[1083] εὖνις, ιος u. ιδος (nach Eust. von εἷς, VLL. ἐστερημένος καὶ μεμονωμένος), beraubt, τινός, ὅς μ' υἱῶν εὖνιν ἔϑηκε, beraubte mich, Il. 22, 44; ψυχῆς Od. 9, 524; εὔνιες ἀνδρείων ἀχέων Empedocl. 411; γένναν εὖνιν πατρός Aesch. Ch. 245, vgl. 783; verwais't, verwittwet, καὶ ἄνανδροι Pers. 281; – sp. D., z. B. ὀφϑαλμῶν Bass. 11 (VII. 372).