[134] μέριμνα, ἡ, Sorge, Kummer; H. h. Merc. 44. 160; Hes. O. 180; öfter bei Pind., ἔχων κρέσσονα πλούτου μέριμναν P. 8, 95, καρτερὰν ἔπαυσε μέριμναν I. 7, 13; auch ἐπίτροπος ἐὼν μήδεται τεαῖσι μερίμναις, Ol. 1, 108; ἀφίκου ἐς μέριμναν, Eur. Ion 404, öfter; μερίμνης ἄξιον φέρω λόγον, Hipp. 1157; Aesch. μέριμναν οὔποτ' ἐκλιπὼν πόνου, Eum. 127; ἀφελεῖν τινα τάςδε μερίμνας, 340; τῶν μὲν ἀρσένων μή μοι πρόςϑῃ μέριμναν, um die Männer, Soph. O. R. 1460; sp. D., μ. χαλεπαί σε τείρουσι, Flacc. 3 (V, 5); Anacr. 30, 18; εὕδουσιν αἱ μέριμναι, 43, 2; auch in sp. Prosa, λεπτὸν ὑπὸ μεριμνῶν, Plat. Riv. 134 b; S. Emp. adv. eth. 129. (Es hängt gewiß mit μέρος, μερίζω zusammen, die Sorgen theilen das Gemüth, machen es zwiespältig.) Davon