[481] παρα-κατα-θήκη, ἡ, das bei Einem Niedergelegte, bes. das ihm anvertraute Geld, δόμα μετὰ πίστεως, Plat. defin. 415 d, u. ἐνέχυρον in VLL. erklärt; übh. das Anvertrau'te; λαμβάνειν, δέξασϑαι, Her. 2, 156. 6, 86; ἔχειν, Thuc. 2, 72; χρυσίου δεξάμενος, Plat. Rep. IV, 442 e; oft bei Rednern, Lys. 8, 17. 32, 5; Isocr. 1, 22; Din. 1, 9; εὔορκος, Dem. 25, 11; οἱ τὴν τῶν νόμων ἔχοντες παρακαταϑήκην, Aesch. 1, 187; Arist. eth. 5, 8 u. oft; δοϑείσης ἐν παρακαταϑήκῃ τῆς Λαοδίκης, Pol. 5, 74, 5. – Auch = παρακαταβολή, Lob. Phryn. 313.
Brockhaus-1911: Pará [2] · Si vis pacem, para bellum · Para · Pará
Herder-1854: Si vis pacem, para bellum · Para [2] · Para [1]
Meyers-1905: Pará [2] · Pará [1] · Pará [3] · Si vis pacem, para bellum · Para... · Kirk-Para · Para · Parà · Kata... · Nagy-Káta
Pierer-1857: Para [2] · Para [1] · Para-Kresse · Para [3] · Kata Kana · Kata [1] · Kata [2]