf sinen Grog. Den dummen Bengel sien Grog ward jo koold. Proost, Fru Maike.

MAIKE kickt allens nipp an, ook in de Wandbedden. Hm! Allens in Schick un Orndlichkeit –

OHM. Allens in Schick un Orndlichkeit. De Bengels sünd good tolehrt. Un wat se noch nich weet't, dat bring ik jem bi.

MAIKE. Denn kaam ik sach mit langs.

OHM. Dat's en Büx! seggt Jülf, do back he'n Pannkoken.

MAIKE. Jülf is de Jüngst – nich?[25]

OHM. Jo, de mit de tappsigen Handen.

MAIKE steiht bi'n Disch un kickt vör sik daal. Hm!

OHM faat't ehr bi'n Arm. Fru Maike, wenn Se mi to en Fru verhelpt, laat ik mi dat al wat kosten, un wenn ik denn noch enen Arven tokrieg – Dunnerslag – ik gäv sünst wat ut!

MAIKE strickt an den roden Ünnerrock daal. Düssen roden Ünnerrock hebbt Se mi jo al vörweg schenkt.

OHM. In hoc signo vinces! seggt de Latienschen. Dat sall heten: In düt Teken, wat hier de rode Ünnerrock is, warst Glück hebben.

MAIKE dreiht sik knasch rüm, nimmt ehr Glas un stött an. Proost, Buur Wessels!

OHM. Proost, mien Deern!

Se drinkt.

BOHLE UN JÜLF kaamt links rintostaffen.

OHM. So, mien twee Seeleuven, nu sett't ju man eerst maal daal. Du dorhen – du dorhen! So! Dat is nu Fru Maike Harder, de jue Moder ehr Städ wohren müch. Ik denk, ji hebbt nix dorwedder. Wat den Lohn bedrapen deit, dat is juun Ohm-Buur sien Saak, wiel ik jo den ganzen Kraam stüürn do.

BOHLE UN JÜLF kiekt Fru Maike ut grot sturre Jungsogen an.

MAIKE grient un sett't sik up den Paster sinen Stohl.

OHM. Dinen Grog bruukst nich to söken, Jülf, den hebb ik al int't Liev, sünst weer he koold woorden.

JÜLF gnurrt.

OHM. Hest wat seggt, mien Küken?

JÜLF. Jo, ik hebb al buten enen drunken.

OHM. Den Deuvel, süllen de Rickmers doch bi all jem ehr Doesigkeit klöker sien as de Wessels?

MAIKE. Dat kann man all so prick nich weten. Kickt de beiden Bröder mit en fien Grientje an un röögt denn in ehr Grogglas.

OHM kickt de Bröder an, kickt Maike an, drinkt, kickt jem wedder an un seggt denn. Jä, Bohle, du büst jo de Öllst, nu segg maal toeerst wat. Sall Fru Harder hier bliven odder nich?

BOHLE stickt sik rood an. O van minenwägen geern.

OHM. Na, Fru Harder, den enen hebbt Se al up Se ehr Sied. Nu maal sehn, wat dat jüngst Küken meent. Du, Jülf –

JÜLF schütt in'n Dutt. Dammi – wat is, Ohm –?

OHM. Dien Broder hett även seggt, he much Fru Harder ganz geern hier behollen. Wat seggst du dorto?[26]

JÜLF. O – ik –? Wat minen Broder passen deit, dat passt mi ook. Is'n Büx!

OHM. Fru Maike, hebbt Se dat höört? Is'n Büx! hett he seggt. Doran koent Se de twee utenanner kennen. För Jülf is allens en Büx.

JÜLF kummt dormit ruuttoplatzen. Fru Harder, is dat wohr, dat Se al veer Mannslüüd dood hebbt?

MAIKE juucht verfeert up. O Gott nee! Wo kummt he denn dor up?

BOHLE. Dat hett Ohm-Buur uns vertellt.

OHM mit en unbedarvt Gesicht. Hebb ik mi vertellt, Fru Maike?

MAIKE givt em'n Fuck. Och, Buur Wessels – jo üm dree Stück.

JÜLF. Na, du hest uns schöön wat up de Mau bunden.

BOHLE. Jo, un wenn de Paster nich wäst weer, denn hadden wi dat meist glöövt un hadden Fru Harder up de Seehundskliff versupen laten.

MAIKE. Buur Wessels, seht Se nich in, wat Se för'n summen, legen Minschen sünd?

OHM. Dorüm krieg ik doch noch en Fru.

BOHLE kickt em miteens groot an. Wat, Ohm- Buur – en Fru – du –

JÜLF. Wullt du wedder frien, Ohm-Buur? Oha!

OHM steiht up, smitt sik in de Bost. Mien dode Süster ehr lävigen Küken betwivelt dat, Fru Harder. Seh ik so ut, as wenn ik nich mehr frien künn?

BOHLE verbaast. Oha – Ohm-Buur –

OHM. Jä, mien Jung, du sühst, ik hebb noch mehr Kraasch as du. Du hest jo noch nich maal en Bruud.

BOHLE. Wat weesst du dorvan!

JÜLF. Hä! hä! hä! Dat hest em good seggt!

OHM. Och, Jung, dor sühst du nich na ut. Aver kiek mi maal an! Ik hebb an elken Finger en poor bummeln. Ik kann mi bloot jümmers noch nich besluten, welk ik nähm.

JÜLF pruust't vör Lachen. Dat's en Büx! Oha! oha – Ohm – Buur –!

MAIKE lacht mit. Dor seht Se't. Se ehr Süstersoehns glöövt dat nich.

OHM mit drulligen Eernst. Dor is gor nix bi to lachen. Dat is mien[27] Dodeneernst. Un wenn ik noch enen Arven för minen Hoff krieg –

BOHLE springt up. O Gott, o Gott, o Gott! Ik lach mi'n Knütten in'n Buuk!

JÜLF. Ohm-Buur, wenn dat'n Jung is, stah ik Vadder –

OHM. Jo, mien Jung, sallst ook, na di sall he denn ook heten, un upt Kinnelbeer – pass up! – kriggst du en Fru.

BOHLE. Un ik?

OHM. Du kannst tokiken, mien Soehn.

BOHLE. Seh ik so ut, Ohm-Buur?

OHM. Nu maal Muul hollen in'n Kring! Nu dat wi all so fideel woorden sünd, nu maakt Jülf noch'n Grog –

MAIKE steiht up. Dat kann ik jo maken. Laat man. Nimmt de Gläs un geiht gau af.

JÜLF will achteran. Ik mutt doch –

OHM hollt em fast. Hier blivst! Wullt noch mehr Mallöör anrichten? Wat seggt ji denn nu to jue twede Moder, ji Slefen? Wat?

BOHLE. Jä, as Moder is se meist en bäten nich oold noog.

OHM. Süh maal an, wat du seggst!

JÜLF. Dat's en Büx! En püke Oolsch is dat!

OHM. Süh maal an, wat du seggst!

BOHLE. Un ik bün de Öllst. Un ik segg: De sall bliven. Wi kaamt sach mit ehr langs. Dat segg ik!

OHM. Süh maal an, wat ji twee mit eenmaal spräken koent!

BOHLE geiht na Doer. Ik will ehr doch man Bescheed seggen – Ruut.

JÜLF achter em an. Dat weet ik doch bäter as du – Ruut.

OHM lacht jem na. Nich to hollen! Dor loopt se hen as Beer ut't Spundlock. Wat doch so'n roden Ünnerrock nich deit!