Online-Bibliothek

Föfte Akt

[52] So wat annerthalv Maand later in'n Oktober. Buten disig Wäder. Maike sitt achtern an dat rechte Finster mit en Flickarbeid, Bohle sitt an'n Disch links mit de Piep un smöökt.

BOHLE. Bannig disig Wäder.

MAIKE. Jo, is dat.

Swigend.

BOHLE na en Wiel. Püken Fang hebbt wi hatt. Junge, wat joekt mi de Geldbüdel! Dor kann man sik maal sien Roh günnen.

MAIKE. Jo, kann man ook.

Swigend.

BOHLE na en Wiel. De Knecht sitt doch achtern un knütt't Netten?

MAIKE ahn uptokiken. Deit he woll, kannst jo maal tokiken.

BOHLE brummt wat, geiht na Doer links, kickt ut, maakt de Doer wedder to, sett't sik wedder. Jo, deit he. Is en flitigen un willigen Bengel – is he.

MAIKE swiggt.

BOHLE. Meenst nich ook?

MAIKE. Jo, is he ook. En flitigen, willigen Bengel.

Swigend.

BOHLE na en Wiel. De Paster is maal lang nich hier wäst. Hest dat nich ook al markt?

MAIKE. Nee.

BOHLE. Na!

Swigend.

BOHLE denn. Un Ohm-Buur? Wat is denn mit den loos?

MAIKE. De hebbt sik woll all argert oever de Saak mit Jülf.

BOHLE na en Wiel. Dat ik em ruutsmäten hebb? Meenst dat?

MAIKE tuckt mit de Schuller. Ik weet dat jo nich, aver mi will dat meist so schinen.

Swigend.

BOHLE dampt dicke Wulken, as wenn he Schinken dormit rökern wull. Na en Wiel. Ik kunn nich anners.[53]

MAIKE. Musst du jo weten.

Swigend.

BOHLE na en Wiel. Ik müch bloot weten, woor de Bengel stäken deit. Keen Breev – keen Koort – nix – al oevern Maand lang. Is doch en dullen Dickkopp.

MAIKE ahn em antokiken. Dien Broder.

BOHLE kickt ehr an. Wat meenst dormit?

MAIKE. Ort lett nich van Ort, meen ik man. Wider nix.

BOHLE de wat langsaam begrippt. So – aver ik bün nich so.

MAIKE. Man bloot nich. Du büst woll weck as Klütendeeg.

BOHLE de sik anmaken will. Bün ik dat nich, Maike? Bloot üm de Snuut mennigmaal nich, wenn ik nich schraapt bün. Aver sünst –

MAIKE givt keen Antwoord.

BOHLE na en Wiel. Ik meen nu man, woornäven de Bengel woll stickt.

MAIKE tuckt mit de Schuller. Wat fraagst mi?! Ik weet ook nix.

BOHLE. Na, ik dach, dat he di maal schräven hadd.

MAIKE kickt em to'n eersten Maal an. Mi? Worüm denn mi?

BOHLE. Hä! hä! Na, ik meen man – du – weesst jo – vanwägen –

MAIKE. Ik weet rein nix, nich van un nich wägen.

BOHLE. Wat du bätsch büst, Maike!

MAIKE. Wenn dat meenst, wohr di weg, sünst biet ik.

BOHLE. Du sühst lest Tied oeverall so smallbacksch un so witt- un spitznäsig ut – Is di wat, Maike?

MAIKE. Quäl di man nich üm mien Näs, sünst künn s' di ansnuven.

Swigend.

BOHLE na en Wiel. Maike –

MAIKE. Hm?

BOHLE. Do doch nicht so, mien söte Maike.

MAIKE kort. Ik bün dien söte Maike nich. Fichelnaams kannst de scheevbenige Krögersdeern in de Stadd gäven. Höörst?

BOHLE. Laat doch de dummerhaftige Deern nu endlich ut'n Spill.

MAIKE. Welkeen hett ehr manktrocken? Doch bloot du. Gitt! So'n Footmatt, up de sik all de Fööt afpeddt.

BOHLE steiht up, luder. Dat hett di jo bloot de verdreihte Jülf in'n Kopp sett't. De Aas de! Good, dat he weg is!

MAIKE. Nee, dat is nich good!

BOHLE. Och! Truurst em vellicht noch na? – Dinen söten Jülf? Wat?[54]

MAIKE. Schaamst di gor nich, dat noch so to mi sien magst?

BOHLE. Maike, nu laat doch den olen Stunk endlich maal ut de Welt. Wäs doch nu endlich vernünftig, Maike.

MAIKE bitt den Faden af. Ik wüss nich, wannehr ik al maal unvernünftig wäst weer?! Du leve Tied, Moord un Dood weer hier al up de Hallig wäst, wenn ik nich jümmers good torädt hadd.

BOHLE. Jo, jo, jo, jo! Sall jo ook allens so wäsen! Keen Minsch will di jo van dien Verdeensten wat afstriken. Aver kiek maal: So geiht dat doch nich wider, dat musst doch sülvst insehn. Up een End mutt dat ruut. Ik mutt hier en richtige Fru up de Hallig hebben.

MAIKE. Kannst jo elken Dag hebben. Nimm di doch dien scheevbenige Krögersdeern.

BOHLE. Maike – dat glöövst doch alleen nich.

MAIKE. Loppst doch jümmers achter ehr an. Sittst doch jümmers twee lang, twee breed in'n Kroog. Woorto? To'n Bibelläsen?

BOHLE loppt vertwivelt rüm, grabbelt hier un dor an'n Liev' rüm, sogor an'n Hals. Gottsverdammi noch maal, na een Lock hen mutt de Minsch doch Luft hebben!

MAIKE. Luft hest hier noog up de Hallig. Dorto bruukst nich na Stadd un o-beente Deerns nastaken.

BOHLE. Du versteihst mi nich.

MAIKE. Wat meenst denn sünst för Luft?

BOHLE bi ehr. Maike, ward doch mien Fru!

MAIKE swiggt un kickt up ehr Arbeid, man süht ehr dat an, dor stridd wat in ehr enen harden Stried.

BOHLE. Do dat doch, Maike!

MAIKE na en Wiel. Nee, ik kann't nich! Nu nich mehr.

BOHLE. Aver worüm denn nich, Maike? Üm so'n Deern doch nich?

MAIKE mit en minnachtig Gebeerd. Äh –! Ik kann nich. Nu laat mi. Dat woer ook nu dat best, wenn ik hier wegkööm.

BOHLE. Denn versuup ik mi.

MAIKE. Du kannst swemmen.

BOHLE. Denn bummel ik mi up!

MAIKE. De dat seggt, de deit dat nich.

BOHLE. Maike, worüm kannst du nich mien Fru warden?

MAIKE. Dat kann ik di nich seggen. Fraag mi nich; du pierst mi bloot.

BOHLE. Magst mi denn gor nich en bäten liden? Ik bün doch keen Oevel nich.[55]

MAIKE swiggt.

BOHLE. Ik kann mi doch sehn laten mank de Jungkeerls.

MAIKE. Hett di dat dien scheevbeente Krögersdeern seggt?

BOHLE. Maike – nu laat de dummerhaftige Deern ut'n Spill, sünst ward ik wohrhaftigen Gott dull.

MAIKE. Dat is di tototruen üm son'n Deert.

Swigend.

BOHLE hett sik wedder sett't un smöökt; na en Wiel. Maike, wenn Jülf nu wedderkööm –

MAIKE. Jülf? – Weet jo nümms, woor he afbläven is.

BOHLE. Ik künn em jo söken laten. Un wenn ik em denn na Huus halen deed – wullst denn mien Fru warden?

MAIKE. O Gott! Bohle, nee! Ook denn nich – un denn gor nich!

BOHLE. Gor nich? – Och so!

MAIKE. Laat mi dormit in Fräden! Höörst? Heiraden is nich. Un dormit – Putt af!

BOHLE. Och – wenn du nich wullt, denn nich. Meenst, ik kann nich'n ganzen Stall vull krigen?

MAIKE lacht. Stall vull? Dor kannst recht in hebben. Dat wardt denn ok schöne Swien sien.

BOHLE. So is dat nich. Dat bruukt keen Swien to sien. Pafft. Rickmers sien Soehn kann ook noch en orndliche Fru krigen, wenn he will.

MAIKE. Un se em will. Dat musst dorbi seggen.

BOHLE haut up'n Disch. Verdammi noch'n maal, ik will nu oever'n Fru hebben int Huus!

MAIKE. Dorüm maakst so'n Krach? Hier sitt jo een. Wullt noch mehr? Wullt Sultaan spälen?

BOHLE. Verheiraden will ik mi, Wiev.

MAIKE. Do dat doch in Gotts Naam; bloot mi nich!

BOHLE wrantig. En anner will ik aver nich!

MAIKE. Will nich un mag nich givt dat hier nich. Ik kann di eenfach nich mehr heiraden.

BOHLE. Du leve Tied, bün ik denn würklich so'n Oevel van Keerl?

MAIKE. Bischuurns kannst ganz nett wäsen. Dat is dat nich.

BOHLE. Odder glöövst, du kriggst noch maal'n Baroon?

MAIKE. Dat künn man nich weten. Bi'n Paster fangt dat jo al an.

BOHLE pippt. Paster? Maakst di up den Heiraadsgedanken? Jowoll,[56] jowoll – en Pasterfru un en Halligfischeroolsch, dat is en groten Scheedünner. Dat ik dor nich up kamen bün! De Selenversorger hett sik jo rein de Hacken aflopen un sinen ganzen Blomengorden utplünnert. Ut de Huuk also weiht de Wind.

MAIKE lacht. Mi kriggt ook de Paster nich. Kannst doroever ganz still wäsen.

BOHLE. Na, weesst du, dor kriggst ook gliek söss Goeren to.

MAIKE. Bäter as sülvst noch söss krigen in mien Johren. Aver wenn ik nu söss hadd, wöördst mi denn ook noch nähmen woelen?

BOHLE kleit sik achter de Ohren. O den Deuvel – un denn vellicht noch söss to –! Dat's en bäten väl för'n Halligfischer. Hest jo aver keen.

MAIKE kickt up ehr Arbeid.

Swigend.

BOHLE pafft. Na en Wiel argerlich. Rammdoesig kann man dorbi warden! Rein rammdoesig! Hadden wi uns doch man lever so'n scheve Oolsch up de Hallig haalt! Nu hett man sik an so'n roden Ünnerrock de Ogen verblendt, un nu kummt nix dorbi ruut, as dat de een in de wide Welt löppt un de anner sik de Näs wischen kann. So is dat Wiwertüüg. Hm! Jä! Un sogor de besten. Hm! Jä! Denn mag ik nu de siechsten nich sehn. O Gott! o Gott!

MAIKE fämt'n Faden in. Bruukst bloot dien krummbenige Kroogdeern to frien, denn weest dat ook, wo de siechsten sünd.

BOHLE wütig na Doer. O verdammi noch'n maal, nu krieg ik de Deern al wedder upt Bodderbrood smart. Nu mag ik aver nich mehr. Nu gah ik lever na'n Kutter daal un maak allens torecht för morgen. Ritt de Doer wütig up un ritt den Paster rin in de Dönns, de em meist üm'n Hals fallt.

PASTER. Halloh, dat is jo en störmsch Begröten! Dag ook alltohoop!

Givt all de Hand.

BOHLE. Nähmt S' man nich oevel, Herr Paster, ik wull na'n Kutter daalkiken, un dor –

PASTER. Is al good! Ik hebb nu Naricht van Jülf.

MAIKE, BOHLE tosaam. Woornäven is he?

PASTER sett't sik links an'n Disch. Dat weet ik ook nich. Ik hebb bloot enen spraken, de em in Cuxhaven drapen hett. He fohrt as Matroos up en Seilschipp.

MAIKE kickt na buten.[57]

BOHLE mit kruse Stern. Denn is he jo good ünnerbrocht. Aver wat schrivt so'n Floetz nich maal? Koent Se jo an sehn, Herr Paster, wat dat för'n legen Bengel is.

MAIKE dreiht ehr Gesicht rüm. Dat's nich wohr. Dat glöövst du sülvst nich. Un dat is unrecht, dat du so van dinen Broder sprickst!

BOHLE. Och, ik sall em woll noch ruutstriken, wo he sik so floetzig benamen hett? Wat?

PASTER. Bröder soelt as Bröder un nich as Hunden läven, de sik üm jeden Happen Fleesch in de Hoor kriegt.

MAIKE. Dat hebb ik jem ofteens seggt, Herr Paster. Hülp aver nich, bet dat to laat weer.

BOHLE patzig. Ik hebb keen Schuld, dat't so kamen is. Ik nich!

PASTER. Welkeen Schuld hett, dat koent wi nich afmaken, dorto sünd wi doch to dumm. Dat is nu, as dat is. Bloot – ji hebbt ju doch to Moder ehr Tiden good verdrägen kunnt, Rickmers Jungs. Worüm denn nu miteens nich mehr?

BOHLE kickt bisied wägen den Paster sinen scharpen Blick. Dat – weet de Düvel, Herr Paster! He rönnt na links ruut.

PASTER kickt Maike an, schüddkoppt. Hm!

Swigend.

MAIKE na en Wiel. Sall ik ook Herrn Paster en Tass Kaffe warm maken?

PASTER. Ik dank! Hebb eerst up de Naverschop Kaffe krägen. Kickt ehr scharp an. Se hebbt en bannig spitze Näs krägen un smalle Backen, mien leve Fru Maike, un de Klöör is ook wat päverig.

MAIKE bückt sik deper up ehr Arbeid. Se sünd lang nich up de Hallig wäst, Herr Paster. Is meist en Maand her.

PASTER. Hm! Good Ding will Wiel hebben! seggt dat Spröökwoord. Un dorüm hebb ik mi ook Tied laten.

Swigend.

PASTER na en Wiel. Aver wat hett de spitze Näs un de päverige Klöör to bedüden? Dorup hebbt Se mi noch gor keen Antwoord gäven.

MAIKE. Keen Antwoord is ook een, Herr Paster. Wat sall ik dor noch lang oever proeten. Se weet't jo den ganzen Uptog, worüm Jülf hier ut'n Huus' lopen is. Wenn ik wüsst hadd, dat dat so kümt, woer ik gor nich eerst herkamen.

PASTER. Na, un nu?

MAIKE. Nu is jo Fräden in'n Huus'. Bloot – Brickt af.[58]

PASTER. Bloot?

MAIKE. Nu will he mit Gewald heiraden.

PASTER. Mit Gewald? Dat sall he bliven laten.

MAIKE. Jo, wardt Se wat mit so'n kullerigen Keerl, Herr Paster! Wenn de Mannslüüd sik Heiraadsgedanken in'n Kopp sett't hebbt, denn sünd se rein as unklook.

PASTER maakt en sure Snuut. Mien leve Fru Maike, Mannslüüd sünd doch nich alltohoop Halligfischers.

MAIKE kickt up. Herr Paster, Se sünd doch nich ook noch mank?

PASTER. Bün ik, mien leve Fru Maike.

MAIKE kickt deep up ehr Arbeid. Och – du leve Tied!

PASTER. Ik hebb Se lang noog Tied laten, sik to besinnen, Fru Maike. Un ik hebb likers Tied noog hatt. Heel väl. Nu aver mutt un sall dat ut de Welt. So odder so. He steiht up un geiht na ehr hen.

MAIKE kiekt banghaftig hoog. O Gott, Herr Paster –

PASTER leggt ehr de Hand up de Schuller. Maike, dat sall keen Gericht warden. Du maakst jo en Gesicht, as wenn ik di dat Gericht spräken süll.

MAIKE smitt dat Tüüg bisied up de Finsterbenk. Is dat ook meist.

PASTER. Ik kaam nu noch maal un fraag, wat Se sik dat oeverleggt hebbt, wägen dat ik Se vör'n Maand fraagt hebb. Mien söss Kinner mööt't wedder en Moder un ik en düchtige Helpersch hebben.

MAIKE hett de Handen up de Bost. Ik kann nu nich, mien gode Herr Paster. Ik kann nich mehr! Sleit de Handen vör't Gesicht un rönnt links ruut.

PASTER kickt ehr verbaast na. Wat is dat? Kann nicht? Wat geiht hier vör? Maakt dat Finster up, röppt. Bohle Rickmers!

BOHLE buten. Jo, Herr Paster?

PASTER. Kumm maal wedder rin, mien Soehn! Jo?

BOHLE as baven. Jowoll, Herr Paster.

PASTER geiht up un daal. Hier is wat nich in de Reeg. – Hm! –

BOHLE kummt rin. Herr Paster?

PASTER. Bohle, nu kiek mi maal an! So. Un nu segg maal dinen Paster, de di insägent hett, de vulle un reine Wohrheit.

BOHLE. Jo, Herr Paster.

PASTER. Segg maal, wat is mit di un Fru Harder?

BOHLE. Wat mit – wat mit –?[59]

PASTER mit den Finger in de Höögd. Aver de Wohrheit, Bohle Rickmers!

BOHLE. Jä, Herr Paster, dat is ganz eenfach. Ik will ehr un se mi nich.

PASTER. Jä, nu bün ik noch jüst so klook. Segg maal: Hett se wat mit Jülf hatt?

BOHLE. Jä, Herr Paster, dat glööv ik meist. Wat loppt mi de Floetz denn in de Stadd weg? Doch bloot, üm mit ehr hier alleen to sien.

PASTER. Hm! hm! Alleen is se mit em wäst.

BOHLE. Jo, dorvan is jo de ganze Krach herkamen, Herr Paster, dat mi de Bengel in de Stadd utknippt un oevert Wadd na Huus loppt un ik kann naasten mit de Bood alleen torrüggmarachen un jümmer gegen de Flood an. En grote Floetzigkeit weer dat van em. Un wat mi to dull argert hett, dat de beiden sik wieldess hier hebbt amaseren kunnt.

PASTER geiht hen un her. So, so, so! Also so is dat wäst. Also so is dat wäst. Hm!

BOHLE. Jo, so is dat wäst. Un Se hebbt mi doch sülvst seggt, Herr Paster, ik süll up den Lütten passen. Un dat hebb ik jo ook daan. Un dünn hebb ik em eenfach ruutsmäten.

PASTER bi em, Oog in Oog. Weesst du denn wat Gewisses?

BOHLE. Wat Gewisses –?

PASTER. Ik meen, hest du de beiden denn oeverrascht?

BOHLE. Nä, dat jüst nich. Dor nuddelt se jo ook nich so lang mit, bet ik kaam, Herr Paster.

PASTER treckt en Gesicht. Äh – ji sünd doch alltohoop grote Swienjacks.

BOHLE. Herr Paster, ik hebb nix mit Maike hatt, ganz gewiss nich.

PASTER. Aver mit de o-beente Kroogdeern ut de Havenschenk in de Stadd hest rümswienägelt.

BOHLE. Herr Paster, de Se dat seggt hett, de hett mi bloot wat anklackern wullt.

PASTER in Wuut. Hollt Muul, Bohle Rickmers! Ik kenn mien Gemeen. Aver ik holl rein Huus. Üm de Kroogdeern is de Krach mit Jülf anfungen. Dat weet ik. Kannst di nich van reinwaschen, un wenn Dag un Nacht in de See liggst, Bohle Rickmers. Wenn du dien Handen nich van de ool Täv lettst, denn kriggst all dien Lävdaag keen orndlich Wiev. Un heiraden wullt doch geern.

BOHLE. Jeden Dag, Herr Paster.[60]

PASTER. Ik sägen di nich in, wenn du de Kroogdeern noch maal anfaten deist. Dat mark di! Denn kannst poolsch läven, dat de Lüüd mit Fingern achter ju an wiest. Höörst?

BOHLE ganz lütt, mit hangen Arms. Jo, Herr Paster, ik do dat ook nich wedder. Ganz gewiss nich.

PASTER. Up dat, wat hier upstunds versprickst, gäv ik nich soväl Snippt mit den Dumen un rädt sik jümmer mehr in Raasch. as man van'n Dumen snippen kann. Rein Huus wullst hier hollen, hest mi verspraken, un up den Lütten passen. Un wat is dorbi ruutkamen? – Dat ji ju upt lest mit de blanken Kniven to Liev' gahn sünd.

BOHLE mit apen Muul, verbaast. Wat?

PASTER. Is dat vellicht nich wohr? Du deist meist so.

BOHLE. Nee, Herr Paster, dat is nich wohr.

PASTER. So! Dat wullt ook noch afstriden. So is't recht. Dat süht di ähnlich. De tackelbeente Deern un so'n Loegen, dat passt good tohoop.

BOHLE. Dat is nich wohr, Herr Paster. Mit de Handen hebbt wi uns maal faat't, dat will ik geern togäven.

PASTER. So – also doch! Un ut Versehn hadden ji jüst Kniven in de Handen, nich wohr?

BOHLE. Nee, Herr Paster, ganz gewiss nich. Denn will ik en Poggütz sien. Welkeen hett dat Herrn Paster vertellt?

PASTER. De mi dat vertellt hett, de lüggt nich. Laat dien Striden. Un üm wat is de Stried herkamen?

BOHLE ganz lütt mit hangen Flünken un Doetz. Üm Fru Mai – Fru Harder.

PASTER maakt eerst en heel doesig Gesicht, wiel he wat anners vermoden weer, denn miteens ritt he sik tosaam un seggt nadenkern. Soso – üm – Fru Harder. Nu geiht mi en Licht up. – Fru Harder –

BOHLE. Herr Paster – man is doch ook bloot en Keerl. – Un wenn so'n Wiev – as Fru Harder – ik meen – wenn man – ik will man seggen – wenn man so'n staatschen Staker jümmer vör Ogen hett –

PASTER argerlich. Hollt Muul, Bohle Rickmers –

BOHLE schütt in'n Dutt. Hä –

PASTER. – un laat nu Fru Harder ut'n Spill!

BOHLE. Üm de dreiht sik jo aver de ganze Spektakel, Herr Paster!

PASTER bölkt. Muul hollen sallst! Meenet, ik will juun Swienstall hier bet up'n lesten Swienskoetel berüken?[61]

BOHLE de nu ook ärgerlich ward, dat man em so uthuntzen deit. O verdammi noch maal, wat loppt dat Wiev ook hier mit ehren roden Ünnerrock rüm!? Man is doch ook nich as Engel up de Welt kamen –!

PASTER as baven. Nee, ji kaamt all as Parken up de Welt, un naasten wasst ji ju ut to grote Swien – alltohoopen! Un dor sall man denn Seelsorge för driven! O du grote Gott, so'n Volk weet jo gor nich, wat en Seel is. De hollt den Buuk dorför.

BOHLE. Ik alleen kann ook nich dorför, dat dat allens so kamen is, Herr Paster.

PASTER luud. Eerst spälst di up, du woerst de Öllst un du wullst woll up'n Kaneel passen, un nu büst även so achter ehr an as de Hund achter de Täv.

BOHLE trotschig. Se jo ook, Herr Paster!

PASTER bölkt. Schämen sallst di wat!

OHM kummt links rin. 'n Dag ook! O ha! Hier givt't en Lex un 'n Text för de Sünders.

PASTER in de Fohrt. Jo, Se kaamt jüst to rechten Tied. Koent ook noch en Laag mit afkrigen.

OHM. Och, Herr Paster, bi mi helpt keen Schimpen un keen Schellen un keen Schanderen mehr. Ik bün al en to olen Sünder.

PASTER. Jo, un denn in Spriet good erhollen.

OHM. Stimmt, aver bloot in goden. Wat is denn nu bloot hier loos? Ik höör dat Dunnerwäder al en ganze Tied up de Däl an. Un as dat nu loos geiht mit roden Ünnerrock un Parken un Swien un Kaneel un Täv, do denk ik: Nu ward't Tied! Dat is di jo en schöne Menajeri dor binnen.

BOHLE muckschig. Ik sall nu an allens schuld sien.

OHM. O, du Unschuldslamm!

PASTER. Jo, dat seggt Se man, un denn vermahnt Se em man an de Kroogdeern ut de Havenschenk in de Stadd – de mit de Tackelbeen.

OHM. Och, de vergnöögte Manda, de Been hett, as wenn se de Büxen oever de Tünn drögen deed – So! Dat is sien Swarm wäst! So, so! O Mann in de Tünn, ik hadd di ook'n annern Gesmack totruut!

BOHLE argerlich. Dat's jo allens bloot Loegenkraam – is dat! Dat hett bloot de Jülf, de Floetz, upbrocht, üm mi wat antoklackern!

OHM fleit't. Jülf! Tööv! Dor fallt mi in: Ik hebb en Koort van[62] em. Grabbelt in sien Bostfick un kriggt sien Breevtasch ruut. Hier is se. Wat steiht dor up? Leve Ohm-Buur, segg man to Huus, ik seil in de Welt, mi süht keen wedder. Jülf. Wider nix. Hebb ik även buten Fru Harder ook al vörläst.

BOHLE. Denn blivt he weg. Reisen Lüüd sall man nich uphollen.

PASTER. Ji hebbt ju doch fröher verdragen.

BOHLE. So lang Moder noch läv. Aver as Fru Mai – Fru Harder hier up de Hallig keem, gung de Skandaal loos!

PASTER to Ohm. De hebbt Se hier herbrocht.

OHM. Wat kann de lütt Fru dorför, dat so'n poor kullerige Dalvs kenen roden Ünnerrock sehn koent! De arme Fru hett smalle, päverige Backen un'n ganz spitze Näs dorbi krägen. Wider is nu bi de ganze Komeedi nix ruutkamen. Wütig to Bohle. Ik künn di enen an't Muul langen, du Schaapskopp!

PASTER. Buur Wessels, wenn Se den Süstersoehn noch mehr Hartensheemlichkeiten to seggen hebbt, denn so seggt Se em dat lever buten. Ik wull noch en poor Wöörd alleen mit Fru Maike spräken, ehrer ik gah. Jo?

OHM kriggt Bohle bi'n Arm. Kumm mit, du dammelige Seebull! Ruut mit em.

PASTER roppt ut de Doer. Fru Harder, een Woord noch!

MAIKE kummt rin, man süht ehr an, dat se weent hett. Wat sall ik denn noch, Herr Paster?

PASTER faat't ehr bi de Hand. Mien leve Fru Maike, nu sett't S' sik maal dorhen!

MAIKE sett't sik links an den Disch un leggt de Handen in'n Schoot.

PASTER steiht bi ehr. Nu segg mi doch bloot üm Gotts – nu seggt S' mi doch bloot üm Gottswillen, mien leve Fru Maike, worüm Se nich to mi kamen woelt. Wenn Se mi nich heiraden woelt – good! denn spräkt wi nich mehr doroever. Aver Se koent doch as mien Huushöllersch to mi kamen. Wat? Woelt Se dat denn nich?

MAIKE kickt vör sik daal un swiggt en Wiel, denn seggt se. Och, Herr Paster, un wenn ik ook as Se ehr Huushöllersch togahn do, – denn – denn blivt dat jo doch nich na mit dat Fragen un Toräden, un – dat geiht doch nu maal nich – nee!

PASTER. Maike, bün ik denn so'n Oevel?

MAIKE. Och, Herr Paster, dorüm is dat jo nich. Dat is noch en annern Grund, un – den will ik lever noch nich seggen. Mit de Tied kummt he jo van sülvst an'n Dag.[63]

PASTER treckt de Ogenbranen tohoop, achter sien Stern arbeidt dat. Wat sall ik mi dorbi denken, Fru Maike? Dor kann man sik jo allerhand bi denken.

MAIKE lett den Kopp hangen und kickt in'n Schoot. Denkt Se man dat Richtige, Herr Paster.

PASTER. Ruut mit de Spraak! Se wardt dat doch Se ehren Paster seggen koenen?! Bi mi is dat likers so good uphägt as bi unsen Herrgott, Fru Maike.

MAIKE leggt de Arms up'n Disch un den Kopp up de Arms un snuckert. Ik sall en Kind hebben!

PASTER tuckt tosaam, bitt sik up de Lippen, geiht eerst'n Schridd van ehr weg, denn ritt he sik tosaam, richt't sik hoog up, haalt deep Puust, träd an ehr ran un leggt ehr de Hand up de Schuller. Welkeen is de Vader?

MAIKE blivt so. Dat segg ik nich.

PASTER. De Mann mutt Se doch heiraden odder för dat Kind befahlen, Fru Harder. Worüm woelt Se denn sinen Naam nich seggen?

MAIKE richt't den Kopp up, kickt oever den Paster nich an, jümmer vör sik daal. De hett hier nix to bedüden. Ik krieg mien Kind ook alleen groot.

PASTER. Dat is dummen Snack un dummen Stolt. Seggt Se ml den Naam van den Vader.

MAIKE leggt wedder den Kopp up'n Disch und huult loos. Ik kann – em doch nich – seggen, Herr – Paster! Un kann dat nich – un kann dat nich!

PASTER ward ganz vertwivelt, weet nich, wat he mit dat wenen Wiev anfangen sall, loppt üm ehr rüm. Laat't Se doch bloot dat Wenen, Fru Mai – Fru Harder! Höört Se? Laat't Se dat Wenen! Dat – dat – dat – hett gor kenen Zweck nich. Ik – He rönnt up't End vertwivelt na de Doer links vörn un ritt ehr up.

Ohm steiht al dorachter, Bohle mit en vermuckscht Gesicht achter em.

OHM. Ik wull jüst ankloppen un fragen, wat – wat't an de Tied woer. As he Maike süht, loppt he up ehr to. O Gott, o Gott, o Gott, wat is di, mien söte Maike? Hett man di wat daan?

BOHLE slarpt rin un blivt mit sien druus Gesicht bi de Doer stahn.

PASTER. Wat sall ik ehr doon? Ik kann bloot nix mit ehr anfangen.[64]

OHM. Wat is denn mit di, mien söte Maike? Wat?

PASTER. En Kind sall se hebben.

OHM stickt vör Freid twee Fingern int Muul. Wat? Kind?

PASTER. Jo, aver se will den Vader nich angäven.

OHM stellt sik in Posituur. De Vader bün ik, Herr Paster!

PASTER, BOHLE maakt heel verbaaste Gesichten.

OHM kloppt Maike up de Schuller. Dorüm ween man nich, mien Deern. In dree Wäken is Hochtied, un denn wardt ut de Tranen rode Wiendrüppen. Wat, Maike?

BOHLE fangt höhnschen an to lachen. So! Denn is dien rode Ünnerrock doch to wat good wäst, Ohm-Buur!

PASTER steiht as verdünnen. Ji sünd jo – ji sünd jo – en grote – Rasselband!

MAIKE kickt hoog in Ohm sien lachen Gesicht. Ohm – is dat dien Eernst?

OHM. Deern, glöövst dat nich? Den rieksten Koogbuurn kannst krigen, un denn fraagst noch lang, wat dat wohr is?

MAIKE flüggt em üm den Hals. Och, Wessel Wessels, du büst doch en groten Hallunk!

OHM. Juuuch! Un nu hebb ik en Fru un enen Arven för minen Hoff dorto! Drückt un küsst ehr.

PASTER mit en suur Gesicht to Bohle. Kinnerslüüd, dat Späl is ut, de dat Geld hett, kriggt de Bruud![65]