[1352] κατα-κεντέω, durchstechen, durchbohren; τὸ δέρμα πυρί Plat. Tim. 76 b; Sp., wie D. Sic. 3, 36 App. Hisp. 35; auch vom Geist, ὑπὸ τῆς ἀπιστίας κατακεντούμενοι Philo.
Meyers-1905: Nagy-Káta · Kata...
Pierer-1857: Kata [2] · Kata [1] · Kata Kana