[1064] ταλαι-πωρέω, 1) starke Arbeiten, körperliche Anstrengungen, Strapazen od. Drangsale aushalten, Unglück, Elend, Kummer erleiden; Eur. Or. 671; Ar. Lys. 1220; Thuc. 5, 74; λυποῦνται καὶ συνεχῶς ταλαιπωροῦσι, Dem. 2, 16. – 2) trans. ermüden, plagen, πάντα τρόπον τεταλαιπωρήκει ἡμᾶς, Isocr. 8, 19; dah. pass., ἵνα μὴ ταλαιπωροῖτο μηδ' ἄχϑος φέροι, Ar. Ran. 24, u. öfter; ἦσαν τεταλαιπωρημένοι ὑπὸ τῆς νόσου, Thuc. 3, 3, u. öfter; Plat. Phaed. 95 d u. Folgde; ταλαιπωρεῖσϑαι τῷ μήκει τοῦ πολέμου, Dem. 18, 19; ταλαιπωρηϑείς, in der ersten Bdtg des act., Isocr. 3, 64; τεταλαιπώρηνται διὰ τὸν πόλεμον, 5, 37; σῶμα ταλαιπωρούμενον, ermüdeter, erschöpfter Leib, Plut. Brut. 37.