θαμής

[1185] (θαμής, ές, oder nach Apollon. in B. A. 563 ϑαμύς), nur im plur. ϑαμέες, ϑαμέσι, ϑαμέας, = dem Folgdn, häufig, dicht gedrängt, ϑαμέες γὰρ ἄκοντες ἀντίοι ἀΐσσουσι, Il. 17, 661 u. öfter; πυκνοὺς καὶ ϑαμέας Od. 14, 12; ἴκρια δὲ στήσας, ἀραρὼν ϑαμέσι σταμίνεσσιν 5, 252; einzeln bei Sp., wie Agathocl. bei Ath. XV, 649 f. – Adv. ϑαμέως, Hippocr.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 1185.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: