[1447] κλεῖθρον, τό, ion. u. ep. κλήϊϑρον, H. h. Merc. 146 u. Hippocr., Schloß, Riegel zum Verschließen (κλείω) der Thür; διακόψαντες ταῖς ἀξίναις τὰ κλεῖϑρα Xen. An. 7, 1, 17; σιδηροῖς κλείϑροις Plat. Ax. 371 b; στομίοις κλεῖϑρα δέχοισϑε πύλαι Bass. 10 (VII, 391); steht auch noch bei Wellauer Aesch. Spt. 378, κλείϑρων λυϑέντων; sonst altatt. κλῇϑρον, gew. im plur.; βοᾷ διοίγειν κλῇϑρα Soph. O. R. 1287, vgl. 1294; κλῇϑρ' ἀνασπαστοῦ πύλης Ant. 1171; κλῇϑρα πυλωμάτων, δόμων, Eur. Hipp. 808 Herc. f. 1029; κλῄϑροισι τὰ προπύλαια πακτοῦν Ar. Lys. 264.