[683] δυς-μενέων, οντος, feindlich gesinnt, einzeln stehendes particip., verhält sich zu δυςμενής wie ὑπερμενέων zu ὑπερμενής. Homer dreimal: Odyss. 2, 72 δυσμενέων, 2, 73. 20, 314 δυσμενέοντες. – Ap. Rh. 3, 352.