... , eine Speerwurfweite , Apoll. Lex. Homer. p . 59, 34 Δουρηνεκές · ὅσον δόρυ διατεῖναι , von ἤνεγκον, ἠνέχϑ ην , vgl. κεντρηνεκής, ποδηνεκής, διηνεκής; bei Homer δουρηνεκής einmal, Iliad . 10, 357 ἀλλ' ὅτε δή ...
δολίχ-αυλος , mit langer Röhre oder mit langem Schafte, langröhrig, langschaftig ; Homer einmal, Odyss . 9, 156 αἰγανέας δολιχααλους . Apoll. Lex. Homer . 59, 33 δολιχαύλους μακρὸν τὸν αὐλὸν ἐχούσας . Der αὐλός ...
πῡγο-στόλος , den Steiß schmückend, Hes. O . 373, Beiwort eines putzsüchtigen Weibes, das Kleider mit langen Schleppen trägt, also spöttischer Ausdruck für das homerische ἑλκεσίπεπλος .
ἐξ-ωκεανίζω ... ... Ocean versetzen , und überhaupt in ein weit entferntes Meer versetzen . Die Alexandrinischen Homeriker gebrauchten das Wort von der Irrfahrt des Odysseus, welche Homer in ein weit entferntes Meer versetzt habe; s. Lehrs Aristarch. ed ...
δολιχ-εγχής , ές , mit langer Lanze , Homer einmal, Iliad . 21, 155 Παίονας ἄνδρας δολιχεγχέας , vgl. Scholl. Herodian.
κακη-πελέων ( πέλομαι ), übel daran seiend, sich schlecht befindend, krank, von Nic. Th . 878 Al . 93 dem homerischen ὀλιγηπελέων nachgebildet.
ψαλλη-γενής , ές , vom Citherspiel ... ... stammend, des Citherspiels od. Gesanges Sohn, kom. Beiwort des Atehylas, Parodie des homerischen μοιρηγενής , D. L . 4, 52.
ἑπτά-πεκτος , siebenmal geschoren, αἴξ , ein dem Homer zugeschriebenes Scherzgedicht, VLL.
δυς-άμ-μορος , sehr unglücklich ; Homer viermal, Iliad . 19, 315. 22, 428. 485. 24, 727. – Sp ., wie Mel . 15 (XII, 72).
... üßen , vgl. δειδίσκομαι, δείκνυμι ; Homer dreimal, in der Form δεικανόωντο : Iliad . 15, 86 ... ... δεικανᾶσϑαι ἐπέεσσι (ν) ; daraus erklärt sich wohl Apollon. Lex. Homer. p. 57, 21 δεικανάασϑαι · διαλόγου ἀξιοῦσϑαι , – Das ...
ἐντεπάκτιον , τό , ein dem Homer zugeschriebenes Gedicht, Procl. chrestom .
... wohl jedenfalls Leute, die mit Speeren kämpfen : bei Homer viermal: Odyss . 3, 188 Μυρμιδόνας ... ... , 2, 692 Μύνητα καὶ Ἐπίστροφον ἐγχεσιμώρους . Ahnlich gebildet scheinen die Homerischen Wörter ὑλακόμωρος u. ἰόμωρος zu sein und das nachhomerische σινάμωρος . Aristarch erklärte ὑλακόμωροι = ὀξύφωνοι, ἰόμωροι = οἱ τοὺς ...
δια-μελεϊστί , gliedweise, Glied für Glied , Homer zweimal: Odyss . 9, 291 τοὺς δὲ διαμελεϊστὶ ταμὼν ὁπλίσσατο δόρπον; 18, 339 ἦ τάχα Τηλεμάχῳ ἐρέω, κύον, οἷ' ἀγορεύεις, κεῖσ' ἐλϑών, ἵνα ...
δυς-χείμερος , 1) sehr stürmisch, winterlich, rauh ; bei Homer zweimal, als Beiwort von Dodona: Iliad . 2, 750 περὶ Δωδώνην δυσχείμερον , 16, 234 Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε, Πελασγικά, τηλόϑι ναίων, Δωδώνης ...
διαῤ-ῥήγνῡμι ( ῥήγνυμι ), durchreißen, zersprengen ; Homer in tmesi Iliad . 12, 308 τεῖχος ἐπᾱῖξαι διά τε ῥήξασϑαι ἐπάλξεις ; vgl. διαρρήσσω; – πλευρὰν φασγάνῳ , Soph. Ai . 834; χορδάς ...
δια-δέρκομαι (s. δέρκομαι ), durchblicken ; Einen durch Etwas hindurch erblicken ; Homer. Iliad . 14, 344 μήτε ϑεῶν τό γε δείδιϑι μήτε τιν' ἀνδρῶν ...
δουρι-κλυτός , speerberühmt ; bei Homer öfters von Kriegshelden, z. B. Iliad . 11, 401 Odyss . 15, 544; Apoll. Lex. Hom. p. 60, 1 Δουρικλυτός , ἀπὸ μέρους, κατὰ τὰς ...
δια-δατέομαι (s. δατέομαι ), vertheilen, unter sich vertheilen; Homer in tmesi Iliad . 5, 158 χηρωσταὶ δὲ διὰ κτῆσιν δατέοντο ; Hesiod. Th . 606 ἀποφϑιμένου δὲ διὰ κτῆσιν δατέονται χηρωσταί – ...
δια-δηλέομαι (s. δηλέομαι ), sehr beschädigen, zu Grunde richten; Homer von Hunden, = zerreißen , Odyss . 14, 37 ἦ ὀλίγου σε κύνες διεδηλήσαντο ἐξαπίνης. – Sp ., wie Theocr ...
δουρί-κτητος , = δορίκτητος , auch δουρικτητός betont; Homer einmal, Iliad . 9, 343 δουρικτητήν περ ἐοῠσαν , eine Sklavinn; vgl. Scholl. Herodian . u. Apoll. Lex. Homer. p. 59, 30.
Buchempfehlung
Die zentralen Themen des zwischen 1842 und 1861 entstandenen Erzählzyklus sind auf anschauliche Konstellationen zugespitze Konflikte in der idyllischen Harmonie des einfachen Landlebens. Auerbachs Dorfgeschichten sind schon bei Erscheinen ein großer Erfolg und finden zahlreiche Nachahmungen.
640 Seiten, 29.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro