[1328] κάρπιμος, fruchtbringend; ϑέρος Aesch. Prom. 453; πέδον Eur. Or. 1086; στάχυς Suppl. 31; ἑπτὰ καρπίμους ἐτῶν κύκλους Hel. 111; τὰ κάρπιμα, Fruchtbäume, oder allgemeiner die Feldfrüchte, Ar. Vesp. 264; übertr., ἀμέλγεις τῶν ξένων τοὺς καρπίμους, d. i. die reichen, Equ. 326. In Prosa, Theophr., Ggstz von ἄκαρπος.