δαΐς , ίδος , ἡ ( δαίω ), ... ... , 286. 24, 739, ἐν δαῒλευγαλέῃ Iliad . 14, 387, δαῒκταμένων αἰζηῶν Versende ( var. lect . δαϊκταμένων ) Iliad . 21, 146. 301, vgl. Scholl. Herodian. ...
... ϑυμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης 1, 468; πλησάμενος δ' ἄρα ϑυμὸν ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος Od . 17, 603; ἤραρε ... ... 49, der auch vrbdí ἤ σφι ϑυμὸς ἐγένετο ϑεήσασϑαι τὸν πόλεμον , sie bekamen Luft, 8, 116; vgl. ὠνέεσϑαι τῶν φορτίων τῶν σφι ἦν ...
βαίνω (entst. aus ΒΑΝΊΩ ; vom Thema βάω , ... ... , conj . ἐμβεβῶσι , inf . βεβάναι u. ep . βεβάμεν , partic . βεβαώς, βεβαυῖα , zsgz. βεβώς, βεβῶσα , auch ...
τέλος , εος, τό , 1) Ende, Ziel, Vollendung ... ... Pind. Ol . 11, 67; μάχης , Aesch. Ch . 874; ἀναμένω τέλος δίκης , Eum . 234. 699; vgl. noch τὸ τούτου ...
βιάζω , bewältigen, zwingen; Hom. acti v. Odyss . ... ... Her . 9, 41; τὸν ἔκπλουν Thuc . 7, 70; βιασάμενον ἐκπλεῖν 7, 67; βιασάμενος , mit Gewalt, Xen. An . 7, 8, 11; ὁ ...
αἰτέω , fordern, verlangen; Hom . nur activ ; contr. ... ... 18; – acc. c. inf. Soph. O. R . 880; αἰτησάμενος παρὰ τοῠ Ἅιδου καὶ αὐτὸς γενέσϑαι Luc. Char . 1. – Bei ...
γλύφω (vgl. γλάφω; ἐγλυμμένος Plat. Conv . 216 ... ... . 879; Ἔρωτα , vom Bildhauer, Strab . IX p. 410; γλυψάμενος εἰκόνα ἐν σφραγῖδι , er ließ sich eingraben, Plut. reip. ger. ...
... ἀμείψασϑαι Od . 2, 83, ἀμειψάμενος 24, 285; – τεύχεα πρός τινα die Rüstung mit einem ... ... die Schwelle ins Haus gehen, Theocr . 2, 104; οὐρανοῦ γῆν ἀμειψαμένη Plut. de exil . a. E. – 3) δώροις ...
ἐλέγχω ( perf. pass . ἐλήλεγμαι , s. ἐξελ.) ... ... Od . 21, 424. Sonst gew. – 2) überführen, widerlegen u. dadurch beschämen; ἐμπεσεῖν δοκεῖ καὶ πρᾶγμ' ἐλέγχειν Aesch. Ag . 1324; τινὰ ...
... . ὀργίζεσϑαι ), Hom . ἀγασσάμενοι περὶ νίκης Il . 23, 633, u. τινί, Ποσειδάων' ... ... Il . 17, 71; mit acc. Od . 2, 67 ἀγασσάμενοι κακὰ ἕργα , 23, 64 ὕβριν ἀγασσάμενος ϑυμαλγέα καὶ κακὰ ἔργα . ...
... Iliad . 16, 230, ἀφυσσάμεϑα Od . 9, 85, ἀφυσσάμενοι v. l. Iliad . 10, 579, ἠφυσάμην Od ... ... , aus dem Mischgefäße, Il . 1, 598; οἶνον ἐκ κρητῆρος ἀφυσσἀμενοι δεπάεσσιν ἔκχεον Iliad . 3, 295; οἶνον ἐν ...
... Verse, Iliad . 16, 716 ἀνέρι εἰσάμενος αἰζηῷ τε κρατερῷ τε, Ἀσίῳ, ὃς μήτρως ἦν Ἕκτορος , 23. ... ... αἰζηῶν 5, 92, δικαζομένων αἰζηῶν Od . 12, 440, δαϊκταμένων αἰζ . Il . 21, 146. 301, ἀρηιϑόων αἰζ . ...
... I. 4, 8; med ., ἀνδησάμενοι κόμας ἐν ἔρνεσιν N . 11, 28; τοὺς νικῶντας ... ... 6 von einem sagt, der das feindliche Schiff gefangen fortführt; ἀπάγει αὐτοὺς ἀναδησάμενος τῶν ὤτων Luc. lup. trag . 15, an den Ohren ...
... , Eur. Or . 1608; μελάϑρων ἀπήραμεν πόδα , wir setzten den Fuß weg aus dem Hause, El . ... ... Eur. c. accus ., entgehen, I. T . 967; aber ἀπήραμεν πρεσβείαν Dem . 19, 163 = wirtraten die Gesandtschaft an. ...
δια-δέω (s. δέω ), 1) durchbinden; ... ... . 12, 3; μίτρᾳ D. Sic . 4, 4; dah. διαδήσαμενος , sich das Diadem aufgesetzt habend, Plut. de frat. am . 18 ...
δύναμις , εως, ἡ , Vermögen, Kraft ; von Homer ... ... Heer , die Truppen , im sing . u. im plur .; δεξάμενοι τὴν τῶν βαρβάρων δύναμιν Plat. Menex . 240 d; δ. ναυτική ...
... Her . 1, 10. – Häufiger dep. pass ., sich schämen , scheuen vor etwas, ἀλλ' ἐγὼ οὐκ ἔϑελον δείσας αἰσχυνόμενός τε ... ... der Ausführung, Thuc . 2, 43; ὑπὲρ τῆς πόλεως , im Namen des Staats, Aesch . 1, 26, wie ὑπὲρ ...
δειπνέω , das δεῖπνον halten, die Hauptmahlzeit. Bei Homer ist ... ... . δειπνήσομαι D. Sic . 11, 9; perf. syncop . δεδείπναμεν, δεδειπνάναι , Comic . bei Ath . X, 422 e f; ...
μεγαίρω (von μέγας , vgl. γέρας – γεραίρω ... ... ἐμέγηρέ μοι τόκοιο , Ap. Rh . 1, 289. In der Verbindung ἀμενήνωσεν δέ οἱ αἰχμὴν Ποσειδάων βιότοιο μεγήρας , Il . 13, 563, er ...
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro