[1198] θεο-σεβής, ές, Gott verehrend, gottesfürchtig; Soph. O. C. 261; Eur. Alc. 604; μέλος Ar. Av. 897; Her. 1, 86; Plat. Crat. 394 d u. s. w.; τὸ ϑεοσεβές = ϑεοσέβεια, Plat. Epin. 977 e. – Adv. ϑεοσεβῶς, Xen. Cyr. 3, 3, 58.
Meyers-1905: Heo