[1388] κατα-φθίω (s. φϑίω), 1) act. fut. u. aor. 1., mit langem ι, zu Grunde richten, hinschwinden lassen, tödten; οὐ μὲν δή σε καταφϑίσει Od. 5, 341; παλαιὰς δαίμονας καταφϑίσας Aesch. Eum. 697; κατὰ μὲν φϑίσας τὰν γαμψώνυχα παρϑένον Soph. O. R. 1198. – 2) pass. plusqpf. oder aor. syncop. κατεφϑάμην, mit kurzem ι, untergehen, umkommen, sterben, am häufigsten im partic., σεῖο καταφϑιμένοιο, Il. 22, 288; Od. 3, 196 u. a. D.; νεκύεσσι καταφϑιμένοισιν ἀνάσσειν Od. 11, 491; ὡς καὶ σὺ καταφϑίσϑαι ὤφελες, o daß du umgekommen wärst, 2, 183; ἤϊα κατέφϑιτο, die Reisevorräthe waren aufgezehrt, 4, 363; ἐκεῖ κατέφϑιτο [1388] Aesch. Pers. 311; ἐπεὶ δὲ φέγγος ἡλίου κατέφϑιτο, nachdem es erloschen war, 369; εἴ τι μὴ τὠμῷ πόϑῳ κατέφϑιτο Soph. O. R. 970; Phil. 346; κατέφϑισο Eur. Hipp. 839.