[916] σπανίζω, 1) selten sein; ἅ τ' οὐ σπανίζει αὐτοῖς, Pind. N. 6, 32; τοὐλαίου σπανίζοντος, Ar. Vesp. 252; einzeln bei Sp., wie S. Emp. pyrrh. 1, 143. – 2) wenig haben, Mangel leiden, entbehren; c. gen., οὐ σπανίζοντες φίλων, Aesch. Ch. 706; οὐ βίου σπανίζομεν, Eur. Rhes. 170; πέπλων, Med. 690, u. öfter; ἀργυρίου, Ar. Nubb. 1267; τροφῆς, Thuc. 4, 6; Xen. Cyr. 3, 2, 18 u. öfter; ὁ σπανίσας τινός, im Ggstz von ὁ ἔχων ἀεί, Hier. 1, 25; τῶν ἀναγκαίων, Din. 2, 8; φίλων, im Ggstz von εὐπορεῖν, Pol. 36, 3, 4. – 3) berauben, pass.; ἐσπανίσμεϑ' ἀρωγὼν, Aesch. Pers. 983; όρᾷς, φίλων ὡς ἐσπανίσμεϑα, Eur. Or. 1055; σπανιζόμενοι πάντων, Xen. Hell. 7, 2, 16; – selten machen, Philo.