[824] πυρόω, brennen, verbrennen; πυρωϑέντων Τρώων, Pind. P. 11, 33; μακρὰν ὀσφὺν πυρώσας, Aesch. Prom. 495; πυρωϑὲν ψῆγμα, Ag. 428; übertr., φλογὸς παραγγέλμασιν νέοις πυρωϑέντα καρδίαν, Ag. 468; ὅςτις ναοὺς πυρώσων ἦλϑε, Soph. Ant. 286; πυροῠτε σώματα πάντων, Eur. Herc. Fur. 244, u. öfter; u. in Prosa, Her. 7, 8, 2. 8, 102; πυρουμένη, neben ὑγραινομένη, Plat. Tim. 52 d; Sp., Ἔρως με πύρωσον Anacr. 10, 13, πυρούμενος Δήμωνι, für D. in Liebe entbrannt, Ep. ad. 8 (XII, 87); Theocr. 24, 94 vrbdt καϑαρῷ δὲ πυρώσατε δῶμα ϑεείῳ, reiniget mit Schwefel; – φλὲψ πυροῠται, entzündet sich, Arist. H. A. 3, 5.