[644] ποθέν, enklitisch, irgend woher; Hom. gew. εἴ ποϑεν ἔλϑοι u. ä.; νῦν δ' αὖ τρίτος ἦλϑέν ποϑεν σωτήρ, Aesch. Ch. 1069; μή με λάϑῃ προςπεσών ποϑεν, Soph. Phil. 156; Tr. 734; in Prosa überall; σὺ δ' ἄν τι ἔχῃς βέλτιόν ποϑεν λαβεῖν, Plat. Crat. 246 b; ἐντεῦϑέν ποϑεν, Phaedr. 270 c; ἐκ βιβλίου ποϑὲν ἀκούσας, 268 c; ἀρχόμενοί ποϑεν ἄνωϑεν, Phil. 44 d; Sp. überall. – Mit dem Vorigen auf ΠΟΣ zurückzuführen.