[1528] κυλινδέω, in att. Prosa gew. Form für κυλίνδω, nur im praes. u. impf.; ἐκυλίνδουν οἱ βάρβαροι ὁλοιτρόχους Xen. An. 4, 2, 3, sie wälzten Steine herab, wie 7, 4. – Häufiger im pass. od. med., ἐκυλινδούμην, ich wälzte mich im Staube, vor Trauer, Ar. Av. 502 (vgl. κυλίνδω); κυλινδούμενον ἐπὶ γῆς Plat. Tim. 44 d; κατὰ τὰς νάπας κυλινδούμενοι ἐσώϑησαν Xen. An. 5, 2, 32; sich herumtreiben, οἱ ἐν δικαστηρίοις ἐκ νέων κυλινδούμενοι Plat. Theaet. 172 c; τὰ ἀγάλματα ἐν λιϑουργείοις κυλινδεῖται Is. 5, 44; übh. = versari, περὶ τὰ μνήματα Plat. Phaed. 81 c, ἐν πάσῃ ἀμαϑίᾳ ib. 82 c, vgl. Polit. 309 a; Sp., κυλινδούμενος ἐν ἀγορᾷ Plut. Pomp. 46. – Bei Plat. ist mehrmals v. l. καλινδέομαι.