[93] μαντεῖον, τό, ion. μαντήϊον, Orakelspruch, Weissagung, gew. im plur., μαντήϊα Τειρεσίαο, Od. 12, 272; μαντεῖα μαντεύσῃ, Aesch. Eum. 686; τὰ τοῠ ϑεοῦ μαντεῖα, Soph. O. R. 407 u. öfter; αἰπεινά μοι μαντεῖα, Eur. Ion 739; Plat. Apol. 21 c; Thuc. 2, 47 u. Folgde; – das Orakel, der Orakelsitz, ἵνα μαντεῖα ϑῶκός τ' ἐστὶ Θεσπρωτοῦ Διός, Aesch. Prom. 833; Her. 1, 46; vgl. Plat. Tim. 71 e; δευτέρα τόδ' ἕζετο μαντεῖον, Aesch. Eum. 4; τὸ Πυϑικόν, Soph. El. 33 O. R. 243 u. Eur.