φίτῡμα , τό , Keim, Sproß, übtr., Sohn, Nachkomme; Aesch. Ag . 1254; Plut. Lacaen. apophth. p . 258.
φῖτυ , τό , poet. = φίτυμα ; Ar. Pax 1164 καινὸν φῖτυ τῶν βοῶν ; Eupol . bei Schol . zu Plat. Critia . 164, 10.