[1217] θραύω, perf. u. aor. pass. τέϑραυσμαι, ἐϑραύσϑην, zerbrechen, zerschmettern; ϑραυομένης τῆς πέτρης Her. 1, 174; ζυγόν, τὸν κωπήρη στόλον, Aesch. Pers. 192. 408; ξύλον, ἄξονος μέσας χνόας, Soph. Phil. 294 El. 735, der ϑραυσϑέντα καὶ ῥαγ ντα σίδηρον vrbdt, Ant. 472; σκάφος, auch σάρ' α, Eur. Hel. 1560 Hippol. 1237; ϑραυσϑέντες δίφροι Suppl. 713; auch in Prosa, bes. Sp.; – übertr., χρόνος ὄλβον Pind. Ol. 6, 97; vgl. Eur. Herc. Fur. 780; ἔπος ϑραύσει ψυχήν Ar. Av. 464, Schol. πραϋνεῖ; in sp. Prosa, δύναμιν, ἐλπίδα u. ä., Plut. Alc. 23 Hdn. 3, 2, 4; ϑραυόμενος τὸν λογισμόν entgeggstzt dem ἐῤῥωμένος, animo fractus, Plut. Ant. 17. – Θρα υστός, zerbrechlich, Tim. Locr. 99 c u. Sp.