[246] νέρτερος, auch 2. Endg., νερτέρου τ' Ἐχίδνας, Eur. Phoen. 1027, = ἐνέρτερος, der untere; νερτέρᾳ κώπῃ, Aesch. Ag. 1600; τὰ δ' ὑπέρτερα νέρτερα ϑήσει, Ar. Lys. 772; bes. νέρτεροι, die Untern, die Todten, Aesch. Ch. 15. 399; auch νέρτεροι ϑεοί, Pers. 614; Eur. Or. 620, wie Soph. Ant. 598, öfter; Eur. auch χϑών, Unterwelt, Alc. 48; einzeln auch in Prosa, τοῖς δυςδαίμοσι νερτέροις Tim. Locr. 104 d, Sp.