[1105] εὐ-φεγγής, ές, schön leuchtend, strahlend, ἡμέρα πᾶσαν κατέσχε γαῖαν εὐφεγγὴς ἰδεῖν Aesch. Pers. 379; sp. D., ἀστέρες Ap. Rh. 3, 1195; πεύκη Diosc. ep. (VII, 407); auch Plut., vom Monde, Sept. sap. conv. 18; τὸ εὐφ. = Vor., Luc. Hipp. 8.