[236] νεικέω, ep. auch νεικείω, fut. νεικέσω, ep. auch νεικέσσω, aor. ἐνείκεσα u. ἐνείκεσσα, zanken, streiten; absol., δύο δ' ἄνδρες ἐνείκεον εἵνεκα ποινῆς ἀνδρὸς ἀποφϑιμένου, Il. 18, 498; τινί, mit Einem, δείδια, μή μοι ὀπίσσω νεικείῃ, Od. 17, 189, γυναῖκας, αἴτε νεικεῦσ' ἀλλήλῃσιν, Il. 20, 254; mit hinzutretendem Objectsaccusativ, τίη ἔριδας καὶ νείκεα νῶϊν ἀνάγκη νεικεῖν ἀλλήλοισιν ἐναντίον, ibd. 252; häufiger c. acc. der Person, Einen ausschelten, anfahren, tadeln, beschimpfen, Il. 2, 221. 19, 86 u. öfter, Ἀγαμέμνονα νείκεε μύϑῳ, 2, 224, νείκειον δ' Ὀδυσῆα χολωτοῖσιν ἐπέεσσιν, Od. 22, 26, vgl. Il. 4, 241. 15, 210, ἄλλον μειλιχίοις, ἄλλον στερεοῖς ἐπέεσσιν νείκεον, 12, 268, νεικέσω, 10, 115, τὸν δ' Ἕκτωρ νείκεσσεν ἰδὼν αἰσχροῖς ἐπέεσσιν, 3, 38; vom Paris heißt es ὃς νείκεσσε ϑεὰς – τὴν δ' ᾔνησε, er tadelte, verschmähte die Hera und Athene, 24, 29, welche Stelle aber Aristarch verwarf; Od. 11, 512 ist νεικέσκομεν von Wolf richtig in νικάσκομεν geändert. – Sonst nur einzeln bei sp. D. In Prosa nur Her. 8, 125 : ἐνείκεε Θεμιστοκλέα, klagte ihn an.