[1471] κοῖτος, ὁ, = κοίτη, Lager, Bett, Schlafengehen; κοίτοιο μεδώμεϑα Od. 3, 333; οἱ δ' ἐπὶ κοῖτον ἐσσεύοντο 14, 455, vgl. 19, 510; der Schlaf, αὐτὰρ ἐπὴν νὺξ ἔλϑῃ ἕλῃσί τε κοῖτος ἕκαστον 515, wie Hes. O. 572; Pind. P. 2, 36; κοῖτον ἰαύει Eur. Rhes. 740; κοῖτον ποιεῖσϑαι, sich zu Bette legen, Her. 7, 17; παρέσται ἐς κοῖτον 7, 9; sp. D.