[1200] θερεία, ἡ, sc. ὥρα, Sommerzeit, Sommer; τὴν ϑερείην πᾶσαν Her. 1, 189; Pol. 5, 1, 3 u. öfter; μεσούσης ϑερείας D. Hal. 1, 63; auch allein ϑερείης, zur Sommerzeit, Nic. bei Ath. III, 32 a; im plur., ϑερείαις Pind. I. 2, 41. Eigtl. fem. zu ϑέρειος, w. m. s.