[1187] θαρσούντως, ion. u. altatt., von Plat. an ϑαῤῥούντως, adv. des partic. praes. von ϑαρσέω, muthig, getrost, Xen. Conv. 2, 10; Sp., ϑαῤῥούντως ἔχω D. Cass. 53, 3.