[1460] κνῆστις, εως u. ιος, ἡ, 1) Schabmesser, z. B. zum Schaben des Käses, κνῆ τυρὸν κνήστι χαλκείῃ Il. 11, 640; κνῆστιν Leon. Tar. 14 (VI, 305). – 2) = κνησμός, Opp. Hal. 2, 427.