Online-Bibliothek

Veerde Akt

[40] Wedder enige Wäken later to Anfang Harvst. Buten kloor Wäder, de Häven blaag. To Ebbtied. De Paster sitt as in'n drüdden Akt rechts an'n Disch, Maike links em gegenoever; vör elkenen steiht en Kaffekopp, twüschen jem de Kann un en Kokentöller un tomidden van den Disch in de Vaas en groten Strutz rode Harvstblomen, de mit jem ehr Farven lücht't un lävt.

PASTER. Jä, mien leve Fru Maike – Schüddelt den Kopp.

MAIKE. Ik hadd Se dat jo al lang vertellt, Herr Paster. Aver ik dach jümmers, de Jungs süllen sik eerst begripen un Fräden hollen. Un dat hebbt se jo nu ook daan. Is van den Dag so'n Uptog nich eenmaal wedder vörkamen. Sünd doch van Natuur gode Jungs, Herr Paster. Nich wohr? Dorüm hebb ik Se dat bloot maal vertellt.

PASTER as baven. Is doch nich de Moeglichkeit! Düsse beiden unbedarvten Bengels! Seht ut, as wenn se keen Kakerlaatje doodmaken künnen, un denn gaht se sik so to Liev'! Mit de Mesten, säden Se doch, nich wohr?

MAIKE. Jo, Herr Paster, de blanken Knievs hadden se in de Handen – un wenn ik mi nich twüschens miet – o Gott! – ik glööv nich, dat noch een van jem hüüt läven deed. Un denn buten dat gräsige Gewidder! Jümmer man Lüchen un Dunner up enen Dutt! Een Füür weer de Stuuv jümmers! Un denn de twee wütigen Keerls hier mit de blanken Knievs in de Handen – o Gott! Hollt sik de Handen vör de Ogen un deit, as wenn se sik schuder. Dat weer so gräsig!

PASTER. Se sünd en lütt dappere Fru, dat Se keen Bang hadden. Is allerhand, sik so twüschen twee blanke Mesten to smiten!

MAIKE. Jo, ik weet ook nich – wo ik dat schafft hebb! Wenn ik nich twüschenspring un mit minen Arm em torüggmöten do, stickt de Öllst doch den Lütten sinen blanken Kniev in'n Kopp! Swart wöörd mi rein vör Ogen! O nee, so'n Keerlstüüg!

PASTER. Mien leve Fru Maike, dor koent Se düüdlich an sehn, dat de leve Gott dat mit Se good in'n Sinn hett, sünst – denkt Se maal, wenn dat Mest Se drapen hadd –

MAIKE. Jo, dat hadd licht sien kunnt. Aver wenn man in so'n[41] Ogenblick lang nadenken will, denn ist dat Unglück jo al dor, ehrer man to End dacht hett. Is ook in den Ogenblick nich so gefährlich, as dat naasten utsehn deit. Lacht. Nee, wohrhaftig, dat Verteilen is väl gräsiger, as dat würklich weer.

PASTER. Se sünd en Baas! Jo, jo! De Unverfeerte verfeert sik eerst na de Gefohr! Se sünd en Baas, Fru Maike. Se hebbt Kraasch un Knoev! Se passt in de Welt!

MAIKE. Un wenn se ook man lütt is.

PASTER verbaast. Wat – Se – un lütt?

MAIKE lacht. Nee, ik meen mien Welt hier, Herr Paster. Mit en Handgebeerd rundüm. Ik sitt hier man up en heel lütt Flach Eer.

PASTER. Och so! Na, hier sitt't S' jo nich fastbunden. Hier koent S' doch to jede Tied wegkamen, wenn Se woelt.

MAIKE. To jede Tied? Ook nich. Bloot wenn de beiden mi roeverfohrt.

PASTER mit en Handgebeerd, as wull he seggen: Tappen af! Hm – na! Wat ik noch seggen wull – Is de Koken nich good, Fru Maike – hm?

MAIKE nimmt noch en Stück un itt. To schöön meist, Herr Paster. Wenn ik na'n Becker kaam, krieg ik em nich so.

PASTER. Se mööt't öfter kamen.

MAIKE. Hier givt dat bloot den, den ik maal mit maak. Halliglüüd kennt kenen Koken as düssen.

PASTER. Fru Maike, wat ik noch seggen wull: Wolang woelt Se denn nu egentlich hier bliven.

MAIKE. Och, so lang, as't geiht. Ik denk, dor ward sik doch hast maal de Öllst en Fru updoon.

PASTER. So – so – hm – jä – vanwägen Fru. Mien leve Fru is mi nu jo ook storven. Un nu sitt ik dor mit mien söss Kinner, van de de Öllst eerst ut School is. Seggt Se maal – jä – dat's en Stück Sorg för mi, Fru Maike. De Fru, de ik dor in'n Huus' hebb, de deit twoors, wat se kann, aver se kann leider Gotts nich allens, wat se doon süll.

MAIKE kickt in den Kaffekopp. Jä, dat's jo ook nich so licht, mit söss Goeren.

PASTER kickt ehr an. Nee, is dat nich. Seggt Se maal, Fru Maike, Se sünd doch en fixe Fru, Se koent so good mit so'n poor Floetzen fardig warden, ik glööv, Se künnen ook mit mien Goeren langs kamen. Hm? Wat meent Se?

MAIKE strickt ehr Schört un kickt in ehren Schoot. Herr Paster,[42] dat is jo en grote Ehr – man – ik kann doch nu hier nich so eenfach weglopen – nu dat ik mi jüst fastsett't hebb.

PASTER. Nee, nee, nee! Meen ik jo ook nich. Aver man künn jo nich weten, wat hier maal schüht, denn denkt S' an mi, Fru Maike. Jo? Hollt sien Hand hen oevern Disch.

MAIKE sleit in. Dat's en Büx, as Jülf seggt, Herr Paster.

PASTER hoost't maal. Hm – hm – wat ik denn noch seggen wull – Seggt Se maal, Fru Maike, dor is doch noch keen van de beiden Slefen maal driest un drook woorden?

MAIKE lacht. Nee, denkt se gor nich an, Herr Paster. Ik bün hier as jem ehr Moder.

PASTER. Jä, ik meen man, wägen de Mestenstäkeri.

MAIKE. Och, dat keem bloot üm den Öllsten sien Upspäleri, de maakt geern maal den Herrn, un denn kummt de Lütte hoog.

PASTER. De Herr is he jo oever doch nu maal.

MAIKE. Bruukt he sinen Broder doch man nich so fohlen to laten. Deit he jo ook sünst nich. Aver an den Dag weer em woll de Hitt to Kopp stägen – ik weet nich. Sünst lävt de beiden heel frädlich mitenanner. Ik hebb jem ook schöön de Wacht anseggt. Dat trock hen. Dor hebbt se Handen un Fööt tosaamleggt, ik süll doch man bliven, so'n Fru kregen se jo all ehr Lävdaag nich wedder.

PASTER steiht up un verpeddt sik. Oha! Wat'n Wunner! Dat kann ik mi denken.

MAIKE ook so. Jo, is man good, dat ik so wat an twolf Johren öller bün; dat givt mi doch jümmer al so'n bäten Anstrich van Respektsperssoon. Nich wohr? Lacht.

PASTER kickt ehr scheev an. Hm! hm! – jo – hm – Wat ik seggen wull – Seggt Se maal, Fru Maike Harder, denkt Se sach maal doran, sik bi en passen Gelägenheit maal wedder to verheiraden?

MAIKE. Och, worüm nich – wenn he nich suppt –

PASTER. Dat ward he doch nich. Hm – ik meen man – Sünst sünd Se doch nich bang vör dat Heiraden –?

MAIKE. Bang? Wat süll ik bang sien! Denn weer ik doch nich hier up de Hallig gahn to twee Mannslüüd un denn noch twee junge. Ha! Ik meen –

PASTER. Jä, mit de sünd Se doch nich verheiraadt.

MAIKE. Och, dat is ook so good as verheiraadt, wat wi hier sünd – na! Verfeert sik, stickt sik rood an wägen dat, wat se seggt hett, un dreiht sik weg, na't Finster to.[43]

PASTER geiht ehr na. Denn wöörden Se doch ook keen Bang bi'n Halligpaster hebben, meen ik – ook wenn Se – wenn Se mit em würklich verheiraadt weren – hm –?

MAIKE. Och, Herr Paster, an so wat kann ik eenfache Fru doch gor nich denken –!

PASTER. Fru Maike, glöövt Se denn, dat en Halligpaster en Baroness frien kann? En Fru van enen Halligpaster mutt dat Hart up'n richtigen Placken hebben un düchtig mit tofaten bi all de Arbeid, de dat givt. Un de is nich minn. Uns' Herrgott hett uns en gaadlich Deel up de Schullern leggt. – Fru Maike, oeverleggt Se sik dat maal en bäten. So up'n Stutz kann man keen Antwoord verlangen sien bi enen Widdmann mit söss Goeren. Ik künn jo ook eerst na'n halv Johr an sowat denken. – Aver dorüm künnen Se jo likers al as mien Huushöllersch togahn. Hm?

MAIKE dreiht sik na em üm un givt em de Hand. Herr Paster, ik dank Se ook för de Ehr, de Se mi andoot –

PASTER faat't ehr Hand mit sien twee Handen, warm. Maike – wat spräkt Se van Ehr –!

MAIKE. Is dat doch för mi, Herr Paster. Aver laat't Se mi Tied. Ik mutt eerst aftöven, wo dat hier geiht. Man künn jo nich weten, wat de Bohle sik nich hast en Fru toleggt. Denn will ik geern –

PASTER de ehr Hand fasthollt. Ik dröff denn maal wedder nafragen, nich?

MAIKE. Jo, Herr Paster, dat doot S' man.

PASTER lett ehr loos. Un denn – wat ik noch seggen wull: Wo steiht dat nu egentlich mit Ohm-Buur Wessel Wessels?

MAIKE. De Buur – och, de is lang nich hier wäst. Summer oever hett he jo bi Huus' to doon. Ik weet nich, wat mit den is. Kann ook sien, dat he nu in'n Harvst jeden Dag maal oevert Wadd anstävelt kummt mit sien Arrakbuddel.

PASTER mit en sure Mien. Mit Schippers Grog, mit anner Lüüd Roodwien. De Mann kann sik dat tämen. De riekste Buur in'n Koog – hm! Aver – seggt Se maal, Fru Harder, dat dor keen Arven up den riken Wesselshoff sünd – hm – süll dor nich ook de Grog un de Roodwien an schuld wäsen? – Wat meent Se? Se staht wedder bi'n Disch.

MAIKE kickt up't Dischdook un stippt Kokenkrömeln up. Jä, Herr Paster – dat – weet ik ook nich. Dor – kann ik nix to seggen. De ole Wessels hett jo ook en rode Näs hatt, de nich van de Küll keem.

PASTER grient. Dat hebbt Se good seggt. Hm! Wat ik seggen wull[44] – de Buur söcht jo'n Fru un glöövt, he kriggt noch Arven. Lacht. He is aver'n groten Ulenspegel. Ik glööv, dat is allens man Komeedi.

MAIKE geiht üm den Disch na vörn. Komeedi –? Jo, dat kann stimmen, dat düt allens noch maal en grote Komeedi ward.

PASTER kickt ehr doesig na, hett en Stohllöhn mit beide Handen faat't, versteiht nich. Wo meent – Se – dat – Fru Maike?

MAIKE ahn sik ümtodreihn. Ik meen man Ohm Buur all sien Hansbunkentoeg, de he upstellt mit de beiden Süstersoehns.

PASTER kriggt sien Brill van de Näs un putzt ehr. So – so – hm!

MAIKE horkt miteens na de Doer. Dor kummt een. Ik glööv, dat is Ohm-Buur.

PASTER sett't sien Brill wedder up un treckt en Snuut.

OHM kummt links vörn rin mit sien Handtasch. Goden Dag ook up de Hallig! Halloh, Herr Paster, draapt wi uns? Dat segg ik jo: De goden Selen findt sik to Water un to Land! Schüddelt elkenen de Hand. Is al asig koold, wenn enen so de Wind int Gesicht steiht. Kickt rüm. Hm! Kaffe – Koken un en groten Strutz Harvstblomen: Rode Astern – Georginen un Dalien – hm! – wat en Pietschenpracht! Mit enen Blick na em. Hett de Herr Paster spendeert – wat?

PASTER geiht ant Finster un kickt ut.

OHM. Ik mutt mi eerst en bäten upwarmen. Bün koold as de ole Bold, as he int Sarg leeg. Mien Deern, du maakst mi'n Grog. In mien Tasch is allens binnen, wat to so'n Liev- un Selentroost höört. Wat?

MAIKE fründlich. Ward besorgt. Kaffe moegt Se jo doch nich.

OHM schüddt sik. Brr! Nee, krieg ik jo – Lüüs in de Maag.

MAIKE. Ik nich.

OHM. Jo, jo – dien Maag is nich mien. Sünd de Dalvs buten?

MAIKE. Mööt't hast wedderkamen. Besorgt bloot wat in de Stadd.

OHM. Mit de Bood?

MAIKE. Jo.

OHM. Na, denn kaamt se jo eerst mit de Flood. Denn koent wi jo noch so lang alleen kloenen.

MAIKE geiht mit de Handtasch ruut.

OHM kickt den Paster an, de noch jümmer ut'n Finster kickt. Wat en finen Blomenstrutz, Herr Paster! De is mit Leevde bunden. Kann man sehn.

PASTER dreiht sik knasch rüm, scharp. Wo meent Se dat, Buur Wessels?[45]

OHM kriggt sien Zegarrentasch ruut. Ik meen man! Büdd an. Rookt S' en Zegarr, Herr Paster?

PASTER köhl, mit en Handgebeerd. Ik dank. Ik will hast gahn, ehrer de Flood kümmt.

OHM mit Beduurn, stickt sik en Zegarr an. O! Woelt Se al weg? Ik dach, Se süllen eerst enen Grog mit uns drinken.

PASTER. Ik dank. Hüüt nich.

OHM sett't sik an'n Disch. Ik meen, Se drünken ganz geern maal'n Grog?

PASTER. Af un an, nich jümmers. Man sall sik nich den Suupdüvel in de Handen gäven, Buur Wessels.

OHM pafft. Och, de is as en Peerd, de Suupdüvel, man mutt em bloot fast in de Kandarr nähmen, denn kummt man good mit em langs.

PASTER. Mennigenen hett he al afsmäten, un de hett sik denn toschanden füllen.

OHM. Ha, ha, Herr Paster, wi riken Marschbuurn, wi verstaht uns up so'n dulle Peer. Wi kaamt dormit langs. Lenkt af. Staatschen maakt sik de Blomenstrutz up'n Disch, dat mutt ik seggen, staatschen, Herr Paster. Man good, dat Se uns' gode Fru Maike maal af un an smucke Blomen up de Hallig bringt; hier plant't jo doch keen welk. Hm! Mit so'n Blomen kann man sik sach in en Wiverhart rinficheln. Dor snappt se up, de Wievslüüd, as de Boors up de Mett.

PASTER mit tohoopknäpen Ogenbranen. Wat woelt Se dormit seggen?

OHM. Och, Herr Paster, nix Leges – nix Leges. Ik meen man: Dat deit uns' Maike good.

PASTER. Quält Se sik man üm Se ehr rode Näs un nich üm mien Blomen.

OHM. Och, mien rode Näs kost't mehr Geld as Astern un Georginen. Dat kann ik Se seggen.

PASTER. Blomen kaamt van unsen Herrgott, aver en rode Näs –

OHM. – ut de Buddel Lacht. Jo, ik weet Bescheed, Herr Paster.

PASTER. Na, denn so – bätert Se sik.

OHM. Mit sösstig noch? Och, Herr Paster, wat helpt mi dat, wenn ik mi ennern wull?! Upt End bün ik jo doch de – Ool.

PASTER lacht. Se hebbt wedder maal recht.

OHM. Hm – aver weet't Se, wat de Blomenstrutz is? Dat's en Rebus: De Blomen för de Bloom!

PASTER. Nee, dat heet: Dor rüük an![46]

OHM. Jä, aver wenn Fru Maike doran rückt, hett se de Näs vull.

PASTER. Dat glöövt Se; aver Se hebbt nicht den richtigen Gloven.

OHM. Nee, dat stimmt, katoolsch bün ik nich; dat sall jo na'n Paabst de richtige Gloven sien. Aver de richtige Widderung hebb ik bi de Blomen, likers ik en rode Näs hebb. Un de seggt mi: Dat rückt mi hier ganz bannig na Frieri.

PASTER maakt sik steidel. Buur Wessels, dat is mien Saak.

OHM. Nee, mien gode Herr Paster, up düt Flach ist dat ook mien. Ik will geern de düchtige Fru för mien twee Süstersoehns fasthollen. Wenn Se mit ehr afdanzt, kann ik nafleiten un mi de Hacken aflopen, ehrer ik en anner wedder hier herkrieg.

PASTER mit en fien Grient je. Jä, denn kümmt dat jo up an, welkeen de Bruud kriggt, Buur Wessels. Un wenn sik Bohle Rickmers maal enes Daags en Fru up de Hallig haalt, denn is dat jo good, wenn Fru Maike weet, dat se bi mi ünnerkamen kann.

OHM pippt. Also so wied is dat al! Steiht up.

PASTER. Jo, hebbt Se wat dorbi?

OHM up un daal. Den Deuvel! Enen ganzen Barg! Dat hadd ik weten süllt, dat wieldess de Halligpaster up de Selenjagd geiht, denn hadd ik mi al ehrer maal wedder na de Halliglüüd hier ümkäken.

PASTER. Jä, Buur Wessels, ik bün nu maal en Seelsorger.

OHM. Och, üm Fru Maike ehr Seel maakt Se sik man keen Sorg. Dor sorg ik för.

PASTER verbaast, mit grote Ogen. Se?

OHM de toväl seggt hett. Hm – na – ik meen man: Ik holl hier de Hand oever dat Ganze.

PASTER. Un denn laat't Se sik so lang nich sehn? Hm! Denn sünd Se aver en siechten Beschermer. Un dorför bün ik inträden. So geiht dat.

OHM. Jo, jo, jo, Herr Paster. Kiekt na Klock. Un wenn Se nu nich maakt, dat Se na Huus kaamt, denn kriggt de Flood Se faat.

PASTER hett al na Rode un Hood langt. Nett van Se, dat Se mi wohrschuut.

OHM. Bün ik nich en netten Keerl, wenn ik ok en rode Näs hebb?

PASTER. Jo, Se sünd ganz nett, aver doegen doot Se doch nix.

OHM lacht, will wat seggen.

MAIKE kummt mit den Grog rin, den Boeverrock wedder upschört't. Woelt Se weg, Herr Paster? Un nu hadd ik ook för Se noch'n Grog mit anröögt.[47]

PASTER givt ehr de Hand, as se de Glas henstellt hett. Den laat't Se man Buur Wessel mitnähmen! Schönen Dank ook för den Kaffe, Fru Maike, un denn – up Weddersehn!

MAIKE geiht mit em ruut.

OHM maakt en Fuust, wütig. Verdöömte swarte Schandarm! Verdarvt dat Aas mi hier dat ganze Konzept. Ik denk, mien rode Uennerrock, den ik to de Komedi stift't hebb, sall al Wunner daan hebben, un nu fummelt mi so'n Knappen mit rode Rosen un rode Astern un Georginen un Dalien dormank. Un denn hollt he sik noch oever mien rode Näs up, de Gesangbookworm! Na, tööv! De sall sik de Näs stöten!

MAIKE kummt wedder torügg. So, de is buten!

OHM sett't sik wedder rechts. Un denn ran an de Bass! Mi is de Hals al ganz dröög van dat Gesabbel mit den Karkenhingst. Proost! Drinkt. Wat deit de hier bi di rümsnüffeln? Al wedder rode Blomen ut'n Harvstgorden. Un Jülf hett mi in'n Sommer vertellt, dünn hett he di jümmer rode Rosen brocht! Weesst, wat dat bedüüdt? Rood is –

MAIKE nimmt ehr Glas. – dien Näs, Ohm-Buur! Proost! Nippt.

OHM. Segg maal: Hett de di noch keen Heiraadsbodd maakt?

MAIKE. Wat dien rode Näs good rüken kann, Ohm- Buur! Jo, hett he. Wat meenst, wenn ik Fru Paster ward?!

OHM springt up. O, Gottverdammi noch maal! Hebb ik mi dat nich dacht! Dunner un Düvel, dat best woer, dat man achter em ansliken deed un – Besinnt sik. Nä, laat em! He hett söss Kinner. – Maike, de Mann hett söss Kinner! En halv Dutz Goern!

MAIKE. Dat's jo good! De bruuk ik doch nich mehr to krigen. De Möögde kann ik dorbi jo sporen.

OHM luder. Wiev, wenn du aver denn noch söss tokriggst.

MAIKE schelmschen. Seh ik so ut, Ohm-Buur?

OHM. Na, wenn't dorna geiht, kann man noch up en ganz Dutz räken.

MAIKE lacht. Oha! So dumm is mien Moder ehr Dochter nich.

OHM. Jä, aver Deern, wat sall denn de ganze Ficheli hier? Wat hest denn dor bi so'n armen Halligpaster in de Melk to krömen? Gottsverdori, wenn en Wiev sik up'n haut sik upt Muul. – hm! – meist hadd ik wat seggt. – Du kannst noch enen ganz annern Mann krigen, meen ik.

MAIKE. Vellicht enen Halligfischer? – Denn lever enen Paster.[48]

OHM steiht bi ehr un leggt ehr de Hand üm de Schuller. Maike, mien söte Deern, nu höör maal to!

JÜLF ritt miteens de Doer up, he is rood van den Wind, sien Aden geiht gau, wiel he lopen is; as he de beiden so süht, verfeert he sik, ward dull. Ohm-Buur, wat sall dat?

OHM dreiht sik üm. Halloh, Jülf, wat fallt di denn in? Fällst uns hier as en Brummer in de Melk? Ik denk, du un Bohle ji sünd na Stadd mit de Bood un ji kaamt mit de Flood torügg?

JÜLF kann vör Uprägung nicht spräken, sackt up'n Stohl. Un rode Blomen up'n Disch – ha, ha, ha, ha! Dat's jo allerhand! Ha! Stütt't den Kopp up de Füüst.

MAIKE. Jülf, woor kümmst du her? Ik denk doch, ji kaamt beide mit de Flood torügg?

JÜLF to Ohm. Wenn ehr hebben wullt, nähm ehr doch glieks mit!

OHM lacht. O – ik lach mi'n dreedubbelten Knütten in de Ünnerbüx! Nu glöövt de Schaapskopp, ik fichel mit di rüm, Maike, un ik hebb di de Blomen brocht! Dat's meist to'n doodlachen!

MAIKE bi Jülf. Jung, nu laat dien Dummheiten! Segg, wat dat to bedüden hett, dat du alleen oevert Watt kummst?

JÜLF springt up, ritt Oiltüüg un Süüdwester af un smitt allens hen. Weglopen bün ik em in de Stadd. Aver wenn ik wäten hadd, wat ik hier to sehn kreeg, denn weer ik lever bi Bohle bläven.

OHM. Wat hest denn sehn, du Schaapskopp? Lacht. De Jung is mall!

MAIKE. Worüm büst Bohle weglopen?

JÜLF smitt sik up'n Stohl an'n Disch, wrangelt de Handen in de Büxenficken un stickt de Been ünnern Disch. De hett mi wedder anblafft. Un denn hadd ik – Nee, dat segg ik nu nich.

OHM fleit't achter sinen Rügg un maakt mit'n Finger allerhand Gebeerden van Jülf un sien Hart na Maike to.

MAIKE schüddt den Kopp, geiht na Jülf ran, faat't em üm. Jülf, mien Jung, wullt du nu maal vernünftig mit mi spräken? Jo? Allens, wat du bet nu seggt hest, is dumm Tüüg.

JÜLF wrantig. Un de Blomen?

MAIKE. De sünd van'n Paster.

JÜLF. Sooo! De is ook hier wäst! O verdammi noch maal! He fangt an to snuckern un drückt de Füüst in de Ogen.

OHM. Oha! Fängst an to hulen? Na, denn will ik mi man wegwohren, sünst krieg ik hier in de Dönns upt End noch natte Fööt. Kickt na Klock.

JÜLF ünner Snuckern. Wat ant Muul kannst krigen!

OHM grient. Is dat al so laat? Kinnerslüüd, denn mutt ik mi jo[49] to enen lütten Swiensgalopp up de Fööt maken, sünst kaam ik nich mehr vör Flood na Huus. Ik wull nemlich ook noch na dar Grote-Oog un enen Besök maken. Givt Maike de Hand. 'dschüüs, Maike! 'dschüüs, Jülf! Ruut.

MAIKE. Segg maal, Jülf, büst du nägenuntwintig odder nagen, dat du di so tierst? Wat?

JÜLF kummt hoog. O verdammi noch maal, ik künn allens in'n Dutt, allens in Grutt un Mudd hauen! Geiht ant Finster. Dor loppt he hen, de ole Sünder! De süll man ook lever an sien ewige Seligkeit denken as an Pussiren!

MAIKE. Wenn du hier bloot rümwroegeln wullt, denn haddst man lever bi dinen Broder bliven süllt. De ward enen schönen Lärm maken, wenn de mit de Bood alleen gegen de Flood an na Huus sall.

JÜLF. Nu kann ik mi ook meist argern, dat ik weglopen bün.

MAIKE. Wat maakst denn so'n dumm Tüüg?

JÜLF. Dat weet ik sülvst nich. Dat kreeg mi mit'n Maal. Ik kunn nich anners. Un nu –? O Maike! He leggt den Arm gegen den Finsterrahm un den Kopp up den Arm.

MAIKE. Wat glöövst du van mi?

JÜLF swiggt.

MAIKE neger bi em, forsch. Ruut mit de Spraak! Wat glöövst du van mi?

JÜLF dreiht sik üm un schriet ehr an. Du hollst dat ok mit den Paster un Ohm-Buur!

MAIKE lacht, wat se kann. Dat is meist to spaassig! Jo, mit den Paster künn dat binah stimmen, weesst –

JÜLF stört't enen Grog daal. Hä – wat ik seggt hebb!

MAIKE. Aver de Saak is noch nich kumpleet.

JÜLF stört't den tweden Grog weg, den Maike noch stahn laten hett. Nee, dor fählt sach noch de Tüttel oevert I.

MAIKE. Dat weer mien Grog.

JÜLF. Rode Rosen släpt de swarte Keerl jo al sied Summer hier up de Hallig un nu rode Harvstblomen.

MAIKE. Hier plant't mi jo keen welk.

JÜLF. Un Ohm, de bruukt keen Blomen, de bringt sien rode Näs.

MAIKE mutt lachen. Och, Jung, nu warst spaassig. Se steiht links, he rechts an den Disch.

JÜLF. Ik kann ook maal anners warden. Smitt sik up'n Stohl.[50]

MAIKE. Dat weet ik al lang. Du weesst jo aver, wat ik do, wenn ji ju nich toegeln koent in jue Wrantigkeit.

JÜLF. Nu kumm man al wedder dormit! Jo?!

MAIKE. Sall ik töven, bet dat Huus brennt? Nee, ik loop bitiden ruut.

JÜLF. Ik stäk't nich an.

MAIKE. Denn späl ook nich mit'n Füür. Wat wullt du nu hier? Wat sall dat nu wedder gäven, wenn Bohle mit de Bood kummt?!

JÜLF. Laat den mi man wat seggen! De seggt mi lang nix. Den hebb ik good up'n Putt sett't. Hä! Will mi dor vör anner Lüüd as dummen Jung un Snoesel behanneln! Dat laat ik mi eenfach nich gefallen!

MAIKE. Wat is denn wedder loos wäst?

JÜLF. Och, wi seten bi Reimers un drunken 'n Lütten, un dünn säd he, ik süll maal na de Bood gahn un dat Pakeet daaldrägen. Un ik wuss dat ganz good, wat he wull; he wull mi bloot weghebben wägen den Kröger sien Deern –

MAIKE nieschirig. Wat du seggst! Is he dor achter an – Bohle –? Segg?

JÜLF. Hä! Dor sünd s' all achter an as de Katers in'n Vörjohr achter de Katten.

MAIKE. Gitt! Üm so'n Deern hett he sik so?

JÜLF. Jo, dat meen ik man ook. Un dünn kreeg ik mit'n Maal so'n unbannig Lengen na Huus – na di, Maike –

MAIKE benaut, dat starke drifthaftige Geföhl van Jülf kriggt ehr faat. jung – musst nich seggen, Jung –

JÜLF steiht up, quücht un hiemt. Maike – na di! Geiht vörn an'n Disch langs.

MAIKE knippt an de anner Sied ut. Jung, nähm di tosaam, wi sünd alleen in'n Huus'!

JÜLF. O verdammi noch'n Maal! Jümmer heet dat: nähm di tosaam! Jümmer sitt düsse verdöömte Bohle enen up de Hack!

MAIKE. Jülf, du mußt nu vernünftig sien!

JÜLF. Och, Maike, du söte Maike, ik wörg mi jo al meist en halv Johr lang dat Binnerst na buten. – Maike!

MAIKE. Du hest den Grog to gau daalslaken, de is di to Kopp stägen. Gah man an de frische Luft, denn warst anners Sinns.

JÜLF. Och, Maike, wat ik waak odder drööm – wat ik up See bün odder up Land – ik seh bloot di – bloot di, Maike!

MAIKE. Un wenn nu Bohle wedder kummt, wat sall de denken, wat hier schehn is? Maak doch, dat du ut'n Huus' kummst![51]

JÜLF. Ik gab nich wedder ut'n Huus', un wenn dat Huus versackt bet up de deepste Grund! Denn versack ik mit di – Maike! He stört't achter ehr an.

MAIKE loppt na rechts in ehr Kamer.

JÜLF faat't an de Doer, de is to, he wrangelt doran. Maike! Maak up, mien söte Maike! To! Maak doch up, mien hartleev Maike! He ballert mit de Füüst gegen de Doer. Maike! Sien Aden geiht swoor. Maike! He ritt mit alle Gewalt, stemmt de Been gegen de Wanden, mit Gnaschen un Bräken ritt he ehr up, dat de Splinters in Parkett fleegt, un he flüggt up'n Achterstäven.

MAIKE kriescht binnen. Jülf!

JÜLF kummt gau wedder in de Been un stört't rin. Maike!