εὖ-εργετέω

[1065] εὖ-εργετέω, ein εὐεργέτης sein, gut, recht handeln, bes. Wohlthaten erzeigen, absol., Soph. Phil. 666; gew. τινά, Aesch. Eum. 695; Eur. I. A. 1413 Ion 1540 u. oft; Ar. Plut. 834; in Prosa, z. B. Plat. Crat. 428 a; ἔκαστον τὴν μεγίστην εὐεργεσίαν Apol. 36 c; εἴ τινας εὐεργεσίας εὐεργετηκότες εἶεν Rep. X, 615 b; ὅ τι ἂν ἡμᾶς εὐεργετήσῃς I, 345 a; pass., εὐεργετούμενος ὑφ' ἡμῶν, der von uns Wohlthaten erhalten, Is. 7, 4; καί τι καὶ εὐεργέτηται ὑπ' ἐμοῦ Plat. Crit. 43 a; ἄλλην εὐεργεσίαν τις εὐεργετηϑείς Gorg. 520 c; μείζονα εὐεργετημένος Xen. Mem. 2, 2, 3, der größere Wohlthaten empfangen hat. Erst sehr Späte verbinden es mit dem dat. – Das Augment schwankt, gew. aber ist εὐεργέτουν.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 1065.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: