[1488] κορυζάω, den Schnupfen haben; Plat. Rep. I, 343 a ἡ τιτϑὴ κορυζῶντά σε περιορᾷ καὶ οὐκ ἀπομύττει δεόμενον; s. Arist. probl. 1, 16; Luc. D. Mort. 9, 2. – Uebertr., stumpfsinnig, einfältig sein, Sp., πᾶσαι αἱ πόλεις ἐκορύζων Pol. 38, 4, 5 (so Bekk., vulg. ἐκόρυζον).