[49] αἰγιαλός, ὁ (ἀΐσσω), Meeresküste, flache, im Ggstz der steilen, ἀκτή, vgl. Luc. Tox. 4; Hom. Iliad. 2, 210 ὡς ὅτε κῠμα πολυφλοίσβοιο ϑαλάσσης αἰγιαλῷ μεγάλῳ βοέμεται, 4, 422 ὡς δ' ὅτ' ἐν αἰγιαλῷ πολυηχέι κῦμα ϑαλάσσης ὄρνυτ', 14, 34 εὐρύς περ ἐὼν αἰγιαλός, Od. 22, 385 ὥς τ' ἰχϑύας, οὕς ϑ' ἁλιῆες κοῖλον ἐς αἰγιαλὸν πολιῆς ἔκτοσϑε ϑαλάσσης δικτύῳ ἐξέρυσαν πολυωπῷ· οἱδέ τε πάντες κύμαϑ' ἁλὸς ποϑέοντες ἐπὶ ψαμάϑοισι κέχυνται; – Sp. D. – Einzeln auch bei Att., z. B. Thuc. 1, 7 Xen. An. 6, 4, 4. – Sprüchw. αἰγιαλῷ λαλεῖς, ἐπὶ τῶν ἀνηνύστων, Suid.