Online-Bibliothek

Drüdde Akt

[28] Enige Wäken later. Buten helle Sunn. Fru Maike sitt links, de Paster rechts an'n Disch. Twüschen jem up den Disch steiht de Kaffekann un en Vaas mit rode Rosen.

PASTER dröögt de Stern. Is dat en Hitt!

MAIKE röögt in ehren Kaffekopp. Givt vandaag noch en Gewidder.

PASTER kickt na achtern. De See liggt as Bli.

MAIKE. Rickmers Jungs mööt't ook hast kamen.

PASTER kickt in sinen Kaffekopp. Jä, Fru Maike – Kickt ehr an.

MAIKE kickt in ehr Tass.

PASTER. Dat sünd mien schöönsten Rosen, de ik hüüt för Se in minen Gorden aufsnäden hebb, Fru Maike.

MAIKE. Dank Se ook välmaals, Herr Paster! Aver – ik weet nich recht, wormit ik dat verdeent hebben süll –

PASTER. Wiel Se so'n kloke, düchtige Fru sünd.

MAIKE. Klook – düchtig – ik? Och, Herr Paster – Röögt in den Kaffekopp.

PASTER. Jo, Fru Maike, dat sünd Se. Keen anner Fru in Se ehr Johren keem mit twee so'n junge Slefen so good langs.

MAIKE. Och, dat is nich, so slimm. De beiden sünd van jem ehr Moder good anlehrt. De pariert upt Woord.

PASTER hoost't. So, so! Hm! – jo! – Aver – wat ik seggen. wull – Jä – Kickt ehr an un wringt de Handen.

MAIKE kickt em an, versteiht sien Gedanken, stickt sik rood an, kummt in End un grippt na de Kann. Herr Paster – noch'n Kopp?

PASTER. Woelt Se so good wäsen –

MAIKE schenkt em in.

PASTER hollt ehr Hand. Fru Maike, egentlich is dat schaad, dat so'n kloke un düchtige Fru hier up so'n Hallig bloot för'n poor Traanstäveln dor sien mutt.

MAIKE lett em de Hand, stellt mit de anner de Kann hen. Ik hebb't al slechter hatt, Herr Paster. Mien Mann hett sik doodsapen.[29]

PASTER straakt ehr Hand. Arm lütt Fru! Dor hebbt S' sach väl uttostahn hatt all de Johren.

MAIKE. Hebb ik; aver – ik hebb ook dorbi lehrt. Allerhand Toeg hebb ik dorbi lehrt, de ik mi sünst nicht totruut hadd. Ik hadd meist nich glöövt, dat ik so slau sien künn.

PASTER lett ehr Hand loos un nimmt sinen Kaffekopp. Hm – so – Drinkt. Nood lehrt baden, heet dat sünst –

MAIKE sett't sik wedder. Nood brickt Käden! is ook richtig. Mit'n Blick na buten. Dat is jo nu lang vergäten!

PASTER toegerig. Seggt Se maal, Fru Maike – wenn nu maal en annern Mann keem – een, de nich suppt – en goden Mann – un wull Se to Fru hebben –

MAIKE kickt noch jümmer na See.

PASTER. Wat wöörden Se denn wull seggen –?

MAIKE springt up. Dor sünd se al!

PASTER argerlich. Och – nu hadden s' ook noch geern lenger wegbliven künnt, de dummerhaftigen Dalven de!

MAIKE dreiht sik van'n Finster halv na em üm. Nanu – Herr Paster –?

PASTER drinkt ut Arger un Benautheit.

MAIKE grient.

PASTER steiht up. Denn ward dat ook Tied för mi.

MAIKE. Woelt Se nu al na Huus, Herr Paster?

PASTER. Jo. Wat sall ik denn noch hier! Mit de beiden Floetzen is jo doch keen vernünftig Woord to räden. Koent Se dat denn uthollen, Fru Maike?

MAIKE. Och, ik kann mi nich beklagen. Mit mi spräkt se jümmer ganz vernünftig. Ik ünnerholl mi heel good mit jem.

PASTER. Dat's jo en Wunner!

MAIKE. Gott, de beiden Jungs freit sik, dat hier wedder en Fru is, de Moderstell verträden deit.

PASTER. Ik hebb söss Kinner, Fru Maike, de wöörden sik ook freien, wenn se wedder en Moder hadden.

MAIKE. Jä, Herr Paster, mit so'n lütte Goern is dat wedder en anner Saak.

PASTER hollt ehr Hand. Meent Se dat?

BOHLE kummt links rin. 'n Dag, Herr Paster! Süht de Rosen, ritt den Mund up un blivt bi de Doer stahn.

PASTER. 'n Dag, mien Soehn! Schüddelt Maike de Hand. Dank Se ook för den schönen Kaffe, Fru Maike![30]

MAIKE. Dor nich för! Aver ik för de schönen Rosen, Herr Paster!

PASTER. Na, Bohle, wat kickst denn mien Rosen an? Hest lang so'n smucke Blomen nich sehn – wat?

BOHLE geiht langsaam na rechts. Kann sach sien – hm! –

PASTER. Denn laat't ju dat good gahn alltohoop! Ruut.

MAIKE geiht em na.

BOHLE geiht mit'n scheven wütigen Blick up de Rosen en poormaal üm den Disch rüm, denn miteens ritt he jem ut de Vaas, maakt dat Finster up, smitt jem ruut, sett't sik up Maike ehren Platz, schenkt sik Kaffe in ehr Tass un drinkt, kriggt de Piep ruut un smöökt.

MAIKE kummt wedder rin, jüst as he ut ehr Tass drinkt, se hett enen annern Tassenkopp in de Hand. Du leve Tied, Bohle, büst so dörstig, dat du ut den Paster sien Tass drinkst?

BOHLE sett't hen un speet ut. Poi, den Deuvel! Ik dach, dat weer dien!

MAIKE ward gewohr, dat de Rosen weg sünd. Un woor sünd denn de Rosen? Hest de upfräten?

BOHLE. Nä, de hebb ik ut'n Finster smäten. Smöökt, as wenn en armen Mann backt. Nimmt de anner Tass, as Maike sik ümdreiht.

MAIKE ritt dat Finster up. Is doch de Moeglichkeit! Wat hebbt di denn de leven Blomen daan? Hest du'n Vagel?

BOHLE. Wat hett de swarte Schandarm jümmer hier bi di rümtosabbeln! Un sien dummerhaftigen Rosen – de kann he sik an'n Achterstäven stäken!

MAIKE stemmt de Handen in de Siden. I – wat kriegt wi nu? Nu warst miteens up dinen Paster wütig? Is di de Hitt to Kopp stägen?

BOHLE. Dor arger ik mi al lang oever. Meenst, ik weet nich, wat de Preester will? – Hä!

MAIKE. Eerst haal mi mien Rosen wedder – jo!

BOHLE stickt de Handen deep in de Büxen. Ik ward mi wohren!

MAIKE ut'n Finster. Du – Jülf – krieg mi doch maal gau de Rosen her – jo? De sünd mi daalfullen.

JÜLF kummt buten achten Finster un givt ehr de Rosen. Good, dat de Paster afseilt, sünst hadd ik em up'n Loop brocht. Wat deit de swarte Schandarm hier jümmer up de Hallig rümsabbeln!

MAIKE nimmt de Rosen. Fängst du ook noch an?

JÜLF. Ik ook? – Welkeen ragt sik denn sünst noch doroever up?[31]

MAIKE lacht un maakt dat Finster to.

JÜLF kickt dorch de Ruten un geiht af.

BOHLE. Wat fallt den Gröönsnavel denn in?

MAIKE stellt de Rosen wedder in de Vaas. Datsülve, wat di infullen is.

BOHLE. Dat geiht em gor nix an.

MAIKE. So väl as di, meen ik.

BOHLE. Ant Muul kann he wat krigen.

MAIKE. Na, na, na! Nu man sinnig! Sünd ji denn jue Fisch good loos woorden? – Segg!

BOHLE gnatzig. Ach wat! Schiet in de Fisch! Meenst, dat wi de för'n Priemtje wegsmiten doot?

MAIKE. Höör maal, mien Jung –

BOHLE wrantig. Jo, hören kann ik al lang! Meenst, dat ik Mudd in de Ohren hebb?! Un meenst, dat ik nich weet, wat de swarte Schandarm hier jümmers bi di rümtosnüffeln hett – un jümmers, wenn wi nich bihuus sünd –?!

MAIKE. Wenn ji nich bihuus sünd –? – Och –

BOHLE. Jo, nu do man so! As wenn dat nich alleen bäter weten deedst as ik! O verdammi noch maal! Wenn ik den Preester so oever Boord smiten künn as en Sticklegrintje odder en halfwussen Schull!

MAIKE de in sik ringrient. Wat hett di denn de Paster daan? Dat is doch man good, dat he sik na mi ümkiken deit, wenn ji nich bihuus sünd!

BOHLE. Good – hö! – för di mag dat jo sien! De will di hier bloot wegsnacken, wiel he sülvst en düchtige Fru in'n Huus' bruken deit, nu dat em sien Oolsch ook afrutscht is.

MAIKE. Un dorüm hest so'n Wuut up em?

BOHLE. Süll ik em dorüm gor noch de Poten licken?

MAIKE strickt em oevern Doetz. Och, mien gode Jung, dorüm bruukst keen Bang to hebben, dat ik ju wedder weglopen deed! Un up unsen goden Paster wütig to sien, eerst recht nich.

BOHLE faat't ehr üm. Och, Maike, wenn du wedder van uns güngst, ik glööv, ik – ik – güng int Water!

MAIKE maakt sik loos. Jung, du büst jo mall! Welkeen snackt denn so! Schaam di!

BOHLE in Hitt, steiht up. Maike! –

MAIKE. Nimm di tosaam, Jülf kummt![32]

BOHLE dorch de Tähnen. De sall ook to'n Düvel gähn! Smitt sik wedder up den Stohl.

JÜLF kummt rin. Öch – wat en Hitt – to'n Eier leggen! Un enen Dörst hebb ik! He sett't sik up den Paster sinen Stohl.

MAIKE schenkt em Kaffe in. Givt woll noch en Gewidder!

JÜLF. Dat's en Büx! Ward al ganz blau in de Süüdwest! Drinkt un kriggt de Rosen int Oog. Wat sünd denn dat för Rosen – hä –?

MAIKE. Hett de Paster mi mitbrocht.

JÜLF. Soo! Dat hadd ik man weten süllt –!

MAIKE. Wat denn –?

JÜLF. Denn hadd ik jem lever achtern up'n Messhümpel peddt.

MAIKE. I – dat's jo nett! Dat süll dien gode Paster weten!

BOHLE. Wat geiht di dat an, du Gröönsnavel?!

JÜLF. Hö! Späl du di man al wedder up mit dien een Johr, dat du öller büst! Is jo lachhaftig, is dat jo!

BOHLE. Wat hest du doroever to sabbeln, dat de Paster hier is! Wat de Paster hier is odder de Paabst, dat kann di jo eendoont wäsen! Höörst?!

JÜLF. Is dat di denn eendoont? Wat?

BOHLE. Dat's jo mien Saak!

JÜLF. Na, denn is dat anner mien Saak! Weesst dat!

MAIKE. Jungs, striedt ju nich bi de Hitt! Wat mag dat denn mit juun Ohm-Buur sien, de hett sik jo al lang nich mehr sehn laten.

JÜLF. Is ook nich nödig.

BOHLE. Wat fallt di in? Hest nu gor up Ohm-Buur ook noch wat to snuven? Di stiggt woll de Hitt to Kopp? Denn gah man daal na'n Strand un düker en Stund. Denn köhlst di af.

JÜLF. Dat do man sülvst! Künn di sach passen –

BOHLE. Wat künn mi passen?

JÜLF. Dat ik ut'n Huus' gah.

MAIKE. Jungs, wenn ji nu nich gliek frädlich mitenanner spräkt, denn sett ik mi up de Bood un fohr noch in düsse Stund na Ohm-Buur roever un segg em Bescheed.

JÜLF stickt sien Piep an. Hö!

BOHLE ook so. Ik segg al nix mehr. Bün stumm as en rökert Smuttaal! Wat fangt he denn an?!

JÜLF. Wat? Ik sall anfungen sien? Hest woll 'n Verdreihworm?![33]

MAIKE. Scht! scht! scht! Leggt Jülf de Hand up den Arm. Nu man suutje, mien Lütten! Wullt noch en Tass Kaffe?

JÜLF den dat woll ward as enen Kater ünner ehr Hand. Jo, giv mi man noch een!

MAIKE schenkt em in.

BOHLE. So! Ik ward nich fraagt! Ik kann tokiken un verdörsten!

MAIKE. Gott, Bohle, du hest jo al twee Köpp ut!

BOHLE steiht up. Ik künn allens in Grutt un Mudd haugen!

MAIKE. Denn gah ruut un hau Holt.

BOHLE. Bi de Hitt?!

MAIKE. Denn tüün nich so!

BOHLE. Dull kann man warden! Könnt ruut.

JÜLF. Maike, schenk mi noch en Tass in!

MAIKE kickt in de Kann. Is all, mien Jung, denn mutt ik eerst frischen maken.

JÜLF. Hett de Preester denn so väl sapen?

MAIKE. Jülf, sprickt man so van sinen Paster?

JÜLF. O – de Düvel sall em halen, de kummt bloot antosnüffeln un will di hier wegsnacken, nu dat sien Oolsch dood is.

MAIKE. Och, wat süll he man! Rad di doch keen Dummheiten in! Un wenn he dat nu wull. Meenst, dat ik man achter elken Preester antalföten do as dat Kalv achter den Slachter?

JÜLF kickt ehr mit lüchten Ogen an. Deist dat würklich nich, Maike?

MAIKE. Och, Jung, wo künn ik dat! Ik hebb dat doch juun Ohm-Buur verspraken. Un wat ik verspraken hebb, dat steiht as en Pahl in de Grund.

JÜLF ritt ehr miteens up'n Schoot na sik hen. Och, Maike, du leve, söte Maike du –

MAIKE. Jülf – Jung – wenn Bohle oeverto kummt –

JÜLF küsst ehr af. Och, Maike, laat uns doch heiraden –

MAIKE wrangt sik loos. Jung, wat sall Bohle dorto seggen – Wullt du mi nu woll laten, Jülf – jo –

JÜLF lett ehr. Wat he seggt, dat is mi eendoont! He hett gor nix to seggen, wenn he ook jümmers so beert mit sien een Johr öller, de Torfkopp!

MAIKE strickt sik ehr Kleder wedder torecht. Musst nich so gluupsch warden, Jung, sünst kriggst oeverall kenen Kuss wedder![34]

JÜLF will ehr wedder tofaten krigen. Krägen hebb ik doch gor kenen.

MAIKE wider van em weg. Man nich so sloeksch, mien Soehn. Toegel di!

JÜLF. O – un denn bi so'n Hitt –!

MAIKE. Denn gah na Strand int Water un köhl di af. Hest em ook al seggt. Un dat wöörd he di ook nu seggen.

JÜLF haut up'n Disch. De hett gor nix to seggen – de –

MAIKE. Wat süll he nich, Jülf. He is de Öllst, un em höört allens. Du büst hier bloot de Knecht. Wo kannst du an heiraden denken!

JÜLF kummt in End. O – Maike – ik mutt di aver heiraden! Wat sall ik denn sünst anfangen!

MAIKE wohrt sik weg. Musst dat grote Loos gewinnen, denn büst Baas.

JÜLF steiht un kickt ehr groot an. Dat grote Loos – O Minsch, dat's ook wohr! Dat ik dor nich up kamen bün. Wenn wi wedder na Cuxhaven kaamt, denn kööp ik mi en Loos. Dat's en Büx!

MAIKE. Wenn dat nich vergäten deist, lütt Dröömbüdel! Denn is de Büx wedder –

BOHLE ritt miteens de Doer up.

MAIKE kriescht verfeert up un dreiht sik üm sik sülvst.

JÜLF kummt in End.

BOHLE kickt van enen na'n annern. Wat is hier loos?

MAIKE. O Gott, Minsch, wat hest mi verfeert!

BOHLE mit druse Mien. Wat hest to krieschen? Wat weer hier loos?

JÜLF. Dat sühst jo, wat loos is. Verjaagt hest uns, Torfkopp. Wat rittst denn ook de Doer so knasch up!

Buten grummelt en Gewidder in de Feern.

BOHLE. Dat is mien Saak. Dat kann ik maken, as ik will. Un dien Torfkopp bün ik nich, du Gröönsnavel, dat mark di.

JÜLF. Un dien Gröönsnavel bün ik ook nich, dat mark di. Versteihst mi? Is jo lachhaftig, du mit dien een Johr öller!

BOHLE. Wat ant Muul kannst krigen, Snappsnuut!

JÜLF up em to. Dat kannst gliek hebben!

MAIKE hollt Jülf torügg. Jülf, nu besinn di! Du leve Tied, is ju denn de Hitt to Kopp stägen? Ji beert ju rein as en poor dulle Deerten! Gah ruut, Jülf, jo – do mi den Gefallen!

JÜLF. Laat mi, Maike – Ik will em doch maal wisen –[35]

MAIKE hollt em mit beide Arms. Nix hest em to wisen – Wullt du mi nu den Gefallen doon un ruutgahn? Jo? Sünst gah ik. In düsse Stund noch. Un kaam nich wedder torügg – all mien Daag nich! Höörst? – Gah ruut, Jülf – to!

BOHLE de Arms oever de Bost krüüzt. Hä! hä! Dat mag he woll hebben, wenn du em so in de Arms nimmst as en Wickelkind! Dat glööv ik. Dat much ik ook. Hä! hä!

MAIKE drengelt Jülf sach na de Doer. Bohle, nu do mi enen Gefallen un maak em nich noch duller.

JÜLF. So'n Lappoors glöövt jo woll, ik hebb Bang för em. Laat mi man, Maike. Ik will doch vör den nich utknipen.

MAIKE. Sallst ook nich, mien Jung. Bloot vernünftig wäsen. Höörst? To, gah ruut so lang. Ik will mit Bohle spräken. Ik will em woll Bescheed seggen. Nu to, gah! Do mi den Gefallen. Höörst? Mi! Warst mi doch den Gefallen doon koenen – nich? Jülf – odder sall ik ut'n Huus' gahn? Wat?

JÜLF. Och, wenn't so is – denn will ik man lever – Geiht ruut.

BOHLE. Dat ward em schöön kiddelt hebben. Dat weer jo bina verheiraadt. Lacht höhnschen.

MAIKE torügg, mit druse Mien up Bohle to. Du süllst di wat schämen, Bohle, dat du den Lütten jümmers so hoogbringst. Du weesst doch, dat he dat nich verdrägen kann, dat du em –

BOHLE. Hä! Fraag ik ook lang wat na, wat he dat verdrägen kann, de Snappsnuut de! Wenn't em nich passt, kann he jo sien Wägen gahn. Kann jo bi anner Lüüd as Knecht gahn. Ik holl em nich. Ik will mi doch aver van minen Knecht nich jümmers so kamen laten.

MAIKE. He is doch dien Broder un nich dien Knecht, Bohle.

BOHLE wrantig. Och wat, Broder! Dorbi höört de Bröderschop up. Ik will em woll wisen, welkeen hier Herr up de Hallig is, den Lapps den!

Buten dat Gewidder grummelt jümmer neger.

MAIKE bi em, leggt em de Hand up den Arm. Bohle, nu nähm doch maal Vernunft an! Du hest doch so lang mit dinen Broder hier in Fräden lävt.

BOHLE. So lang weer jo ook uns' Moder hier.

MAIKE. Un nu bün ik hier, Bohle; is dat denn väl wat anners?

BOHLE kickt ehr mit hitte Ogen an. O – Maike – wo kannst so fragen! Maike – Fru – ik – Faat't ehr an beide Handen. Laat uns doch heiraden, Maike – jo –?[36]

MAIKE. Bohle, Jung, ik bün jo doch oever teihn Johren öller as du. In teihn Johren hest denn al en ole Fru, un denn –

BOHLE. Och, Maike, du warst jo nich öller – Maike!

MAIKE hollt sik torügg. – un denn geihst hen un smärst mi mit anner junge Fruenslüüd an. Nee, Bohle, dat givt nix.

BOHLE de jümmer versocht, ehr an sik to trecken. Och, Maike, dat's jo all dumm Tüüg! Dat glöövst jo alleen nich, Maike –!

MAIKE. Na, weesst, wenn ik dat ahnt hadd, dat ji gliek up Heiraadsgedanken kaamt, denn so –

BOHLE. Wat? Ji? – Hett de dumme Bengel denn –

MAIKE. Och, nu ligg doch nich as Fang-up'n-Dreck! Ik meen man bloot – wenn ik dat ahnt hadd, dat du gliek so'n Gedanken kriggst, denn hadd ik mi den Kraam aver noch en bäten oeverleggt, ehrer ik hier up de Hallig gahn woer. Aver ik wull dinen Ohm dat to Gefallen doon. Dor süht man nu, wat bi so'n Gefelligkeit ruutkummt.

BOHLE lett ehr loos. Maike, du maakst mi hüüt rein verrückt!

MAIKE. Schient jo meist so. Musst doch aver vernünftig sien, Bohle. Wenn du di jümmers dorup beropen deist, dat du de Öllst büst, denn wies doch nu ook, dat du ook de Vernünftigst büst – jo?!

BOHLE kickt ehr unsäker an. Jä, aver Deern, wat sall denn dorbi ruutsuurn upt End?

MAIKE. Dat koent wi jo aftöven. Warst jo gewohr warden. Eerstmaal bün ik jo hier un sall jue Moder ehr Städ wohren.

BOHLE lacht. Jo, büst en lütt söte Moder, Maike. So dull leev hebb ik mien richtige Moder nich hatt.

MAIKE. Schaam di wat, Jung!

BOHLE achter ehr. Maike – Maike – maak mi nich dull! Bi de Hitt –

MAIKE. Gah int Water, Minsch, köhl di af!

BOHLE kriggt ehr wedder faat. Maike, ik kann nich anners – ik –

MAIKE wrangt sik loos. Laat loos, Bohle! Laat mi! Wenn de Lütte oever to kümmt – wat sall de glöven?!

BOHLE trampt up. Ant Muul kann he wat krigen! De hett gor nix to glöven. Wenn em dat nich passen deit, dat du mien Fru büst, denn kann he jo sien Wägen gahn. Ik holl em nich. So'n Floetz!

MAIKE. Scht! scht! scht! Man nich so luud groelen, sünst höört he't noch.

BOHLE. Dat kann he geern. Meenst, dat ik vör minen lütten Broder bang bün?[37]

MAIKE. Nu höör doch! Dat Gewidder treckt up.

BOHLE. Laat man! Ik wull, dat geev orndlich wat, denn givt't reine Luft – buten im binnen! Geiht ant Finster.

MAIKE kickt em na, schüddelt den Kopp, grient un strickt ehr Kleed torecht.

BOHLE. Oha! Dat givt wat! Dor kummt de Storm al antofägen! Buten huult de Gewidderstorm vörbi. Dat ward düüster.

MAIKE. Man good, dat ji all binnen sünd.

BOHLE. Och, meenst, dat wi vör so'n bäten Gewidderstorm bang sünd? Denn kennst Rickmers Jungs man slecht!

MAIKE. Denn hebbt ji sach al ofteens tosaam in Gefohr säten buten –

BOHLE maakt sik wichtig. Hö! Un wo faken al! Dat hebbt wi gor nich up de Räken, so'n bäten Storm un Bülgen! Je düller, je bäter!

Buten Lüchen un Dunner jümmer neger un neger.

JÜLF kummt rasch rin. Dat dunnert!

BOHLE ant Finster, ahn sik ümtodreihn. Meenst, dat ik dat hier nich hören kann? Is doch allens fast buten?

JÜLF. Dat's en Büx! Versteiht sik van sülvst. Sett't sik an'n Disch, stickt de Piep an.

MAIKE maakt em Teken to achter Bohle sinen Rügg.

JÜLF speet minnachtig ut, stickt de Been lang ünnern Disch un de Handen deep in de Ficken.

MAIKE nimmt Tassenköpp un Kann tosaam un geiht dormit ruut.

Lüchen un Dunner laat't na, ook de Storm is en Tiedlang nich to hören. Dat lett, as wenn allens den Aden anhööl.

BOHLE kickt ut int Wäder.

JÜLF smöökt, as wenn en armen Mann backt.

BOHLE dreiht sik miteens knasch rüm. Wat meenst, wenn ik Maike nu heiraden deed?

JÜLF minnachtig. Du? Du meenst woll, ik?

BOHLE ook so. Du? Pöh! Du hest woll'n Knurrhahn in'n Dassel?!

JÜLF smöökt. Un du woll'n Seeleuv?

BOHLE. Un ik segg di, wenn ik ehr nu heiraden wull –

JÜLF. Denn büst rein dull. Un wenn se denn nich wull?

BOHLE de sien Wuut toegelt. Wat weesst du Snoesel dorvan?!

JÜLF. Just so väl, as du Snoesel weesst.

BOHLE. Du hest woll lang kenen ant Muul hatt?![38]

JÜLF. Du woll ook nich?!

BOHLE. Lachhaftig! Du un Maike heiraden!

JÜLF. Is en Büx!

BOHLE. Minsch, du büst mall! Bölkt. Du hest'n Vagel!

En grall Lüchen un en gräsigen Dunnerslag. Maike kummt in'n sülven Ogenblick up Bohle sien Bölken rin, den Oeverrock upschört't, so dat de rode Ünnerrock to sehn is, kriescht verfeert up un flüggt vör Banghaftigkeit Jülf an'n Hals, de vör Schreck in End kamen is un sien Piep ut de Mund verloren hett; he faat't ehr gau üm un hollt Maike fast, de sik beswiemt an sien Schuller leggt.

JÜLF. Maike – o Gott! – Krieg maal Water her – se beswiemt sik – gau –

BOHLE de vör Iversüük barsten deit. Hest du hier dat Kommanderen, du dummerhaftige Snoesel! Laat ehr loos!

JÜLF bölkt vör Wuut. Haal Water, du malle Maiaap! Sühst denn nich, dat de Fru keen Blood in'n Gesicht hett?!

BOHLE bi em. Laat ehr loos, du Hund!

Buten daavt dat Gewidder, Lüchen un Dunner een na'n anner. In de Stuuv is dat düüster. De Lüchen belücht't grall de wütigen Gesichten van de twee dullen Hahns un dat bleke Gesicht van dat Wiev.

JÜLF gnurrscht dorch de Tähnen. Tööv, dat ward ik di wisen, du verdöömte Aas du! He tarrt dat Wiev na dat Wandbedd, ritt dat up un leggt Maike rin.

BOHLE will em dorin möten. Dat du ehr nich up dien Bedd leggst, du Swienjack – dat du –

JÜLF rood vör Wütigkeit, dreiht sik knasch rüm un kriggt em faat, bölkt vör Grull un Gramen un dulle Drift. Du Beest du! Ik dösch di Aas to'n Pannkoken! Ik will di wisen, welkeen en Swienjack is!

BOHLE packt em ook. Wat? Du wullt mi anfaten?

Se quücht un hiemt beid un staht Oog in Oog, hebbt sik gegensidig tofaat un mät't jem ehr Kreften.

MAIKE kummt wedder in Verfaat, kickt üm sik, süht de beiden, jumpt vant Bedd un stört't up jem to. Jülf! – Bohle! – Üm Gottswillen – Jungs! Sünd ji denn rein nich bi Troost?! Se drengelt sik twüschen jem. Jülf – Jung, wullt du loos laten?! Bohle, wat sall dat? Schaamst di nich? Du as de öllst süllst doch mehr Vernunft in'n Liev' hebben!

JÜLF bölkt. Ik laat un laat mi dat nich mehr gefallen![39]

BOHLE ook so. Ik kann mi dat nich mehr gefallen laten!

MAIKE. Woelt ji nu loos laten –

JÜLF. Enen Pannkoken maak ik ut em!

BOHLE. Ik hau em dood!

MAIKE mit leste Kraft. Woelt ji nu uteneen – odder ik gah noch in düsse Stund ut'n Huus' un kaam nich wedder! Dat's mien lest Woord! Markt ju dat! Denkt ji denn nich mal an jue Moder?

BOHLE lett loos, quücht noch, geiht na rechts van'n Disch. O – du – du –

JÜLF ook so, na links. O – di to Gefallen –

MAIKE tomidden van de Späldäl un den Disch mit fluckern Ogen. Schaamt ju wat! Schaamt ju wat! Dat hadd jue Moder sehn süllt – O Gott in'n hogen Himmel! – Dat hadd se sehn süllt!

JÜLF kriggt dat Hulen, leggt de Arms up den Disch un den Kopp up de Arms un snuckert vör sik hen. Moder –

BOHLE lett slapp de Arms daalsacken un den Kopp up de Bost fallen, de Anspannung lett na in em, he kickt vör sik daal mit en druus Gesicht. Verdammi noch maal –!

MAIKE de nu markt, dat se jem oever is, steiht steidel un stuur achter den Disch un trummelt mit de Knoeveln dorup. Sünd ji denn rein van Gott verlaten, verdreihtes Bengelstüüg?! Glöövt ji, dat maakt mi Vergnögen to sehn, wo ji as dulle Hunden upenanner loosgaht und bloot ut reine Kullerigkeit?! Schaamt ju wat! segg ik noch maal. Meent ji, ik bün hier up jue gottverlaten Hallig kamen, üm mi so'n Spektakel vörspälen to laten? Dat markt ju: Noch enen so'n Uptog, un ik bün buten, un wenn dat dünnen Teer un dicken Traan weiht und Hunden hagelt un Katten sniet! Trummelt up'n Disch.

Lüchen un Dunner.